'For Those About to Rock'
Stijn Van de Voorde overbrugt de genderkloof: ‘Genieten van Céline Dion’
Eentje is geentje, als u ons de stoplap vergeeft: na ‘For Those About to Rock: I Salute You’ van twee jaar geleden gaat Stijn Van de Voorde vanaf donderdag weer vier maanden lang de hort op met een reiskoffer vol muzikale anekdotes. Waarom? Ja zeg, weten wij veel!
STIJN VAN DE VOORDE «Eigenlijk was ik niet van plan om een vervolg te breien aan ‘For Those About to Rock’, maar na afloop van die voorstelling heb ik van behoorlijk wat mensen te horen gekregen hoe opvallend ze het vonden dat er nauwelijks vrouwen in voorkwamen. Daar zat wel iets in, vond ik, en dus ben ik aan een nieuwe voorstelling beginnen te werken die weliswaar niet volledig over vrouwen gaat – dat zou geforceerd zijn, en eigenlijk ook wat betuttelend – maar toch voor het grootste gedeelte. Zo ben ik op zoek gegaan naar het antwoord op de vraag: heeft wijlen Nico, van ‘The Velvet Underground & Nico’, eigenlijk enig muzikaal belang gehad? Of was ze niet meer dan de mascotte van Andy Warhol?»
HUMO Rare vraag. ‘Desertshore’ is één van de mooiste platen van de jaren 70.
VAN DE VOORDE «Ja, maar hoeveel mensen kennen ‘Desertshore’, of weten überhaupt dat Nico er ook een solocarrière op na hield? Daarom ben ik met een cameraploegje in mijn zog gaan praten met iemand die nog met haar heeft samengewoond: John Cooper Clarke, de Britse punkdichter en voltijds levende legende.
»Dat Nico-verhaal is overigens eerder atypisch, in die zin dat ik voor ‘For Those About to Rock More’ vooral van mijn eigen herinneringen ben vertrokken. Zo ben ik ook gaan praten met Jennifer Batten – ken je haar?»
HUMO Euh… nee.
VAN DE VOORDE «Vraag een willekeurige muziekliefhebber naar zijn favoriete gitarist en negen kansen op de tien zal het antwoord Jimi Hendrix, Jimmy Page of Jack White luiden. Maar vraag diezelfde willekeurige muziekliefhebber naar zijn favoriete gitariste en hij of zij zal zich allicht een hele tijd achter het oor krabben alvorens in het beste geval bij iemand als PJ Harvey uit te komen. Ik vind dat frappant, net als het feit dat wanneer je in Word het woord ‘gitariste’ typt, er een rood kronkellijntje onder komt te staan – als in: sorry, maar wij kennen dat woord niet.»
HUMO Jennifer Batten, Stijn.
VAN DE VOORDE «Juist! Toen ik opgroeide, in de late middeleeuwen, was zij de vaste livegitariste van Michael Jackson. Toen ik haar voor het eerst op tv zag, was ik helemaal van mijn sokken geblazen: ‘Wauw! Vrouwen kunnen dat dus ook!’
»À propos, in de jaren 80 en 90 waren er wel enkele vooraanstaande indiegroepen met een vrouw in de rangen: Pixies, Talking Heads, Sonic Youth, The Smashing Pumpkins. Maar, retorische vraag van de week: is het toeval dat het in al die gevallen bassistes waren?»
HUMO In je eerste voorstelling ging het even over Nickelback, de Slechtste Band Aller Tijden. Mogen we ons dit keer verheugen op een all female equivalent?
VAN DE VOORDE «Nee. Bij vrouwen ligt zoiets moeilijker, ze zijn op dat vlak anders dan mannen. Mensen die openlijk walgen van Nickelback, zijn voor 95 procent mannen. Het idee van ‘ik mag dit niet goed vinden, want het is niet cool’: dat hebben vrouwen in het algemeen veel minder. Ook al weten ze heel goed dat pakweg ‘My Heart Will Go On’ van Céline Dion megamelig is, toch kunnen ze er oprecht van genieten.
»Er is trouwens nog een verschil tussen de seksen: vrouwelijke sterren komen meer weg met flirtgedrag. Mocht ik een bekende muzikant geweest zijn en aan een vrouwelijke journalist gevraagd hebben wat een lid van Haim aan mij vroeg toen ik die groep ooit interviewde, dan had ik serieus in de problemen kunnen komen.»
HUMO Heb je ja gezegd?
VAN DE VOORDE (grijnst) «Kom maar naar mijn voorstelling.»
