ColumnSpinal Serge
Serge Simonart: ‘Toen Werchter al járen pico bello was, was het zogenaamd toonaangevende Glastonbury nog een haveloze hippie dump die teerde op valse romantiek’
Ik ga dit jaar niet eens naar Werchter, dus ik hoef niet bij hem te slijmen om een All You Can Eat in All Areas Super Ego-pas en een persoonlijke masseuse en lijfwacht te krijgen, maar ik wil één keer luid en duidelijk zeggen: lang leve Herman Schueremans! Of, preciezer: lang leve Herman Schueremans en zijn hele team, met name zijn secondanten van het eerste uur en zijn eerste vrouw. Wat die ploeg in dit onnozele landje uit de grond heeft gestampt, is niet niks.
Ik kan dat een beetje beoordelen, want ik heb wereldwijd zowat alle andere festivals bezocht. En ze verbleken állemaal bij Werchter. Wat met name de Engelsen lang durfden te presenteren als een professioneel opgezet muziekevenement was schandalig: slecht georganiseerde parkeerplaatsen, middeleeuwse toiletten (één per miljard bezoekers), gammele podia, primitieve eerstehulpposten, semicrapuleuze security en onbestaande of onvindbare nooduitgangen. Om van de abominabele geluidskwaliteit nog te zwijgen.
Toen Werchter al járen pico bello was, was het zogenaamd toonaangevende Glastonbury nog een haveloze hippie dump die teerde op valse romantiek. Ontbering en veredeld amateurisme werden er verkocht als rock-’n-roll. De Lollapalooza’s van deze wereld scoorden niet veel beter: veel poeha, zelden waar voor je geld. En Pukkelpop had brute pech dat het uitgerekend daar stormde, in 2011: het was net zoals Werchter een in se veilige plek.
Herman Sherman won zelfs internationale prijzen voor Werchter, knarsetandend uitgereikt door collega-festivalorganisatoren die wisten dat ze zich belachelijk zouden maken als ze Werchter zouden negeren.
Door de jaren heen kreeg Herman kritiek, hij werd zelfs eens door een handvol frusten uitgejouwd op Humo’s Pop Poll, omdat de prijs van een pintje op Werchter (zoals overal) was gestegen. Na-ijver wordt wel vaker vermomd als spot. Ook toen hij vijf minuten lang in de politiek ging werd hij meteen gehekeld. Terwijl ik weet waarom die piste dood liep: voor de energieke no-nonsensepragmatist Herman moet het vooruitgaan, en dat doet het in de politiek zelden of nooit.
