Sheryl Crow: ‘Het was bijzonder pijnlijk om al die oude wonden weer open te rijten’

Nee, geen Bongo-bon voor een wellnessweekendje in een hotel naar keuze: voor haar 60ste verjaardag kreeg Sheryl Crow een carrièreomspannende documentaire die zich – vrij uniek toch – voor een groot deel focust op de mentale problemen waar ze al heel die carrière mee worstelt. ‘Toen ik het resultaat voor het eerst te zien kreeg, voelde ik me alsof ik al mijn kleren had uitgetrokken om anderhalf uur lang naakt door de stad te rennen.’

SHERYL CROW «Normaal gezien wordt er pas op het einde van je carrière een documentaire over je gemaakt, of wanneer je dood en begraven bent. Nu klopt het wel dat ik niet meer van de jongsten ben – mijn tienerzonen grappen weleens dat ik in de jaren 1870 ben geboren – maar toch had ik aanvankelijk wat moeite met het idee. Een geluk dat Scooter (Stephen Weintraub, al dertig jaar haar manager, red.) me ervan overtuigde dat ik dit moest doen. Echt waar: Amy Scott, de regisseuse, heeft puik werk afgeleverd.»

– Ik kan me voorstellen dat het zwaar voor u was om hieraan mee te werken.

CROW «Oh my God! Alleen al de soundtrack was een helse klus. Er waren de voor de hand liggende nummers – de hits – maar ik moest ook een keuze zien te maken uit de nummers die misschien wat minder bekend zijn, maar die veel voor mij betekend hebben. Neem nu ‘Weather Channel’, met een vers als ‘There’s a black dog that scratches my door’: die song is een reddingsboei geweest in mijn donkerste uren.»

– In 2002, ten tijde van ‘C’mon C’mon’, was u zo depressief dat u overwoog een einde aan uw leven te maken.

CROW «Ja. Het was bijzonder pijnlijk om al die oude wonden weer open te rijten, voor de camera dan nog. Maar ja: wie wil er nu naar een documentaire kijken die het echte verhaal niet vertelt?»

Sheryl
Canvas, donderdag 20 okt., 22.55