concert★★★½☆
Sum 41 kreeg van Rock Werchter het middagblok, maar gaf het terug als een headlinerset
Sam Fender is ziek, iemand van Metallica ligt nu met een aspirine onder de dons en zelfs de Peppers, toch niet de gezondste jongens, voelen zich plots niet lekker. De ziektebriefjes lopen binnen bij Werchter en het ooit zo stabiele blokkenschema lijkt de laatste dagen op een steeds wankeler wordende jengatoren. Ook Sum 41 was de pineut: hun set werd door logistieke trubbels niet alleen verplaatst, maar ook vervroegd. Daar sta je dan met je wereldhits voor een niet zo wakkere wei.
Volg al het festivalnieuws op onze Rock Werchter liveblog
Niet zo wakker? Goeie grap, minstens twintigduizend man had z’n wekker hiervoor gezét. Aan de ingang was het rond twaalven al drummen, aan de main stage liep het sfeervak voller dan dat de zon hoog stond en op het podium leek er wel een headliner te hebben gesoundcheckt. Sum 41 had niet alleen een kolossale lichttekening van thuisstad Ontario meegenomen, maar ook een metershoog half skelet. De catwalks die al klaar lagen voor Metallica vielen niet eens uit de toon.
De Canadese koningen van de poppunk gaven u meteen de nostalgie waar u voor kwam. ‘Motivation’, uit het eenentwintig jaar oude ‘All Killer No Filler’, liet de dubbele basdrums bulderen en twee zuchten later was het alweer aan ‘The Hell Song’, inclusief gitaarsolo. Hoofdkaas Deryck Whibley trok zijn sprintjes met de vinnigheid van een tiener en dat hij zijn grootste hits een paar ouderdomstonen lager zong dan vroeger, deed niemand wat.
Want de echte ster van deze trip naar de Herinneringslaan was het publiek. Vooraan doken een paar honderd katerkoppen als jonge honden de moshpit in, daarachter ging de meute aan het klappen tot halverwege de middentoog. Tussen de bezwete hoofden hing het verlangen naar de állergrootste hits van Sum 41. ‘In Too Deep’, ‘Fat Lip’ en ‘Still Waiting’, de heilige drievuldigheid die ontvangen werd alsof het Paaszondag was.
Sum 41 op lunchtijd, het doet denken aan de witte boterhammen met omelet die mama in mijn rugzak stak voor de schoolreis naar Bokrijk: pure nostalgie, niet te moeilijk en alles wat je nodig hebt om de rest van de dag door te komen.
