Spiral Serge
Serge Simonart: ‘Zonder Arno Hintjens is Brussel een fundamenteel andere stad geworden’
Net zoals de loop van de hele rivier verandert als je er één steen in verlegt, heb ik sterk het gevoel dat een stad nooit meer dezelfde is als één mens er niet langer in rondloopt.
Een overlijden luidt altijd een algemene verschraling in. Zonder Arno Hintjens is Brussel een fundamenteel andere stad geworden. Ik heb hem een paar keer geïnterviewd en een handvol keren iets met hem gedronken of gegeten, maar het was even belangrijk dat ik in de Dansaertstraat, in de Falstaff of De Ultieme Hallucinatie een glimp van hem opving en van een afstand naar hem wuifde, of hem in het voorbijgaan een knuffel of kus gaf (in Brussel zijn heteroseksuele mannen kusseriger dan in Antwerpen) zonder dat er verder iets werd gezegd.
Ooit luisterden we naast elkaar anderhalf uur lang naar een informeel optreden van Mal Waldron. Die lieve, charismatische pianist had nog Billie Holiday begeleid, was door een speling van het lot in Brussel aangespoeld, en op sommige avonden leken Arno en ik de enigen die ten volle beseften dat hier geschiedenis werd geschreven. Op andere dagen volstond het aangename besef dat Arno ergens in Brussel of Oostende rondliep op momenten dat ik daar was, op één of andere manier verrijkte zijn bestaan een stadsbezoek.
Ook in New York had ik dat gevoel, maar nog veel sterker. Sinds mijn vorige bezoek waren zowel Lou Reed als David Bowie overleden, en wat ik daarbij voelde, was echte rouw, alsof een loden deken over heel Manhattan hing. Zelfs al ontmoette ik hen niet elke keer, de wetenschap dat ze daar op dat moment ergens rondliepen, droeg bij aan de beleving van het flaneren door de Lower West Side, waar Lou woonde, of Central Park, waar Bowie de megalomane architecturale parel betrok waar ooit zijn buurman John Lennon was vermoord. Aan die Dakota Building voelde ik me méér in New York.
Het zal er niet op beteren als straks Woody Allen het tijdelijke voor het eeuwige inruilt, want wat is Manhattan zonder Woody? Ik zag de regisseur, wellicht voor het laatst, optreden met zijn jazzbandje in het Café Carlyle. Ook Parijs is een andere stad sinds Serge Gainsbourg verdween. En wat zal Londen zijn zonder Ray Davies? Als iemand die onvervangbaar is sterft, verbleekt een stad.
‘It’s all over now...’ Arno Charles Ernest Hintjens is niet meer, hij is net geen 73 geworden. Humo rouwt met u mee middels een dossier dat de man, zijn werk, zijn genie en zijn unieke kijk op de wereld gepast eert. Herlees enkele van de beste interviews die Humo de voorbije decennia met ’m deed én een keur van de vele Arno- en T.C. Matic-reviews. Aanvullend maakte Humo’s (mc) een hoogstpersoonlijke selectie van de meest tijdloze songs van le plus beau. (jub) stelde een handzaam overzicht samen met de belangrijkste van Arno’s vele backingbands. We vroegen ook elf Humo-fotografen naar hun favoriete beeld van le plus beau.
