Slash: ‘Van de tijd dat David Bowie een affaire met mijn moeder had, herinner ik me amper iets’

Tijdens de pandemie kregen alle leden van Slash’ soloproject Slash Ft. Myles Kennedy & The Conspirators corona, maar intussen zijn ze goed en wel bevallen van een vierde plaat, die na een ongetwijfeld lange brainstormsessie ‘4’ werd gedoopt. De plaat verschijnt op het nieuwe label van gitaargigant Gibson, tevens de fabrikant van Slash’ favoriete speeltje, de Les Paul. De frontman is op wereldtournee, maar maakt graag tijd vrij voor enkele overpeinzingen: ‘David Bowie heeft zich uitgesloofd om mij weer op het rechte pad te krijgen.’

De autobiografie van Slash alias Saul Hudson leest als een scenario van een film die de doorsneecriticus zou afdoen als ‘onwaarschijnlijk’. Zijn zwarte moeder ontwierp podiumkleren voor John Lennon en David Bowie. Zijn witte vader ontwierp platenhoezen voor Joni Mitchell en Ringo Starr. Hij zat op school met Chili Pepper Flea. Hij speelde op platen van zijn held Ray Charles. Hij stond in een poll van beste rockgitarist aller tijden op twee, vlak na Jimi Hendrix. Hij besefte al vroeg dat wie een icoon wil worden, maar beter begint als merk en als stripfiguur: je ziet hem nooit zonder die zwarte hoge hoed, de al even zwarte zonnebril, de zorgvuldig uitgekozen stoere T-shirts waarop andere iconen en archetypes prijken, een heks, een doodskop of het monster van Frankenstein, en zijn 874 tattoos.

Slash leek lang te verzuipen in een cocktail van drank en drugs (‘Ik heb ooit een jam met The Rolling Stones gemist omdat ik in de limousine de naald niet in m’n arm kreeg’). Hij heeft een pacemaker, nadat drie dokters hem de alternatieven hadden laten weten: een harttransplantatie of binnen zes weken dood. ‘Tot die dag dacht ik dat je aan alcohol in het slechtste geval een kater overhield.’ Slash is het type dat naar niemand luistert, dus hij stopte pas met die troep ‘toen ik door monotoon en pathetisch te pendelen van de ene heroïne fix naar de andere zelfs niet meer aan seks toe kwam’.

Toen een Amerikaanse journaliste Slash vroeg wat hij in zijn vrije tijd deed, mompelde hij: ‘Free time doesn’t sit well with me, ik ben net zoals andere voormalige probleemgevallen een workaholic geworden. Het contrast tussen een wereldtournee en na het laatste concert thuis op een stoel zitten is te groot. Ledigheid is des duivels oorkussen en tijdens oorverdovende stiltes met niets omhanden is de roep van drank en drugs te sterk. Het is muziek maken of poker spelen met buurman Robbie Williams.’

Vandaar dat de gitarist van een supergroep als Guns N’ Roses intense hobbyprojecten zoals Velvet Revolver, Snakepit en Slash Ft. Myles Kennedy & The Conspirators uit de grond stampte. Met die laatste heeft hij nu de plaat ‘4’ uit en is hij op tournee.

HUMO Op welke muziek komen jullie op?

SLASH «Ik kies bijna altijd voor filmmuziek, want die is sfeervol en dramatisch. En als je een song van een andere artiest gebruikt, dan lijkt het alsof je je ofwel daaraan optrekt, ofwel ermee in competitie gaat. Eerder hebben we flarden uit de soundtracks van ‘Godzilla’ en ‘Scarface’ gebruikt. Voor deze tournee heb ik het thema uit ‘The Thing’ gekozen. Ennio Morricone is misschien wel mijn favoriete componist van filmmuziek.»

HUMO Noem nog eens iets waar je graag naar luistert, ook al zou niemand die muziek met jouw stijl associëren?

