‘The Bowie Years’ van Iggy Pop is een gouden box voor de prijs van oud ijzer

Mocht iemand het als trailer park trash opgroeiende kind James Osterberg hebben gezegd dat hij school zou lopen bij The Stooges en zou uitgroeien tot een levende legende, én dat van de Heilige Drievuldigheid David Bowie/Lou Reed/Iggy Pop hij, het meest zelfdestructieve varken, die andere twee zou overleven, hij zou het niet geloofd hebben.

Maar kijk, bijna een halve eeuw later is er een box met zeven cd's die naast gekende stof ook outtakes, demo's en liveopnamen uit de zogenaamde Berlijnse periode bevat. Als de vraag is: moeten we die ouwe brol kopen, ook al bezitten dinosauriërs die outtakes al eeuwen op bootleg? Dan luidt voor verlichte neanderthalers die van überpotente rock houden het antwoord toch: 'Hell, yeah!'

Op 'Lust for Life', nu nog beter geremasterd, zodat die glorieuze sound nog potenter alle kanten op ejaculeert, imponeert behalve Iggy's bariton vooral de machtige ritmesectie: Hunt en Tony Sales waren onberekenbaar, verslaafd en megalomaan, maar puur muzikaal had Iggy geen betere secondanten kunnen vinden. En met Bowie, die toen beroemder was en daardoor het management - dat Iggy wilde dumpen! - kon terugfluiten, had hij zich geen betere producer kunnen wensen.

Bowie leverde ook de muziek voor de beste tracks, speelde sax, zong backing vocals in, dwong de Sales Brothers tot iets dat bij mistig weer op discipline leek, en betaalde de overuren die de platenfirma niet wilde uitkeren. Iggy was Bowies 'proefkonijn'. Hij gaf Iggy richtlijnen en zorgde ervoor dat hij in leven bleef. Later nam Bowie 'China Girl' opnieuw op om zo indirect Iggy een miljoen te schenken zonder dat het liefdadigheid leek, want Ig was toen blut. Dat is vriendschap.

Wat de dozijnen outtakes en liveopnamen betreft, ben ik blij met de drie concerten van de Amerikaanse 'TV Eye'-tournee in 1977, waarbij Bowie keyboards speelde. Alweer: noem mij één andere superster die zo grootmoedig is om ten bate van een conculega zichzelf tot sidekick te reduceren?

Die livetracks zijn raw power, sneller en feller dan de studioversies. Je hoort welke drugs de muzikanten toen gebruikten: coke en speed. Bij sommigen met een fatale afloop. Als een drummer zijn drumstel verkoopt om zijn drugverslaving te financieren, kun je van een structureel probleem spreken.

Ook een stuiterende frontman die zichzelf als een mensgeworden splinterbom naar alle hoeken van het podium katapulteert, wil weleens een noot of twee verkrachten. Eerlijk: puur muzikaal speelde hun zielsverwant Lou Reed in die periode drie niveaus hoger. En deze zeven cd's zijn niet enkel een masterclass in hoe het moet, maar ook hoe het niet moet. Niettemin: een gouden box voor de prijs van oud ijzer, dat gebeurt zelden. Zo zelden als hypnotizing chickens.