concert★★★★☆
Snail Mail bracht een geslaagde spagaat tussen gitaarlikjes en pijn: de afwezigen hadden ongelijk
We moeten wel wezen: The Slope is niet gemaakt voor mensen die om acht uur ‘s avonds op de allerlaatste dag van Werchter nog een marathon willen lopen. Hier verzamelden zich de lavelozen, het schorriemorrie, de zich nog met één vingernagel aan het bewustzijn vastklampende zuipschuiten. Mensen, quoi, zoals u en ik.
Ik had medelijden met Lindsey Jordan (23), die doorbrak op haar 18de en eventueel nog de reputatie meedraagt van de liveshows die ze toen, stijf van de zenuwen, af en toe de nek omwrong. Misschien daardoor – misschien door Disclosure in The Barn, misschien door een vergevorderde staat van dehydratatie bij de algehele Werchter-populatie – dat er maar een man of tweehonderd verzamelen blies voor The Slope. De N-VA heeft verkiezingen gewonnen: de meerderheid heeft niet altijd gelijk.
Buiten enkele hits van ‘Lush’ (‘Pristine’) jaagde Lindsey er bijna heel ‘Valentine’ door: een plaat op maat van Pavement en Waxahatchee, een zelfverklaarde spagaat tussen Sheer Mag en Elliott Smith. Die twee invloeden kwamen er allebei door: de gitaarlikjes én de pijn. Hoogtepunten? Summier, want de Peppers beginnen bijna: de Hole-cover ‘Miss World’, ‘Madonna’, ‘Valentine’, ‘Full Control’ én ‘Headlock’. Met een volwassen band, met een nóóit vals zingende Lindsey.
Ik ben dit festival begonnen met een hitsig Gang of Youths dat vooral wild om zich heen schopte en iederéén beledigde. Nu is de cirkel rond: toen Lindsey haar kleine cirkeltje toegewijden glimlachend een ‘big fucking gaggle of turkeys’ noemde, wist ik dat ik een klein beetje van ‘r hield.
Volg al het festivalnieuws via onze Rock Werchter liveblog
