St. Vincent: ‘In de gevangenis staan ze aan te schuiven voor mijn handtekening’

De tijden zijn veranderd. De vorige keer dat ik St. Vincent ging interviewen, werd ik in Londen naar een loods geleid, waar ze zat te wachten in een volledig rood geverfde kubus van drie meter op drie. Annie Clark, zo heet ze volgens haar paspoort, zat er in vol ornaat op me te wachten: roze catsuit, overdreven make-up, stiletto’s van 10 centimeter. Naast haar een bandopnemertje met vooraf opgenomen antwoorden voor dwaze vragen. Dit keer, naar aanleiding van haar nieuwe plaat ‘Daddy’s Home’, gaat het via Zoom, en blijft het beeld uit.

HUMO De meest voor de hand liggende vraag eerst: in welke mate heeft de pandemie een invloed gehad op je plaat?

ST. VINCENT «De opnames waren slechts gedeeltelijk afgerond toen de pandemie uitbrak, waardoor ik veel meer tijd in schrijfmodus heb kunnen doorbrengen. Maar ik heb bewust besloten om níét over corona te schrijven. Er staat ons volgens mij al genoeg kunst te wachten met verdoken referenties aan de pandemie. En ook: eens dit achter de rug is, gaat niemand nog over covid willen horen. Ever. Al kan ik wellicht pas over een paar jaar inschatten wat deze periode met mijn geest heeft gedaan. Misschien praten we dan opnieuw en zeg ik: ‘Was me dat een covid-plaat, zeg.’ (lacht)»

HUMO Je nieuwe plaat is doordrenkt van seventiesinvloeden. Ik ontdekte tekstuele knipogen naar ‘Furry Sings the Blues’ van Joni Mitchell en ‘The Dark Side of the Moon’, en ik hoor veel Steely Dan, vooral in de gitaren.

ST. VINCENT «I hope so! Jazeker, héél veel Steely Dan, goed zo.»

HUMO Praat je daar vooraf over met producer Jack Antonoff? In de zin van: ‘Luister hier nog eens naar, want dit is wat we gaan doen.’

ST. VINCENT «Ik heb destijds zóveel naar die platen geluisterd dat ik ze vanbuiten ken. Hetzelfde geldt voor Jack, hij is voorwaar een nog grotere muziekfreak dan ik. Nee, onze conversaties vooraf waren abstracter. Meer van: ‘Ik wil iets down and out downtown doen.’ Vóór de pandemie hebben we opgenomen in de Electric Lady Studios in New York. De eerste song die we aanpakten, was ‘At the Holiday Party’, waarmee ik al een tijdje van alles aan het proberen was. Ik had er een soort ‘You Can’t Always Get What You Want’ voor 2021 mee voor ogen. Jack begon wurlitzer te spelen, ik nam een akoestische gitaar en begon mee te strummen… Het klonk meteen goed. In één dag hadden we het nummer klaar. Na die eerste dag wisten we allebei: this is it. We hadden ons palet vrij vlug gevonden. En vervolgens heb ik alles in functie daarvan geschreven. Als je een seventies-getinte plaat wilt maken, ligt het instrumentarium nogal voor de hand: wurlitzer, akoestische gitaar, elektrische gitaar en cleane drums. Doe daar nog wat handclaps bij en je bent er.»

HUMO Hebben jullie ook oude versterkers en microfoons gebruikt?

ST. VINCENT «Alleen als die beter waren dan de moderne alternatieven. RCA-microfoons bijvoorbeeld.

»Er zijn in die tijd fantastische spullen gemaakt. Ik ben best wel een materiaalfreak, maar alleen in functie van mijn songs. Ik ben geen verzamelaar van baseballkaartjes, als je begrijpt wat ik bedoel. Er zijn een hoop verzamelaars die gear kopen en die spullen vervolgens nooit meer aanraken.»

HUMO De beste gitaren uit de jaren 50 en 60 zitten in kluizen in Japan.

ST. VINCENT «Hoe jammer is dat? De geschiedenis van de rock-’n-roll zit achter slot en grendel. Sommige gitaren zullen wel versleten zijn, maar veel van die instrumenten worden beter met de jaren! Een dode vlinder vinden en achter glas steken, is iets anders dan een vlinder vermoorden om achter glas te steken.»

HUMO Ik zag je performance in ‘Saturday Night Live’. 90 procent ervan werkte je af terwijl je over een sofa gedrapeerd lag. Een tegenreactie op je vorige tour, die je volledig op stiletto’s afwerkte?

ST. VINCENT (lacht) «Niet bewust. Het voelde voor mij gewoon heel krachtig om te liggen. Een groot deel van de plaat draait om de interactie tussen mijn stem en die van de backing vocals. In ‘Saturday Night Live’ wilde ik dat ze mij als engelen uit een narcotische coma wekten. Vandaar ook dat ik op het einde van de song uit mijn zetel kom.»

