komen naar belgië
The Bootleg Beatles: ‘Gelukkig was geen enkele Beatle gecastreerd’
Van zowat elke iconische artiest tourt tegenwoordig minstens één tributeact, maar The Bootleg Beatles waren eerst. Sinds 1980 brengen ze het volledige repertoire van The Beatles live zoals de Fab Four dat zelf nooit hebben gedaan, compleet met kostuums, snorren en baarden, valse neuzen en pruiken, zodat de illusie compleet is. Maar vooral: The Bootleg Beatles zijn briljante muzikanten wier stemmen evenmin van de originelen te onderscheiden zijn. En deze week spelen ze acht keer in ons land!
Eén van de oprichters van The Bootleg Beatles was Andre Barreau. In 2014 stopte hij als actief lid, na decennia in de huid van George Harrison te zijn gekropen. Vandaag is hij de manager, coördinator en visionair van de populaire coverband.
HUMO Wat is het lastigste als je The Beatles tot leven wilt brengen?
ANDRE BARREAU «Alles! De muziek, die almaar complexer werd naarmate de groepsleden ouder werden, de instrumenten, de kostuums, de pruiken, de snorren, de baarden, de lichaamstaal, het Liverpoolse accent...
»Van Napoleon zijn er geen foto’s en video’s. Als je hem imiteert, kan niemand zeggen: ‘Dat klopt niet!’ Maar van zowat elke dag uit de carrière van The Beatles bestaan beelden die onderhand tot het collectieve geheugen behoren, en dus valt elk foutje op. Er zijn hardcorefans die ons opbouwende kritiek geven à la: ‘Op dat moment in ‘Day Tripper’ zongen John Lennon en George Harrison samen aan één microfoon, en niet Paul McCartney en George.’ Of: ‘Toen John de tekst van ‘Don’t Let Me Down’ vergat, op 30 januari 1969, tijdens het beroemde concert op het dak van hun bedrijf Apple Corps, keek hij schalks naar Paul: dat zijn jullie vergeten!’»
HUMO The Bootleg Beatles spelen dat concert niet alleen na op tournee, in 1999 hebben jullie het zelfs gerecreëerd op datzelfde dak aan Savile Row in Londen. Tal van andere gegadigden, waaronder U2, was de toegang tot die plek al geweigerd.
BARREAU «We hebben veel geluk gehad. In 1976 hadden The Beatles het pand verkocht aan de vereniging van Britse aannemers. Toen wij daar in ’99 door een speling van het lot werden geboekt om voor een gezelschap van zakenlui te gaan optreden, zei Neil Harrison, de behoorlijk assertieve mede-oprichter van The Bootleg Beatles: ‘Als we óp het gebouw mogen spelen, doen we het gratis!’
»De stad en de politie verwittigden we niet – zo waren we zeker dat de laatste noot zou weerklinken voor ze ons een halt konden toeroepen. We hebben het optreden van The Beatles exact gekopieerd, 42 minuten lang, ‘voor een publiek van schoorstenen’, zoals George destijds grapte.»
HUMO Jullie opvoering van ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ in de Londense Royal Albert Hall in 2017 was fenomenaal.
BARREAU «We hadden dat concert jarenlang voorbereid, in het besef dat de 50ste verjaardag van ‘Sgt. Pepper’s’ eraan kwam. Backstage liepen we rond in onze kostuums, overal hoorde je dat Liverpools, onder meer van de leden van het Royal Liverpool Philharmonic, met wie we die avond zouden spelen, en van hippiedichter en Beatles-bondgenoot Roger McGough. Ik moest mezelf tot de orde roepen: ‘Stop, Andre! Het is niet 1967 maar 2017. En je bent niet op een feestje van The Beatles, je hebt dadelijk een show!’
»Natuurlijk kregen ook wij kippenvel tijdens de afsluiter, ‘A Day in the Life’. De iconische zin ‘Now they know how many holes it takes to fill the Albert Hall’ weerklonk die avond ín de Albert Hall!»
EEN BRIEFJE VAN PAUL
HUMO Paul McCartney vroeg ooit aan Noel Gallagher van Oasis: ‘Vind je het niet frustrerend dat je je eigen groep nooit aan het werk kunt zien?’ ‘En jij dan, man?!’ antwoordde Noel. ‘Een Beatle zijn maar je groep nooit live kunnen zien, dáár zou ik pas gek van worden!’
