Solide ouwe rockers en de schoonheid van The National: de platen die deze week uw aandacht verdienen

Er komt elke week meer goeie muziek uit dan er tijd is om die te beluisteren. Voor wie graag recht op zijn doel af gaat, selecteerde Humo’s muziekredactie zes platen die dringend te degusteren zijn.

The National - First Two Pages of Frankenstein ★★★★☆

Breng de kist aan, bind uw sluiers om, haal het zwart boven: The National brengt voor het eerst in vier jaar nog eens een plaat uit, en dat vraagt naar goede gewoonte niet zozeer om een feestparade als wel om een van emotie trillende rouwstoet.

Niet dat ‘First Two Pages of Frankenstein’ — een titel om Matt Berninger tegen te zeggen — het niet verdient om feestelijk tegen de borst te worden gedrukt. Integendeel, ik heb sinds de luisterlink het gevoel er een vriend bij te hebben! Het is gewoon dat de muziek van The National nooit verder heeft afgestaan van een vinnige horlepiep: de plaat, elf nummers in goed drie kwartier, trekt je mee in de steeds meer om zich heen klauwende depressie waarin zanger-tekstschrijver Berninger tijdens de pandemie verzeild raakte. Verlatingsangst, vervreemding, toenemende wanhoop om de liefde nooit terug te vinden of ze niet waard te zijn.

Opener ‘Once Upon a Poolside’ wordt gedragen door het soort melancholie dat het helpende handje van Sufjan Stevens — de eerste van drie fabelachtige gastnamen — uitstekend verdraagt. Het is misschien zelfs hun mooiste worp sinds ‘Fake Empire’, en dat zeg ik niet licht. Een eerste robuuste bewijs, in ieder geval, dat Berninger als tekstschrijver nooit beter was. ‘I’ll follow you everywhere / While you work the room / I don’t know how you do it / Tangerine perfume’. Pas op, ik citeer zo meteen vast meer. Zoals ‘I keep what I can of you / Split second glimpses and snapshots and sounds / You in my New Order T-shirt...’ uit ‘New Order T-Shirt’. Lap, daar heb je ‘t al! Nummers waarvan ik nu al weet dat ze mijn jaar zullen kleuren. Zwart, maar toch.

De songs zijn opgenomen in twee periodes. De vroege nummers zijn energieker en gaan over niets in het bijzonder. ‘Eucalyptus’ is een lekkere plant en een beter nummer, met een killergitaarpartij van Bryce Dessner, ‘Tropic Morning News’ is tamelijk glorieuze eightiespop. Dáár ligt het festivalpotentieel. Al was, toegegeven, een potiger productie, met meer échte drums, welkom geweest. Diamanten van songs die in de studiovertaling een likje van hun glans verloren hebben. Een likje maar: daar doet u sinds de herstart van het leven toch niet moeilijk over?

Maar het is in de nieuwe, later opgenomen nummers dat de zielsontroerende schoonheid van ‘Two Pages of Frankenstein’ zich pas echt in al haar droeve glorie openbaart. In die nummers laat Berninger voor één keer zijn impressionistische poëzie achterwege en krabt hij genadeloos zijn muggenbeten open. Hoogtepunten? ‘This Isn’t Helping’, waarin Phoebe Bridgers zacht fluweel spint op de achtergrond, ‘Your Mind Is Not Your Friend’ (óók met Bridgers), over mensen die kunnen vertrouwen op hun brein zoals een pendelaar kan vertrouwen op de NMBS, een duet met Taylor Swift (‘The Alcott’) en ‘Send for Me’, een afsluiter als een boeket madeliefjes. ‘If you’re ever sitting at the airport / And you don’t wanna leave / Don’t even know what you’re there for / Send for me’ Liefde, jongens, l’amour toujours!

Ze zeggen weleens dat de gemiddelde verliefdheid drie maanden duurt. Dan zit ik nu op het toppunt van mijn coup de foudre, want zolang is ‘First Two Pages of Frankenstein’ al mijn vaste copiloot. Daarna kan het met de romantiek altijd afkalven, natuurlijk, daarom is het romantiek. Maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat ‘t in dezen, ondanks de muggenbeten, wel zal overgaan in rimpelloze, onverstoorbare, kleffe liefde. (vvp)

Black Country, New Road - Live at Bush Hall ★★★½☆

Black Country, New Road doet nog altijd iets met gitaren, een viool, een saxofoon en abstracte teksten. Luieriken noemen het postpunk en ze hebben nog gelijk ook. Postpunk is immers weinig meer dan het vermogen om af te breken wat je hebt. Rip it up and start again, en weinig bands doen het beter dan deze.