HUMO We kunnen niet anders dan het over Paul McCartney hebben. Heeft hij je persoonlijk opgebeld voor je bijdrage aan de remixplaat ‘McCartney III Imagined’?

ST. VINCENT «Ja! Hij belde: ‘Annie, it’s Paul McCartney!’ En weet je wat: hij klonk exact als Paul McCartney (lacht). En hij was heel lief. Het hielp wellicht dat ik puur toevallig zijn favoriete song had gekozen om te remixen, ‘Women and Wives’. We hebben wat over muziek gepraat, en hij was vol lof over mijn bijdrage. De gitaarsolo vond hij heel goed, net zoals wat ik met de backingzangeressen had gedaan. Waarop ik: ‘That was all me, Paul.’ Op het einde van het gesprek zei hij: ‘Fantastisch toch dat we dit mogen doen, hè, dat muziekding?’ Waarop ik: ‘Yes, Paul’ (lacht).»

HUMO Hij krijgt vaak de kritiek dat zijn stem niet meer is wat ze geweest is, maar ‘Women and Wives’ zingt hij met een prachtige bariton.

ST. VINCENT «Helemaal mee eens. En waar hebben ze het eigenlijk over? Hoe oud is Paul McCartney? 80?»

HUMO Hij wordt 79 in juni.

ST. VINCENT «79! En nog steeds trekt hij de wereld rond, to sing his ass off!»

HUMO Je hebt hem ook geïnterviewd. Ik ga een paar van je vragen stelen. Hoe vaak kijk je achterom?

ST. VINCENT «Heb ik hem dat gevraagd? Jezus, wat wilde ik daarmee bereiken? Kijk, daaruit blijkt dat ik best zenuwachtig was. Van mij heb je voorlopig niks te vrezen wat je job betreft (lacht).»

HUMO Nog eentje van jou aan Paul: hoeveel fragmenten van songs staan er op je iPhone?

ST. VINCENT «Honderden. En ik struin er geregeld door om een melodie op te vissen. 60 procent van die opnames is bruikbaar, bij 40 procent denk ik: waarom heb ik hiervoor in godsnaam op record geduwd?»

HUMO Paul McCartney zag een tour in het water vallen door covid, wat voor iemand van zijn generatie wellicht erger moet zijn dan voor jongere artiesten.

ST. VINCENT «Uiteraard moet dat erg zijn voor hem, zoveel kansen om te touren krijgt hij wellicht niet meer, maar ik denk dat het net erger is voor jonge artiesten, die misschien wel een tour hadden gepland en daarmee de huur dachten te betalen. Met inkomsten uit streamings red je het al lang niet meer. En Paul McCartney kan volgens mij ook zonder liveshows de huur wel betalen.»

HUMO Je vader werd in 2019 vrijgelaten na negen jaar in de gevangenis voor fraude op de effectenmarkt. Toen hij nog vastzat, ging je hem geregeld bezoeken, en moest je naar verluidt telkens handtekeningen uitdelen aan zijn medegevangenen. Werden er na verloop van tijd signeersessies georganiseerd?

ST. VINCENT (lacht) «Nee, dat niet. Maar in de periode dat hij vastzat, is het met mijn carrière wel steeds beter gegaan, waardoor er elke volgende keer dat ik er kwam een steeds langere rij stond. Mijn vader zat er overigens samen met de vader van Kamaru Usman, een bekende Amerikaanse vechter in de Ultimate Fighting Championship. Als Usman moest vechten, zat de hele vleugel naar de wedstrijd te kijken; als ik weer eens op televisie kwam, keken ze met z’n allen naar mijn performance. Die keren dat Usman en ik toevallig samen onze vaders kwamen bezoeken, was het feest. Me and Kamaru, we were the main attractions (lacht).»

HUMO Om af te ronden: ik was erbij toen je in Londen de interviews voor ‘Masseduction’ in een kubus afwerkte. Ik kwam toen net uit een scheiding, sliep bij vrienden op de bank, en was bezorgd over het welzijn van mijn tweeling, waardoor ik er met mijn hoofd niet echt bij was. Hoe was die ervaring voor jou?

ST. VINCENT «Ik was er met mijn hoofd ook niet bij (lacht). Ze hadden die kubus maar net ervoor geverfd: jij kon na een half uurtje weer naar buiten, maar ik moest de hele dag blijven zitten. Ik was zo high als een konijn van de verfdampen! Maar hey, nu herinner ik het me weer: je hebt me dat toen verteld van je scheiding, niet?»

HUMO Ik herinner me zelfs nog je exacte woorden van troost aangaande mijn tweeling: ‘You could probably toss ’em by the side of the road and they’d be fine’.

ST. VINCENT (lacht hard) «Jezus, sorry daarvoor. Nee, er is geen therapeute aan mij verloren gegaan.»

‘Daddy’s Home’ van St. Vincent is uit bij Loma Vista.