Skrillex vergeet op zijn eerste nieuwe plaat in negen jaar domweg heel goeie tracks te maken

‘Skrillex, doet die nog iets?’ vroeg de baas. De vraag is eerder of de Britse producer de laatste tien jaar nog een dag vrijaf heeft genomen.

Wie afhaakte ter hoogte van ‘Scary Monsters Nice Sprites’ (2010) of ‘Bangarang’ (2011), heeft moeten missen hoe Sonny Moore van dubstepnerd tot popfluisteraar muteerde. Met Diplo vormde hij Jack Ü, een excuus als een ander om wereldhits te maken met Justin Bieber en Kiesza. Hij remixte Pendulum, Travis Scott en ‘HUMBLE.’ van Kendrick Lamar, ging aan de rol met Damian Marley en werkte mee aan ‘Energy’, een nummer op Beyoncés laatste prijzenpakker ‘Renaissance’.

Moore werkte dus veel in dienst, maar de laatste twee jaar heeft hij weer veel eigen werk uitgebracht. De afgelopen maanden kregen we singles met jonge namen zoals PinkPantheress, rapper Bladee en het lekker mallotige hyperpopduo 100 Gecs. Gek genoeg staan die allemaal níét op ‘Quest for Fire’, de eerste eigen plaat van Skrillex sinds zijn debuut ‘Recess’ uit 2014, maar dan nog lag er een dikke stapel uitzendcontracten klaar. Daar zitten gevestigde waarden bij - Mr. Oizo en Missy Elliott bundelen de krachten op het energieke ‘RATATA’ - maar ook figuren die zonder Moore misschien nooit in onze oren zouden zijn geland, zoals de Palestijnse zangeres-fluitiste Nai Barghouti en de New Yorkse avant-gardedrummer Eli Keszler.

De laatste maanden stond Skrillex vaak achter de decks met Four Tet en Fred again.. en die twee nieuwe vrienden drukken ook hun stempel op deze plaat. Fred again.. perst hem zelfs zo door het papier. Officieel krijgt hij alleen credits voor ‘Rumble', maar ook ‘Leave Me Like This’ en ‘Still Here’ hadden zomaar op zijn laatste ‘Actual Life 3' kunnen staan.

Netsky, die al jaren gewoon Sonny mag zeggen tegen Skrillex, noemde hem in Knack Focus zijn favoriete producer aller tijden: ‘Niet alleen om wat hij technisch kan, maar ook omdat hij buiten de lijntjes durft te kleuren.’ Na ‘Quest for Fire’ snappen wij die uitspraak nog beter. Drie kwartier lang geloof je je oren niet, en al helemaal niet als er een goeie hoofdtelefoon over geklemd zit. Skrillex komt even gemakkelijk met katterappe 2-step als met lekkere deephouse voor de club. Als de bas in ‘Tears’ volledig losgeht, begint hij op de hoogste toetsen van een akoestische piano te slaan. In elke hoek van elke song bromt, snort, trilt en groovet er wat. Voor producers, het soort mensen dat zijn vitaminen uit Fruity Loops en zijn sociale contacten bij Ableton haalt, moet dit drie kwartier klaarkomen zijn.

Een pure dubstepplaat is ‘Quest for Fire’ dus niet niet, maar de roots van Skrillex schemeren wel een paar keer door. In ‘Leave Me Like This’ hoor je de ‘Oh my God’-sample die ook in ‘Scary Monsters and Nice Sprites’ zit (afkomstig van dit meisje op YouTube dat zich heeft bekwaamd in het bekerstapelen) en ‘Inhale Exhale' laat de bassen nog eens stofzuigeren alsof het 2010 is.

Als beatmaker is Skrillex een killer, maar op deze plaat staat te veel vulsel. ‘Supersonic’ is hoogstens de aanzet tot een banger, ‘Hazel Theme' is gezemel, en wie zat te wachten op 48 seconden gereutel van Pete Wentz (Fall Out Boy)?

Alles samen geeft ‘Quest For Fire' een goed beeld van wat Skrillex geworden is: een alleskunnende knoppendraaier met een groot netwerk, ook bij het jonge volkje, maar ook iemand die een eindredacteur kan gebruiken.

Luister ook naar onze playlist:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: