columnspinal serge
Serge Simonart: ‘Radiocommentaar is soms een excuus voor oeverloze woordkramerij over minder dan niets’
Elke week buigt Serge Simonart, Humo’s eminentste popkenner ten westen van Clement Peerens, zich over muziek van vroeger en nu.
Sportcommentatoren zullen me haten, maar ik heb weinig met sport (ik kan de kundigheid van een elegante, tactisch sublieme pass of goal waarderen, maar ik hoef niet te weten welke speler voor hoeveel geld is verkocht aan welke ploeg, laat staan wie hem masseert), en nog minder met sportverslaggeving. In mijn ogen is niets saaier dan eindeloos palaveren over waarom trainer X koos voor opstelling A en niet opstelling B, en waarom hij speler Z op de bank liet zitten terwijl die toch veel meer inzetbaar was dan speler Q.
Met name radiocommentaar is soms een excuus voor oeverloze woordkramerij over minder dan niets, omdat er natuurlijk geen radiostilte mag vallen, ook al gebeurt er minutenlang niets dat het vermelden waard is. Natuurlijk zullen intussen nijdige want zich beledigd voelende sportcommentatoren de bal terugkaatsen: ‘En jij dan, Simonart, met je gelul over popmuziek?!’
Er is een fundamenteel verschil. Liefhebbers die schrijven of praten over muziek, ontsporen soms in hagiografisch gewauwel (hun idool kritiekloos interviewen, zich beaat en zwijmelend in zijn/haar reet boren, de ene nerdy vraag na de andere afvuren…), maar toch blijft daar de schade beperkt, vergeleken met de proustiaanse (Proust won de gele trui zes keer) woordenbrij van sommige sportcommentatoren.
U denkt: Serge Simonart maakt een grapje, hij speelt op effect en overdrijft. Toch niet. Stel je, ter illustratie, het muzikale equivalent van dat sportgeleuter voor in de concertverslaggeving (geen angst, ik doe het maar één keer en daarna nooit meer): ‘En nu soleert The Edge, beste Humo-lezers, of nee, toch niet, het leek er even op, maar nu lijkt hij gewoon een b-mineur 7-akkoord aan te slaan, néé, het wordt een a-mineur waarbij hij de vierde snaar afdekt en dempt, of nee de dérde snaar en daar komt dan toch die solo die begint met – OH NEE, Adam Clayton dicht dat gat en The Edge kiest toch voor een vederzacht strummen en zet lichte druk met zijn middelvinger op de e-snaar terwijl hij ook lichtjes wiegt en de reverb, néé, NÉÉ, géén reverb, beste luisteraar, hij reikte naar die knop maar liet hem dan toch onberoerd…’ (Et cetera, ad infinitum.)
I rest my case.