Alle leden zaten eerst in Nervous Conditions, dat zijn debuutplaat nooit heeft uitgebracht omdat groepslid Connor Browne van grensoverschrijdend gedrag werd beschuldigd. Onder een nieuwe naam lukte het wel, en hoe: ‘For the First Time’ was een triomfantelijk feest van angst, pijn en klezmer dat overal met sterren werd overladen.

Iedereen wilde cultsongs als ‘Sunglasses’ en ‘Athens, France’ horen, maar die haalden vaker niet dan wel de setlist. De hype werd overal geloofd, maar dat hield frontman Isaac Wood niet tegen om het af te trappen, luttele weken vóór de release van opvolger ‘Ants from Up There’. Black Country, New Road: de grond achter je zwart blakeren en weer moedig voorwaarts.

De bezigheden van de overigen zijn een jaar later gevat in een liveplaat, opgenomen in de Londense Bush Hall. Ze speelden er drie avonden en telkens in een ander thema, met verkleedkledij en al - vandaar dat je toetseniste May Kershaw ‘Happy prom night!’ hoort zeggen.

Opener ‘Up Song’ voelt vertrouwd aan met die stotende sax, een kaduke piano en een refrein waarvan je niet weet of het cynisme dan wel hoop is: ‘Look at what we did together / BC,NR friends forever’.

Toch wordt de getergde bokkenrijder Wood gemist, met zijn dadendrang en zijn vermogen om elk woord te doen klinken als de stilte voor de finale veldslag in een oorlogsfilm. Zonder hem bibbert de trein nog op de bielzen, maar ontspoort hij niet meer.

Maar er is nog veel om van te houden op deze plaat. ‘For we made something / Made something, something to be proud of’, zingen saxofonist Lewis Evans en bassiste Tyler Hyde terecht op ‘The Wrong Trousers’.

Zij delen nu het frontmanschap met de feeërieke Kershaw, die op ‘The Boy’ klinkt als Björk die nog snel iets wil opnemen voor de nieuwe Fiona Apple. Je wilt haar soms op z’n bomma’s een lief kneepje in de wang geven, maar die fase van lieflijkheid duurt nooit te lang.

Voor de balans is het goed dat er een nummer als ‘Turbines/Pigs’ op staat, een brok van negen minuten die, net als ‘Basketball Shoes’ op de vorige plaat, superieur uit de hand loopt.

‘Live at Bush Hall’ is geen magnum opus, veeleer een stand van zaken van een groep die haar spankracht wil hervinden. Maar het lijkt wel goed te komen voor Black Country, New Road. Het is hoogstens een kwestie van punten en een komma. (jvl)

Ian Hunter - Defiance Part 1 ★★★☆☆

De Engelse rockgroep met de wonderlijke naam Mott the Hoople zal blij mogen zijn als ze straks in de voetnoten van de muziekgeschiedenis terechtkomen. Misschien kan hun enige échte hit, ‘All The Young Dudes’ (een cadeau van Bowie) helpen, maar dan doen we wildebeesten als ‘All the Way to Memphis’, ‘Roll Away the Stone’ of ‘Rock and Roll Queen’ toch oneer aan. Drijvende kracht was de permanent bezonnebrilde blonde krullenbol Ian Hunter, die met zijn geweldige stem altijd al het beste van de Stones én Bob Dylan in zich wilde verenigen. Op zijn 80ste kondigt hij twee nieuwe platen aan, waarvan deze ‘Defiance Part 1' de eerste is. De vooruitgeschoven single ‘Bed of Roses’ (een verhaal over de armzalige Hamburg-dagen van Hunters eerste groepjes, passend dus dat Ringo Starr de drums beroert) liet al veel goeds vermoeden, maar de plaat staat boordevol solide materiaal. Soms zacht (‘No Hard Feelings’), soms hard (‘I Hate Hate’), maar Hunter en vrienden (w.o. Slash, Todd Rundgren, Johnny Depp) schieten vooral vaak raak. (md)

