Concert★★★★☆
Sylvie Kreusch is een popster op TW Classic, maar laat zich drie kwartier lang nooit op populisme betrappen
The Barn om halfdrie? Op het gewone Rock Werchter is dat vooral lege grondplaten tellen en veel plaats hebben om te dansen. Niet zo op TW Classic en al helemaal niet bij Sylvie Kreusch.
Anderhalf jaar geleden was de chanteuse nog het best te vergelijken met een likeurpraline, een snoepje voor de liefhebbers, maar in dit jonge festivalseizoen heeft ze zich de status van witte Manon toegeëigend. Iedereen wil haar proeven. Van Cactusfestival over Gent Jazz tot Pukkelpop: noem een tent in dit land en Kreusch laat ze wapperen van opwinding.
De stem en de songs op haar debuutplaat ‘Montbray’ hebben we op de TTT-pagina’s al veel lof toegezwaaid, maar mogen we het hier even hebben over de band? Kreusch heeft een verrukkelijk kwartet rond zich verzameld, zonder bassist, maar met een percussionist die de groove van Gentse jazzdrummer Simon Segers reliëf en exotisch cachet gaf. Segers was helemaal in zijn nopjes toen zijn bestie en saxofonist Mattias De Craene kwam aanwaaien voor een stomend ‘All Of Me’. Verder geen elektronische pads of tapes die in de achtergrond hielpen, of toch niet dat we het konden horen. Live is hier naast écht live ook levendig: nooit een dood moment met de altijd om haar as kronkelende Kreusch, die haar persona laat kamperen tussen Kate Bush en een oosterse hogepriesters.
Kreusch is een popster, maar laat zich drie kwartier lang nooit op populisme betrappen. U drukt zélf de handen op elkaar en waagt zich helemaal uit eigen beweging aan een voor dit uur soepele bijtrekpas. Met het voorzichtig meegezongen ‘Walk Walk’ (‘pupupuupupupupupupududum!’) diende Kreusch haar overtuigende kandidatuur in voor moment van de dag. En het publiek? Dat gedroeg zich voorbeeldig en hield tijdens de ingetogen solo’s van De Craene zowaar zijn mond.
Ook voor het podium werden de vier sterren dubbel en dik verdiend.
Beleef TW Classic vanop de eerste rij in onze liveblog.