SLASH «Andrés Segovia, de klassieke gitarist, Stevie Wonder, Stray Cats – geweldige liveplaat. Ik heb vanaf het begin altijd de concertregistraties van artiesten gekocht: Thin Lizzy… You name ’em.»

HUMO Hoeveel oververhitte fans zijn er al onverwacht en ongevraagd het podium opgestormd?

SLASH «Nul op deze tournee, maar het is me al vaak overkomen, een paar dozijn keer. Meestal kan de security ze onderscheppen vóór ze mijn solo kunnen torpederen, maar één keer kwam mijn lijfwacht te laat: hij onderschepte die gast toen die mij al besprong, zodat ik werd omvergewalst door twéé mannen (lacht).»

HUMO Een Ierse vriendin vertelde me dat je tijdens een optreden van Guns N’ Roses rustig een akoestische cover van ‘Wild Horses’ speelde, terwijl Axl weer eens van tenue veranderde. Wat is het langste intermezzo dat je ooit hebt gespeeld om te verhullen dat de show stilviel?

SLASH (lacht) «Oh, boy… Soms duurt het zo lang dat zelfs ik het opgeef (lacht). In dat geval leggen we alles stil. Eén keer was hij kwaad: hij had zich bezeerd aan z’n hand en zich backstage laten verzorgen, terwijl ik tegen het publiek praatte. Toen hij terugkwam, dacht hij dat ik sarcastisch naar zijn kledingmanie had verwezen. Toen we later de beelden van dat optreden bekeken, zag hij eindelijk dat hij zich had vergist. Ik herinner me ook een show in St. Louis waar we de riff van ‘Rocket Queen’ eindeloos rekten omdat Axl een probleem had. Hey, dat is wat een groep moet zijn: you cover each other’s ass.»

HUMO En wat moet een song zijn?

SLASH «Vroeger was het motto: a great rock song should make you want to either fuck or fight. Tegenwoordig heb ik meer opties (grinnikt). Ik ben wel nog steeds ongeduldig, het moet vooruitgaan. ‘4’ is zo goed als live opgenomen, hoogstens drie takes per nummer en amper overdubs, alleen de backing vocals zijn er nog aan toegevoegd. De muziek spoot eruit. ‘The River Is Rising’ heb ik zelfs last minute geschreven, toen we al in preproductie zaten.

»De gasten met wie ik nu al jaren werk, zijn ruig én subtiel. Ze zijn ook wild op het podium en kalm ernaast. ’t Is vreemd, ik heb altijd een hekel gehad aan drama, maar ik was er lang een magneet voor. Heel wat muzikanten wilden ook per se bij mij spelen omdat ze dachten dat dat een garantie voor oeverloze uitspattingen was.»

HUMO Mijn favoriet op ‘4’ is ‘Spirit Love’.

SLASH «Die track was giving the finger to covid. Ik was de pandemie toen erg beu. Ik had eerst een sleazy punkrockvibe, die daarna is ontspoord in een oriëntaals sfeertje.»

NORAH & BEYONCÉ

HUMO In theorie speel je op festivals tussen artiesten die op jouw golflengte zitten. Wanneer was dat nadrukkelijk niet het geval? Bijvoorbeeld in het gezelschap van wat Keith Richards hippety hoppety-artiesten noemt?

SLASH (lacht) «Heerlijk, hè, typisch Keith. Hiphop is niet zo’n probleem omdat hun energiepeil meestal hoog is, het publiek is niet in slaap gewiegd als wij op het toneel verschijnen. Ik herinner me heel eclectische, uiteenlopende line-ups, maar om de één of andere reden werkte dat meestal toch. Maar ik heb ook een keer moeten optreden na Norah Jones (lacht). Met alle respect, mooie stem, maar wat doen die zachte jazzclubmuziek en ik op dezelfde affiche? Op datzelfde festival stond ook Beyoncé, en Ray Davies van The Kinks, solo… Wat me indertijd niet beviel, was de combinatie van Snakepit met al die ellendige ninetiesbands, toen we gesandwicht werden tussen White Zombie en Limp Bizkit (lacht). Het verliep allemaal opperbest, maar het voelde niet juist aan.»

HUMO Als je live jamt met special guests zoals Angus Young of Zakk Wylde, spreek je dan vooraf iets af, al was het maar om niet voor elkaars voeten te lopen? Of neemt de ster die de ander uitnodigt de leiding?

SLASH «Niet echt. Minimaal. Angus weet natuurlijk feilloos wat te doen in zo’n geval. De mensen die bij ons te gast zijn, hebben zoveel ervaring dat het gevoel volstaat. En we kiezen natuurlijk ook een nummer dat zij goed kennen, en dan vertellen de melodie en het arrangement je waar je elkaar ruimte kunt laten om te soleren.»

HUMO Wiens stijl verraste je het meest op het moment dat jullie naast elkaar soleerden?

SLASH (denkt na) «Rick Nielsen. Zijn solo’s kon ik dromen toen ik jong was, toen vond ik Cheap Trick zó geweldig – alweer: fantastische liveplaat. Rick is technisch briljant, maar hij speelt heel onvoorspelbare patronen. Hij kleurt altijd netjes binnen de lijntjes van de melodie, maar zoekt er wel de grenzen van op.»

HUMO Elke piepjonge gitarist, heeft weleens gedacht: als ik ooit een producent van gitaren zo gek krijg om een model naar mij te vernoemen, dan zal ik eisen dat ze dit of dat customizen. Gefeliciteerd met de Slash Les Paul Standard 4.

SLASH «Dank je, maar ik heb niets aan het origineel veranderd (lacht). Eerder heb ik wel een Firebird aangepast. Voor de Les Paul heb ik alleen een plankdikte, een profiel en een finish gekozen die bij mijn vingers, mijn greep en mijn smaak passen. Ik hou bijvoorbeeld van een medium nek met een tobacco-finish. Gibson en ik, we go way back. Mijn eerste goedkope gitaar was een Les Paul-kopie. Ik ben al heel lang fan, en ik heb zowat álle gitaren op de planeet uitgeprobeerd. De Les Paul is een perfecte gitaar, zo simpel is het. Toch voor mij, en voor mijn stijl.»

HUMO Ik vind het opmerkelijk dat zoveel verschillende gitaristen er zoveel verschillende klanken uit halen. Peter Frampton heeft er een leven lang op gespeeld, maar hij klinkt totaal anders dan jij. Ik weet wel dat er effectpedalen, verschillende soorten hout en meerdere snaardiktes bestaan, maar toch.

SLASH «Klopt. Dat is eigenlijk een groot compliment voor Frampton en al die andere gitaristen, want het bewijst hoe cruciaal de persoonlijkheid en de speelstijl van elke artiest zijn. De Les Paul is wel een veelzijdig instrument, sterk maar niet statisch, juist heel flexibel. Alsof staal zich toch naar de speler plooit. Maar als vijf mensen met dezelfde gitaar en dezelfde snaren toch elk een apart geluid voortbrengen, zegt dat iets over hun fabelachtige techniek en over hun wondervingers. Een échte artiest heeft een signature sound, zijn klank is zijn handtekening, zijn keurmerk. En iedereen heeft z’n voorkeuren, ik gebruik bijvoorbeeld altijd dikke snaren.»

MOZART IS DOOD

HUMO Anderen, zoals Myles, schrijven songteksten die jij niet moet zingen, maar aangezien jij het uithangbord bent, gaat iedereen ervan uit dat ze autobiografisch zijn, of dat je erachter staat. Is het al gebeurd dat iemand jou een tekst moest uitleggen?