Jessie Ware - That! Feels Good! ★★★☆☆

Jessica Lois Ware (38) is al jaren de beste popzangeres van Engeland. Niet de populairste, de vernieuwendste, de rijkste of die met de rondste tepelhoven. Wel de enige die meezingbaarheid en experiment precies even hoog in het vaandel draagt. De titel- en openingstrack van haar vijfde klinkt eerst als iets van Charlotte Adigéry en daarna als een Harry Styles-hit: alleen bij Ware is dat business as usual. Op ‘That! Feels Good!’ bevat elke track minstens één straf popmoment: het zonevreemde parlando in het dubbelzinnige ‘Shake the Bottle’, de ritmeversnelling halverwege ‘These Lips’, de zwoele flard kamerpop in ‘Hello Love’. Ware samplet met smaak van het smörgåsbord der popgeschiedenis - en toch klinkt alles 200 procent Ware. Dua Lipa en The Weeknd proberen de jaren 80 al een tijdje opnieuw uit te vinden, en ze komen ermee weg, maar alleen Jessie Ware klinkt alsof ze thuis ook echt epauletten draagt. ‘That! Feels Good!’ is niet haar allerbeste, en eigenlijk is het gewoon een voortzetting van haar discojaren - ze neemt nu al een tijdje de draad op waar Róisín Murphy die ooit liet liggen. Maar iemand moest het doen, en niemand beter dan ons Jessie. (fvd)

Nabihah Equal - Dreamer ★★★★☆

Begin 2020 werd ingebroken bij Ninja Tune-artieste, radio-dj en voormalig juriste Iqbal. Computers, synths en harde schijven gestolen. Jaren aan nieuwe songs gewerkt, alles foetsie. Rond die tijd brak ze ook haar hand en kreeg ze een zware burn-out. Na de hersenbloeding van haar opa vloog ze naar Karachi, Pakistan om hem te bezoeken, ze bleef er enkele lockdowns na elkaar plakken: daar en toen begon ze aan ‘DREAMER’ te schrijven, en hier en nu is dat onze aanrader van de week. Van ‘In Light’ tot ‘Closer Lover’: Iqbal schippert tien songs lang tussen shoegaze en alternatieve house, en alle tien zijn ze raak. Tussen New Order en Arooj Aftab. Tussen next level shit en top 30. Tussen The Haunted Youth en een andere rare sjarel naar keuze. De titeltrack is de mooiste. (fvd)

Dishwasher_ - Dishwasher_ ★★★½☆

Gedrieën zijn Arno Grootaers (drums), Werend Van Den Bossche (sax en toetsen) en Louise van den Heuvel (een toegewijde bassiste) al sinds 2021 de jonge patatjes van de Belgische jazz. Op hun titelloze debuut was het gewoon lang wachten zoals op het einde van wegwerkzaamheden in je buurt. In het luchtige en een tikje oosterse ‘Buraq’ is Dishwasher_ beïnvloed door STUFF. In ‘Bahá’í’ en ‘Kuhl’ wordt stevig gerockt. Het pittige ‘Blue Bridge’ zit vol drum-’n-bass. ‘Fair Enough’ hupst als een culthitje van Squarepusher. Check na hoogtepunt ‘Terra’ hun Spotify-playlist vol Dish_fluences en hun concertkalender van mei. (gvn)

Indigo De Souza - All of This Will End ★★★☆☆

Haar naam klinkt als bossanova, maar voor de nieuwe Indigo De Souza moet u nog altijd in het rek van de rock zijn. Single ‘You Can Be Mean’ is grunge pur sang, en niet alleen omdat ‘any better’ bij haar klinkt als ‘Eddie Vedder’. Het ironische ‘Parking Lot’ doet aan Wet Leg denken, maar dan minder springerig. Tussen het hupse ‘Smog’ en de larmoyante countryhymne ‘Younger & Dumber’ zit wel weinig dat zich in je hoofd kan nestelen, zodat de conclusie luidt: gewoon een goeie rockplaat. (jvl)

Luister ook naar onze playlist:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: