Festival
Sonic City in de Kreun: Humo sprak met drie artiesten die uw aandacht waard zijn
Kortrijk is weer een weekend lang in handen van het Wilde Westen: het zal soms zachtjes regenen op Sonic City, maar het zal ook stormen. William Basinski, Dans Dans en The Microphones zijn van de partij, maar ook deze drie acts zijn uw aandacht waard.
LAEL NEALE [VS]
‘Mitchell en Dylan’
De eerder in dit blad door Marc Didden getipte Lael Neale vond na zes nanny-jaren bij een familie in L.A. een appartement met twee kamers vol zon. Daar nam ze op vier sporen ‘Acquainted with Night’ op. Neale was blij met de diepe sound en de melancholie. En toen kwam de lockdown en trok ze zich terug op de boerderij van haar ouders in Virginia.
HUMO Heb je daar je plaat geschreven en opgenomen?
LAEL NEALE «Nee, ik heb ze in L.A. geschreven, vóór de pandemie, maar ze resoneert wel met de coronaperiode: de meeste complimenten die ik krijg, gaan over de troost die mensen in afzondering in mijn plaat hebben gevonden. Tijdens de eerste maand in Virginia ben ik door het label Subpop benaderd. Best gek: ik heb tien jaar van mijn leven in L.A. op zo’n contract zitten te hopen, en zodra ik terug naar huis ging, gebeurde het allemaal wél.»
HUMO In ‘Every Star Shivers in the Dark’ ontmoet je iemand aan de kassa van een winkel en zing je: ‘I’m in service too’. Logisch, je werkte als nanny.
NEALE «Ik heb ook in cafés en restaurants gewerkt. Ik schrijf muziek om uit te vissen wat ik denk en voel, en ik heb ontdekt dat ik vaak schrijf over wat we allemaal gemeen hebben. Bloed dat door onze aderen stroomt, of herkenbare ervaringen met leven en dood.»
HUMO Hoe ben je bij de opvallende, orgelachtige klanken van de Omnichord terechtgekomen?
NEALE «Ik was onder de indruk van een geluid van een liedje dat op YouTube honderd keer was aangeklikt. Toen ik het doorstuurde naar bevriende muzikanten, wist iemand dat het om een Novachord ging, een log en zeldzaam elektronisch instrument van begin jaren 40. De Omnichord zou dat geluid het best benaderen. Ik mocht zijn exemplaar lenen, maar het instrument was van plastic, ik was ontgoocheld en liet het liggen. Toen ik er toch op begon te spelen, bleek het een weelderig klankpalet te bezitten waar ik met mijn ritmische gitaar bovenuit kon spelen. Het is mijn geluid geworden.»
HUMO Welke platen zijn belangrijk geweest voor jou?
NEALE «Mijn oom heeft me er twee gegeven toen ik 13 was: ‘Blue’ van Joni Mitchell, vol directe, persoonlijke songs, en ‘Blonde on Blonde’ van Bob Dylan. Die plaat kan ik zelfs niet beschrijven. Toen al wist ik: aan de grote legpuzzel van de muziek zou ik wat graag mijn stukje bijdragen.»
SNAPPED ANKLES [VK]
‘Muziek uit bomen’
De groepsnaam Snapped Ankles komt uit de film ‘Misery’ van Rob Reiner, naar het boek van Stephen King. Wie hem zag, herinnert zich hoe Kathy Bates met een voorhamer de enkels van haar favoriete schrijver breekt. Deze wildemannen zagen eerst de bossen rond Londen verdwijnen. Daarna werden de magazijnen waarin ze goedkoop leefden opgekocht door makelaars. Snapped Ankles kookt een dansbare hutspot met als ingrediënten The Pop Group, Can, Liars en The Fall.
HUMO Jullie creëren letterlijk een woud van geluiden.
PADDY AUSTIN «Op onze eerste optredens omringden we een snaredrum en cimbalen met boomstammen waar kleine analoge drumsynthesizers aan vastzaten. Die werkwijze is onze sound blijven bepalen.»
MIKEY CHESTNUTT «In het beste geval gaat het als volgt: we slaan op een boomstam en er komt een straf geluid uit. Daarna jagen we dat door de effectpedalen en wordt het nog overweldigender. Maar soms is het knoeien en moeten de bassist en de drummer ons redden.»
HUMO Wie zijn jullie muzikale voorbeelden?
AUSTIN «Palais Schaumburg, met Holger Hiller en Thomas Fehlmann. Ze overtraden meer dan één regel, maar bleven altijd aan de dansvloer denken. Dat komt dicht bij wat wij zoveel jaar later doen.»
