CD ★★★☆☆
Stef Kamil klinkt op ‘Play Bob Dylan’ soms meer als Tom Waits dan als de Bob in kwestie
Hoe goed multipel kunstenaar Stef Kamil Carlens en Bob Dylan met mekaar omgaan, mocht ik voor het eerst meemaken toen ik op 29 juli 2011 in een tent vlak bij het Oostendse station bewonderend vaststelde met welk een brio en mateloos respect hij en ‘The Gates of Eden’ zich vastbeten in de uithoeken van Dylans immense repertoire. Ik heb de playlist van die avond al 12 jaar op mijn werktafel liggen. Als ik er alleen maar naar kijk, krijg ik al rillingen – terwijl ik terugdenk aan de beklijvende versies van ‘New Pony’, ‘Need a Woman’, ‘Born in Time’, die ik rechtopstaand en lichtjes betraand aanhoorde.
Die onmiskenbare magie weten Carlens en zijn Gates of Eden moeiteloos terug te vinden op de dubbelaar ‘Play Bob Dylan’. ‘I and I’, ‘Not Dark Yet’, ‘Carribean Wind’, om nog te zwijgen over het wonderlijke ‘Forever Young’: ze beginnen en eindigen allemaal met de k van kwaliteit. Stef Kamil covert maar kopieert niet. Hij klinkt soms meer als Tom Waits dan als de Bob in kwestie, maar gelukkig toch vooral als zichzelf. Dylan coveren is altijd een hachelijke onderneming, maar op deze nieuwe van SKC en de uitstekende ‘Gates of Eden’ klopt het helemaal.