SLASH «Ja, op ‘4’ was dat het geval bij ‘Fill My World’. De muziek had ik al, die sproot voort uit een rebelse, levenslustige jam tegen de doom and gloom van de pandemie. Ik had Myles die opname gemaild en toen ik een maand later zijn tekst in mijn mailbox kreeg, begreep ik wel dat die iets te maken had met verlies, rouw, verlangen naar iemand die niet meer in je leven is… Maar de muziek die ik hem had gestuurd, was energiek, en allerminst defaitistisch. Tijdens de repetities en de plaatopname was ik er niet toe gekomen om het hem te vragen, dat heb ik pas recent gedaan. En wat bleek? ‘Fill My World’ gaat over de aftakeling en het overlijden van Mozart – niet de componist, maar zijn trouwe hond. Myles vertelde dat zijn hond altijd erg bang was geweest als het stormde. Hij had een app geïnstalleerd waarmee hij met de hond kon communiceren als hij op tournee was, of als hij met z’n gezin op reis was. En ‘Fill My World’ is geschreven vanuit het standpunt van de hond. Mooi, toch?»

HUMO Hoe reageer je als je tegen je muziek aan loopt, winkelend of dinerend in een restaurant?

SLASH «De eerste keren dat ik één van m’n riffs of songs hoorde als de soundtrack bij een sportevenement, vond ik dat raar. Nu vind ik het geweldig. Wat natuurlijk het vaakst gebeurt, is dat fans me vertellen hoe dit of dat nummer hen heeft geraakt of geïnspireerd. Heel wat jonge gitaristen vertellen soortgelijke verhalen, maar ik moedig hen altijd aan om mij te vergeten en om vooral hun eigen stijl te ontwikkelen. Veel oefenen is cruciaal, maar te veel naar één stijl of één iconische gitarist luisteren is contraproductief.

»Eergisteren werd ik aangeklampt door een meisje dat ademloos vertelde dat haar volledige eerste dichtbundel was geïnspireerd door mijn muziek. Veertig gevoelige gedichten die nooit hadden bestaan zonder mijn geprul op een gitaar, dat had ik nooit kunnen voorspellen (lacht).»

HUMO Bij veel groepen is het de traditie dat na het slotakkoord van het laatste concert van de tournee één of andere practical joke wordt uitgehaald.

SLASH «Ik denk dat wij meer andere groepen hebben gejend dan zij ons. Toen we een affiche deelden met Soundgarden, ben ik aan het eind van hun set op het podium gestapt met een opblaaspop die aan mij vastzat. En ik hield ze niet vast met mijn handen.»

HUMO Ook baby’s zijn vaak naakt, ook als ze worden vastgehouden door de babysitter. En ook als die babysitter David Bowie heet.

SLASH «Dat heb ik verdrongen (lacht). Nee, ik was al ouder toen mijn moeder hem leerde kennen, ik was 8 jaar, zoiets. David was great. Van de tijd dat hij een affaire met mijn moeder had, herinner ik me amper iets, ik was nog te klein. Maar als ik hem later af en toe zag, als late tiener, was hij altijd extreem vriendelijk en gul. En hij was geen tafelspringer, integendeel: hij was heel zachtaardig en beleefd en toch supercool, die combinatie was voor mij een openbaring. Toen we pas begonnen met Guns N’ Roses, dus toen we nog onbekend en onbemind waren, deed hij de moeite om te komen kijken. Onze muziek was niet echt zijn stijl, maar hij wilde ons moreel steunen en hij wist natuurlijk ook dat als de grote David Bowie naar een beginnend groepje ging kijken, de pers en de platenfirma’s volgden. Dat vond ik zo genereus van hem! Hij heeft me ook gesteund en beschermd tijdens één van mijn, euh…»

HUMO …lost weekends?

SLASH «Yeah… De integrale jaren 90, dat was mijn lost weekend. Ik zat toen heel diep en ging om met zeer foute mensen, ik zag niets nog zitten. David heeft zich toen uitgesloofd om mij terug op het rechte pad te krijgen. He made me see the light again. Ook naar Velvet Revolver is hij komen kijken. Maar vanaf 2010, toen hij ziek werd, heb ik hem niet meer gezien. He just disappeared.»

Guns N’ Roses spelen op 23 juni in het stadspark van Groningen.
‘4’ van Slash ft. Myles Kennedy & The Conspirators is uit bij Gibson Records.