CD★★★½☆
‘Sometimes, Forever’ van Soccer Mommy klinkt (nóg) beter, rijker, volwassener en gevarieerder dan haar debuut
Sophie Allison is 25, getalenteerd en – we citeren collega (jm), expert ter zake – aanhoudend postcoïtaal sad. Haar eerste songs gingen al over een ex-lief dat haar onvoordelig had vergeleken met een ander meisje, een ander ex-lief dat haar dumpte voor ‘de coole chick van de school’ en een derde ex-lief dat haar emotioneel misbruikte. Goed: Allison wentelt zich in haar songs nooit in zelfmedelijden, maar zet de tering almaar mooier naar de nering.
In ‘newdemo’ en het sterke ‘Unholy Affliction’ buigt ze zich op welluidende wijze bijvoorbeeld over de vraag: ‘Is het de moeite waard om op beter te hopen, of is dat een vergeefse, silly bezigheid?’ In de schorre rocker ‘Feel It All the Time’ zingt Allison, die in Tennessee woont, over de geneugte een eigen pick-uptruck te bezitten (dus de Diepe Zuidenversie van Will Tura’s ‘In mijn caravan’). In Rolling Stone zei ze: ‘Ik luister vaak naar countryradio, en hoor dus veel opschepsongs van bro’s over hun trucks. Meestal klinkt dat als: ‘Ik en het verlengstuk van mijn lul.’ Ik wilde daar als vrouw iets tegenover te zetten zónder dat het potsierlijk of cheesy werd.’
‘Sometimes, Forever’ klinkt (nóg) beter, rijker, volwassener en gevarieerder dan debuut ‘Color Theory’ uit 2020, en beide platen verbeelden een mooie, heel hedendaagse update van het zachtere uiteinde van het Amerikaanse nineties alternative-spectrum. Allison en producer Daniel Lopatin (de sympathieke bloedzuiger van Oneohtrix Point Never) zien drie soorten tracks op de plaat die ze tussen vijf lockdowns door maakten: normale, magische en evil songs.
Een zich ongemakkelijk in de oorschelp nestelende proeve van de laatste categorie: ‘Darkness Forever’, waarin Allison zich in het harde hoofd en te zachte huid van Sylvia Plath plaatst, en voelt: ‘Je kop in de oven stoppen terwijl je kinderen in de andere kamer zijn: ik kan me te makkelijk voorstellen waarom je dat zou willen doen.’
Eén Amerikaanse recensent gaf ‘Some- times, Forever’ mín één ster omdat de oncomfortabel eerlijke bekentenislyriek van Allison (en haar vocale uithalen, vooral in opener ‘Bones’) haar aan de Alanis Morissette van de jaren 90 deed denken. En daarom aan de onbevredigende seks die zijzelf in die periode had, vermeldde ze erbij. Moet allemaal maar kunnen.
Allison verklaarde onlangs – zoals almaar meer jonge, overwegend vrouwelijke muzikanten – de sociale media voorgoed te zullen laten voor wat ze zijn. ‘Voelt goed. Ter compensatie speel ik op mijn telefoon meer solitaire en woordspelletjes.’
Soccer Mommy, die de hele zomer gewoon thuisblijft, speelt op zaterdag 17 september wel in de Botanique in Brussel. En volgend weekend vindt u op Rock Werchter al generatie- en geestesgenoten in Snail Mail en Phoebe Bridgers. U doet er, zoals altijd, met gemak uw voordeel mee.
