columnserge simonart
Spinal Serge: ‘Liever een flop dan een badhairday’
Als, naast mode, van één aspect in onze maatschappij het belang gruwelijk wordt overschat, dan is het wel haar. Mij kan het geen lor schelen welk kapsel mijn muzikale helden hebben, maar zelf denken ze daar vaak heel anders over. Zelfs David Bowie ontsnapte er niet aan: een nieuwe plaat, een nieuw kapsel! Voor Lou Reed, Sting en Bono leverde het in de jaren tachtig hilarische kapsels op. Zelfs Bruce Springsteen had ooit ridicuul krullend haar tot op de schouders.
Harigheid was lange tijd het ultieme rock-’n-rollstatement: Robert Plant en duizend metalhelden hadden zoveel mogelijk haar. Eruitzien als een kruising tussen Gandalf en de Sasquatch gold als viriel. Francis Rossi van Status Quo liet zijn decennia lang opgespaarde paardenstaart als relikwie veilen voor een goed doel.
Wie bovenaan tekortschoot, overcompenseerde dat vaak met borsthaar, baard, snor of goatee – wie géén sikje had toen de grunge raasde, was zo goed als naakt.
Vaak gold: hoe extravaganter het kapsel, hoe slechter de muziek. Wie denkt dat ik me dat inbeeld, verwijs ik naar Sigue Sigue Sputnik en Kajagoogoo – googel ze als je durft (maar niet vlak voor het eten).
Ouder wordende muzikanten komen in twee soorten: zij die hun haar verven en zij die dat niet doen. Nick Cave verft het zijne. Bob Dylan ook. Sting doet het niet meer. Mick Jagger doet het al jaren, Keith Richards heeft het nooit gedaan. Zoals zijn broer Mike zou Paul McCartney eruitzien zonder haarverf.
Ik stapte eens íéts te vroeg de hotelsuite van een superster binnen die zelf zijn haar aan het bakken en strijken was. Voor een gesprek zonder fotosessie.
Elton John dankt nog elke dag stilletjes de uitvinder van hairweaving. Ook Frank Sinatra zong de laatste dertig jaar van zijn carrière met een toupetje. Maar ook over vroeg kalende goden zoals Chris Martin en Bono wordt gefluisterd dat ze haar bijkochten. Liever een geflopte plaat dan een bad hair day.
Noel Gallagher zei eens: ‘Als Liam of ik kaal worden, stoppen we met Oasis.’ Géén haar is natuurlijk ook een statement, zie Black Francis van Pixies en zijn Vlaamse equivalent Frank vander Linden. Liever helemaal kaal dan kalend.
Een kennis die in het Antwerpse Hilton werkte vertelde me hoe de schoonmaakploeg vaststelde dat na het bezoek van operagod Luciano Pavarotti de lavabo in zijn suite inktzwart was. Dat beeld: de superster die voor zijn optreden nog gauw zelf zijn haar verft en denkt dat niemand het dan zal weten.
Maar het kan altijd erger.
Gene Simmons.