BARREAU «Ik ook! Ik weet waar je naartoe wilt: hebben de overlevende Beatles ooit een optreden van ons bijgewoond? Het antwoord is: misschien. En in ieder geval: bijna. Tijdens Party at the Palace, de concerten in Buckingham Palace waarmee in 2002 het gouden jubileum van koningin Elizabeth op de troon werd gevierd, stonden wij op de affiche. Paul McCartney was de headliner. Die ochtend liet hij ons een briefje bezorgen: ‘Speel ‘Hey Jude’ vandaag níét, want dat zal ik al doen.’
»Later grapte hij in het voorbijgaan: ‘Op jullie volgende show zal ik vanuit de zaal allerlei gekke dingen roepen om jullie concentratie te verstoren.’ Hij zou die avond voor een televisiepubliek van 250 miljoen mensen spelen, en toch nam hij even de tijd om met ons te praten – we waren erg gevleid. Maar of hij onze set heeft gezien, weet ik helaas niet zeker.»
HUMO Wist hij nog dat je collega Neil als kind kerstliederen voor hem had gezongen?
BARREAU «Nee. Dat was ook alweer geleden van 1968, hè. Neil ging die kerst in Liverpool van deur tot deur om te zingen. Toen ze in Baskervyle Road aanbelden bij wat het huis van vader McCartney bleek te zijn, deed Pauls stiefmoeder open. Neil bracht eerst een paar kerstliedjes en pakte daarna uit met ‘Help!’ van zijn helden. Een minuut later verscheen Paul met een gitaar om z’n nek. ‘Heb je verzoeknummers?’ vroeg hij. ‘‘Blackbird’!’ riep Neil. Maar het vroor, en Paul nodigde de kinderen uit om binnen te komen. Hij luisterde naar hun liedjes en speelde zelf, zittend op de trap, ‘Mother Nature’s Son’ en ‘Back in the U.S.S.R.’ van de Dubbele Witte, en ‘I’ve Got a Feeling’ van ‘Let It Be’, de zwanenzang van The Beatles, die in 1970 zou verschijnen. En toen hij Neil buiten liet, zong hij nog even een flard van ‘Why Don’t We Do It in the Road?’ – ook van de Dubbele Witte.
»Toen Neil de volgende dag op school vertelde dat hij net het nieuwste nummer van The Beatles had gehoord, werd hij nét niet in elkaar geslagen: ‘Jij leugenaar!’ (lacht)
»Iets meer dan een jaar later kwam ‘Let It Be’ uit en moesten zijn klasgenootjes toegeven dat hij de waarheid had gesproken. En veertig jaar later zou een foto boven water komen, genomen door Macca’s vrouw Linda, waarop je ziet hoe de kleine Neil halsreikend probeert te ontcijferen welke akkoorden Paul aan het spelen is.»
HUMO Ik was in Earls Court in 1995 en Maine Road een jaar later toen jullie met Oasis optraden. Hoe was het zover gekomen?
BARREAU «Liam Gallagher had ons gezien en was laaiend enthousiast, en toen kwam Noel ook kijken, wel zes keer. Waarbij hij nooit naliet te vermelden dat hij 12 gitaren van The Beatles had – of waren het er 112? – en ik alleen hetzelfde model als een gitaar van George.
»In 1995 en 1996 hebben we ‘I Am the Walrus’ met Oasis gecoverd, en dat klonk telkens geweldig.»
‘JE STAAT IN BRAND!’
HUMO In 1996 boekte Pink Floyd-gitarist David Gilmour jullie voor het feest ter gelegenheid van zijn 50ste verjaardag. De échte George Harrison zat die dag in het publiek: had hij commentaar op jullie act?
BARREAU «O ja. In het prille begin hadden The Beatles besloten dat zij, in tegenstelling tot op het podium rondhossende rockgroepen zoals The Rolling Stones, statisch zouden optreden: zo goed mogelijk zingen en spelen, een buiging aan het eind, klaar. Maar ze konden hun enthousiasme niet bedwingen en bewogen gaandeweg meer. Op beelden van hun concert in het Washington Coliseum in 1964 had ik gezien dat vooral George met z’n been schudde – de Liverpoolse versie van de heupzwaai van Elvis Presley, zeg maar. En natuurlijk had ik die gekopieerd. ‘Ik zie dat je de Liverpool Leg niet vergeten bent,’ zei George. En hij voegde eraan toe: ‘Jij kent de akkoorden wellicht beter dan ik – ik heb ze maar één keer gespeeld.’ Hij stelde me ook voor aan zijn vrouw Olivia. ‘Dit is Bootleg George,’ zei hij tegen haar. En tegen mij: ‘Dit is Bootleg Olivia.’ (lacht).»
HUMO Een tributeact is per definitie al een tikje Spinal Tap. Welke rampen zijn jullie al overkomen?
BARREAU «De valse neus van onze Ringo is al een paar keer afgevallen (lacht). En recent hebben we peperdure Beatles-pruiken uit echt haar laten maken, maar in het begin, toen we nog straatarm waren, traden we op met goedkope exemplaren uit acryl, een oliederivaat en dus licht ontvlambaar. Welnu, in die tijd speelden we eens op een festival waar ook Iron Maiden zou aantreden. We mochten hun lichtshow gebruiken, maar onder die vele spots was het bloedheet. Ik stond naast onze toenmalige Paul en zag hoe zijn haar begon te smeulen. ‘Je staat in brand!’ riep ik in zijn oor. Eerst dacht hij dat ik een grapje maakte, maar vijf seconden later zag ik hem de coulissen in rennen terwijl hij dat ding van z’n hoofd probeerde te rukken (lacht).»
HUMO Hebben jullie ooit een Bootleg Yoko Ono gehad, op het podium, backstage of privé?
BARREAU «Ik heb mijn vrouw leren kennen via The Bootleg Beatles, dus zonder de groep zouden onze kinderen niet geboren zijn, maar van een Bootleg Yoko is nooit sprake geweest. Godzijdank!»
STOELONTWERPERS
HUMO The Bootleg Beatles zouden eeuwig kunnen doorgaan: zolang het perfect klinkt, maakt het niet uit wie zich achter die snorren, baarden en pruiken verschuilt.
BARREAU «In 43 jaar hebben we 13 groepsleden versleten. De stemmen primeren: er zijn ook tributebands waarvan de zangers niét klinken zoals de Fab Four, en dan werkt het niet. Wij touren nu met Tyson Kelly, de beste John Lennon-soundalike die ik ooit heb gehoord. Hij is een Amerikaan, maar zelfs zijn Liverpoolse accent is perfect.
»Steve White is begonnen als John maar werd Paul omdat hij meer op hem lijkt. Hij is van nature rechtshandig, maar heeft linkshandig leren bassen om Macca perfect te kunnen vertolken. Da’s pas toewijding! Gelukkig was geen enkele Beatle gecastreerd (lacht).»
HUMO 43 jaar lang het oeuvre van The Beatles vertolken: geeft je dat een inzicht in hun werk dat de doorsneeluisteraar niet heeft?
BARREAU «Ja, maar dat inzicht verlamt je vooral. Je luistert duizend keer naar zo’n song, en het resultaat is niet: nu weet ik hoe zij het deden, dus kan ik het ook. Nee, het mysterie wordt gróter. En de bewondering ook. ‘A Hard Day’s Night’ hebben ze in 1964 snel opgenomen, toen ze dringend nog een song nodig hadden voor hun volgende plaat. ‘John, je zingt noten die ik op mijn piano niet terugvind,’ zei producer George Martin. Waarop John: ‘De blues is een stoel. Wij ontwerpen onze eigen stoelen.’ En zo is het.»
HUMO Tot slot: jij bent als gitarist te horen op ‘Angels’ van Robbie Williams uit 1997. Konden jullie in de studio al vermoeden dat die song een wereldhit zou worden?
BARREAU «Absoluut niet. Robbie was toen aan het afkicken, dus het waren lastige sessies, ook al is hij een schat. De eerste versie van ‘Angels’ klonk zoals The Beach Boys, met tonnen backing vocals. Guy Chambers, de componist, had aan George Harrison gevraagd of hij de gitaarpartij wilde inspelen, maar George had geweigerd. (Lacht) Dus ook op ‘Angels’ ben ik eigenlijk Bootleg George.»
The Bootleg Beatles spelen op 2/2 in CC Palethe (Pelt), op 3/2 in Koninklijk Circus (Brussel), op 4/2 in Concertgebouw (Brugge), op 6/2 in UZIEN (Deerlijk), op 9/2 in CC Zwaneberg (Heist-op-den-Berg), op 10/2 in CC MUZE (Heusden-Zolder), op 11/2 en 12/2 in CC Maasmechelen.
