Serge Simonart: ‘Waters wil laten zien dat hij het genie achter Pink Floyd was, is en zal blijven. Dat is kinderachtig, achterbaks en megalomaan’

In de geschiedenis van de pop werd nog nooit vertoond dat één lid van een groep, met de moedwillige uitsluiting van alle andere, een iconische klassieker herwerkt. En toch bestond het één lid van Pink Floyd om ‘The Dark Side of the Moon’ opnieuw op te nemen, 50 jaar na de release van die classic. Wie de heren een beet­je kent, verbaast het niet dat het superego Roger Waters is die, met één been in het graf en het andere in Palestina, met die krankzinnige zet tegen de wereld zegt: ‘Dark Side’ is mijn project, de andere drie waren mijn knechten.

David Gilmour, grootmoedig, speelde ‘Comfortably Numb’ eens op één van Waters’ concerten. Aan het eind van de repetitie zei Waters, zogenaamd waarderend maar in werkelijkheid betuttelend, en zich bewust van de camera: ‘Goed gedaan, David.’ Waarop Gilmour, sarcastisch: ‘Bedankt, pa.’

In 2005 was het de altruïstische en genereuze Gilmour die Pink Floyd weer samenbracht voor ‘Live 8’. Diezelfde Gilmour gaf in stilte tientallen miljoenen aan andere goede doelen. Het volstaat om oren aan je hoofd te hebben om in te zien dat Pink Floyd, strikt muzikaal, pas na Gilmours komst onverbiddelijke klassiekers begon te maken. En ‘Dark Side’ werd een tijdloze wereldhit dankzij de muziek, niet dankzij het weliswaar briljante concept en de excellente teksten.

De ‘re-working’ van ‘Dark Side’ door Waters klinkt pijnlijk stroef, als een zwart-witversie van het origineel, met Waters die in een monotoon parlando tekstvellen reciteert. De glorieuze zang, de meesterlijke gitaarsolo’s, de succulente arrangementen, de immense muzikaliteit: in zijn steriele herwerking blijft er haast niets van over.

Toen Pink Floyd in de jaren 80 splitte, het muzikale equivalent van een vechtscheiding, koos wijlen Rick Wright partij voor mama Gilmour en Nick Mason voor papa Waters. Natuurlijk is het nu de diplomatische Mason die loyaal liegt dat Waters’ herwerking ‘briljant’ is.

Ook dit contrast illustreert het verschil tussen beide ego’s: Gilmour is na een laatste tournee zonder pompeuze aankondigingen gestopt met optreden, terwijl Waters in een wolk van controverse nog een ‘éérste afscheidstournee’ afwerkt, om het nageslacht in te prenten dat hij het genie achter Pink Floyd was, is en zal blijven. Dat is kinderachtig, achterbaks en megalomaan.

Luister ook naar onze playlist:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: