Stromae stond op Werchter Boutique te blinken als één van de meest onwaarschijnlijke supersterren ooit, quoi!

Langer worden zomerdagen niet, de hitte was de nacht tevoren al gaan liggen, het laatste beetje regen was nu echt gevallen, de voortekenen waren rond 19.45 uitstekend. En zo'n festivalbiertje kan smaken! Maar ’t was vooral de opwinding die je op de wei voelde. De zintuigen van 63.000 festivalgangers die scherpgesteld raakten. De focus die bij iedereen kwam te liggen op één plek, één podium, één man. Op het optreden van één van de meest onwaarschijnlijke supersterren ooit, quoi!

Stromae! De man die zich als cheap voorstelt. Als de Maestro van een halve euro. De computer- en keyboardknutselaar die ooit zei dat hij geen orkest met muzikanten heeft, alleen maar een keyboard met nepmuzikanten erin, maar die naar Werchter kwam met vier muzikanten van wie we er twee meteen herkenden van optredens van jaren geleden. Muzikanten die - vanachter hun Kraftwerk-achtige workstations - wel degelijk bassen, pads en rare gitaren bespelen. Zullen we de eerste helft van het concert even thematisch overlopen?

Opener ‘Invaincu’ is een afrekening met een ziekte die Stromae opliep als bijwerking van een antimalariamiddel. ‘Fils de joie’ gaat over een fils de pute, de zoon van een overleden hoer, en wordt gebracht vanuit het standpunt van een klant, de zoon, de pooier en de flik. ‘Tous Les Memes’ is een oude song die veel gedaan heeft voor al wie zich niet honderd procent hetero voelt. ‘Mon Amour’ gaat over een seriële vrouwenversierder. In ‘La Solacitude’ is het - een beetje cru gesteld - voor iemand in een koppel kiezen tussen eenzaamheid en zich beklemd voelen door de sleur. 'Quand c’est’ is ’Cancer’: kanker. ‘Papaoutai’ gaat over Stromaes vader, die in Rwanda in stukken werd gehakt. En dan is er nog ‘Mauvaise Journée’ en ‘Bonne Journée’. In de tekst is een goeie dag er één met een vlotte stoelgang (‘Le caca est parfait’) en een slechte - tiens? - niet één waarin je niét kunt kakken, maar één met diarree. Maar vooral: hoeveel sterren van dit kaliber hebben het over hun stoelgang? Hulde! De slechte dag werd vanop het podium in een fauteuil doorgebracht - ik had hier de indruk dat een deel van het publiek een somber klinkend lied te veel had gehoord. Op de goeie dag stond Stromae op de zetel te springen: communicatieprobleem met het publiek helemaal opgelost.

De visuals en de robotica dan! Bijvoorbeeld die van de hel in ‘L’enfer’, waarin sprake is van depressie en suïcidale gedachten: Wow! Die van een Stromae-mannetje dat ons op het grote scherm een naar-links-naar- rechts-dansje aanleerde dat we met z’n allen meteen in de praktijk brachten in ‘Santé’: het ritme van die song is al speciaal, dus mocht er ook op worden gefeest met een hoek af.

Stromae kwam zonder korte broek en vlinderdas (Quote: ‘Dat kun je als 37-jarige niet meer maken’). De hele band droeg trouwens een toreador-achtige blouse met schouderlange volants en losse strik, uiteraard made and created by Unisex kledinglijn Mosaert: alweer een anagram.

Stromaes universum was op ‘Racine Carrée’ een potpourri van hiphop, EDM en kindermelodietjes en is er op ‘Multitude’ meer en meer één geworden van mooie, zorgvuldig gekozen wereldgeluiden. In de AB of het Koninklijk Circus zou dit prachtige concert door iedereen van A tot Z zijn geabsorbeerd. In Werchter zat een deel van de massa vooral op dat geluid van de 90’s te wachten: Stromae leunde toen een beetje op de sound van Nightcrawlers, Faithless en Crystal Waters. En van EDM!

Concreet: op ‘Santé’ en ‘L’enfer’ na leek een deel van het publiek bij songs van de nieuwe plaat wat stil te vallen. Niet onlogisch: de teksten zijn nog filosofischer geworden, de muziek is iets minder vrolijk en dansant. En Stromae weet dat: ‘Encore une chanson bien heureuse’ zei hij ironisch.

De verwachtingen rond de robotarmen waren hoog, maar werden - bij mij althans - niet ingelost. De robothond GoodDog - in het echt heet de firma die die dieren maakt BigDog - kon opzitten, tien seconden lang twerken en Stromae zijn tenue voor ‘Papaoutai’ brengen, en werd daarna de coulissen in gestuurd met ‘Domme hond!’ Ik ben van dat laatste - vooral sinds de ‘Black Mirror’-aflevering ‘Metalhead’ - lang niet meer zo zeker.

Wel goed: de Frans-Japanse muzikant over wie in de bindteksten werd gezegd dat hij niks verstaat van wat er gezegd wordt en die, als er op hem wordt ingezoomd, geen krimp geeft. En de minutenlange voorstelling van alle mensen die met ‘m hebben gewerkt aan deze show. Met aan het eind een typische Stromae-draai.

Nog één punt van kritiek, en die komt niet van een Vlaamse vendelzwaaier: als je zoveel oorklevers kan schrijven, een meticuleuze productie opzet, alles een zeventiende keer laat controleren, de meest fantastische woordspelingen uit je mouw schudt, hard werkt aan de programmering van een robothond, een klavecimbel perfect kan afstellen, zoekt naar de meest Peruviaans klinkende gitaar, mag je ook iemand inhuren om de bindteksten in het Nederlands echt formidabel te maken.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: