ColumnSpinal Serge
Serge Simonart: ‘Op de luchthaven werd ik alsnog gefouilleerd. Anaal’
Elke week buigt Serge Simonart, Humo’s eminentste popkenner ten westen van Clement Peerens, zich over muziek van vroeger en nu.
Alle roddels over mij die me al ter ore zijn gekomen, waren door gefrustreerde, jaloerse of achterbakse conculega’s totaal verzonnen, aangedikt of uit hun context gerukt. Behalve één.
Het was 1987. Of 1984 of 1989 – ik ben slecht in chronologie, na duizend onderling inwisselbare trips naar Ergens voor een interview met Iemand. We vlogen naar Newcastle, denk ik, voor een gesprek met The Mission. Of The Sisters of Mercy. Of All About Eve. In elk geval één van die niet bijzonder goede gothbands die in de jaren 80 eventjes Heel Belangrijk leken.
Het was een helse vlucht, met massa’s luchtzakken en een volgens mij dronken piloot. Mijn gezelschap – een paar collega’s en iemand van de platenfirma – was evenmin bloednuchter. Ik wel, en ik bleef ook ijzig kalm terwijl de storm ons relatief kleine vliegtuig behandelde als was het een cocktailshaker. Het maakte wat ik deed nog merkwaardiger: ik stal, voor een weddenschap, het zwemvest onder mijn stoel en smokkelde het mee, met het vage plan er later, in het zwembad, iets lolligs mee te doen – ik snap nog altijd niet hoe ik me heb laten verleiden tot zo’n puberale stunt.
Tot daar zou dit niet meer zijn geweest dan een vaagweg amusante anekdote. Maar bij aankomst op de luchthaven werd ik alsnog gefouilleerd. Anaal. Door Ilsa, Wolvin van de SS – of zo leek het toch. Deze freelancenazi van een jaar of vijftig droeg glimmende zwarte handschoenen, maar – en dat zou dadelijk van cruciaal belang blijken – níét voorzien van glijmiddel. Ze haalde er een collega bij, ook een soort vrouw, die zo’n ding hanteerde waarmee vagina’s worden opengetrokken als het hoofd van de baby er niet meteen door wil. De controle duurde amper twintig minuten maar het leken twintig uur. Wie zwemvesten jat, zal ook wel heroïne smokkelen, wellicht in zijn reet: dat was zogezegd Ilsa’s redenering. Maar nee, ze vond het gewoon lekker en wilde me een lesje leren. Eén keer zei ze iets, tegen haar collega: ‘Done? I’d check again. Better safe than sorry.’
Het concert van The Mission/The Sisters of Mercy/All About Eve viel tegen, en achteraf had ik de grootste moeite om me op het interview te concentreren. Ik heb de dagen erna letterlijk bloed gescheten. Ik heb nooit meer een zwemvest bekeken. Ilsa kan ik niets verwijten, zij deed haar werk. Met grote toewijding.