CHESTNUTT «Ik denk meteen aan de pioniers van Silver Apples, die eind jaren 60 al met oscillatoren werkten, maar nog niet wisten wat een synthesizer was.»
HUMO Op jullie derde plaat, ‘Forest of Your Problems’, kruipen jullie in de geest van vier menstypes.
AUSTIN «De Cornucopian gelooft in de hoorn des overvloeds en denkt dat we onszelf zullen redden door te blijven groeien en desnoods door naar Mars te vliegen als we de aardbol verprutst hebben. Zijn motto: ‘It’s a great time to be alive, if only you’ve got some funds.’ De Business Imp is niet eens geïnteresseerd in politiek en denkt: graaien wat we kunnen, tot de volgende crash! De Nemophile sorteert thuis alle afval en is een veganist, maar bestelt wel dingen via Amazon en gaat met het vliegtuig op vakantie. De Protester of de ecostrijder heeft er genoeg van en kruipt in een boom.»
HUMO En ineens gaat het als volgt: ‘What’s your phobia? Xylophobia!’ Pardon?
CHESTNUTT «Claustrofobie en arachnofobie kent iedereen. Xylofobie is angst voor bomen, en ook angst voor houten objecten: balken, tafels en zelfs potloden.»
HUMO Interessant. Mag ik jullie gedachte ‘Er is voor tonnen aan zelfhulp in dit woud van problemen’ bij de satire indelen?
AUSTIN «Doe gerust. Wat voor tijden! Wat voor rampscenario’s! En dan zitten wij hier in Londen ook nog met de Brexit. We hebben zelfs geen tijd meer om bang te zijn voor een meteorietinslag.»
DE AMBASSADE [NL]
‘Alles wat wringt’
Pascal Pinkert, ook bekend van het meer technogezinde Dollkraut, komt naar Kortrijk met het Amsterdamse trio De Ambassade. Hun song ‘Verloren’ begint als ‘Eisbär’ van Grauzone. ‘Geen genade’ doet muzikaal aan coldwavegroepen denken, maar Pinkert heeft niet de Nosferatu-stem van de jaren 80.
HUMO In een interview zei je ooit: ‘De combinatie van minimale elementen vind ik tof: drumcomputer, synthesizer, nog een synthesizer, een crappy microfoonkabeltje en dan zien waar het schip strandt.’
PASCAL PINKERT «Ondertussen werken we niet meer alleen met oude synths en drumcomputers. Een nieuwe tijd heeft ook voordelen, zoals het gemak waarmee je een heel Engels koor op band krijgt zonder ook maar één zanger voor de microfoon te hebben gehad. En dan maak ik het mezelf soms nog lastig (lacht).»
HUMO ‘Ik moet het vragen / Wat voel je nou?’ en ‘Geen genade / Ik doof het vuur alleen’: korte, maar intrigerende zinnen.
PINKERT «Ze komen uit de koker van Miriam Bruijning van Sterk Water. Het zijn woordcombinaties die staan als een huis: krachtiger wordt het niet.»
HUMO Op YouTube schrijft iemand: ‘I cannot understand most of their lyrics. But I love this band.’
PINKERT «Nederlandstalige luisteraars worden ingehaald door Russische, Duitse en Franse fans. In een onbekende taal zit blijkbaar veel kracht, exotica en mystiek.»
HUMO Je vermeldt Arbeid Adelt! Hoe belangrijk waren zij voor De Ambassade?
PINKERT «Ze zijn net als andere bands uit die tijd een flinke inspiratiebron geweest. Maar ik probeer me nooit vast te pinnen op één act of één genre. Ik luister naar alles wat wringt of ongepolijst en imperfect is.»
HUMO Er is niet één groep die je op weg heeft gezet?
PINKERT «Nee, het zijn er altijd veel tegelijk geweest: Einstürzende Neubauten, Bourbonese Qualk, Serge Gainsbourg, Aksak Maboul… Ik heb geen van die artiesten ooit echt gekopieerd, hoor. Ik wilde hen hooguit nieuw leven inblazen.»
HUMO ‘Verwijder jezelf’ staat hier op repeat.
PINKERT «Die tekst van Eelco Couvreur gaat over iemand die op een verjaardagsfeest een grote bek opzet. Hij spuit meningen alsof het grote waarheden zijn. We kennen ’m allemaal. Het is iemand die je liever ziet gaan dan komen.»
Sonic City vindt plaats op 13 en 14 november in De Kreun in Kortrijk. Info: wildewesten.be.
Luister ook naar onze playlist:
