The Kid LAROI op Rock Werchter: wat een slecht doorbakken eenheidsworst

Vroeger heette wat hij voor Generatie Z is gewoon nog Tik Tak

Vrije val, ik ben in vrije val. Ik bengel metersdiep in de generatiekloof. In de verte weerklinkt getier; steeds luider wordend gejoel dat te categoriseren valt onder Billie Eilish-extase. The Barn barst uit zijn voegen, want The Kid Laroi (bij de Australische belastinginspecteur bekend als Charlton Howard) mag nog eens met zijn marionetten spelen.

In de betere vishandel is The Kid Laroi te vinden links van de gladde aal. Hij had speciaal voor de gelegenheid de föhn van Herman Schueremans geleend om zijn surfershaar in een perfecte plooi te draperen, en zijn wasbord blonk badend in de babyolie. ‘Belgium, keep that insane energy’, schreeuwde The Kid Laroi als een prostituee die elke klant wijsmaakt dat hij de beste pik der pikken heeft.

The Kid Laroi legde het publiek de moeilijkste zoek-de-verschillen puzzel van de openingsdag voor. ‘Diva’, ‘Same Energy’, ‘Always Do’ en te veel andere matige nummers om bij naam te noemen: wat een geluk dat ze van elkaar onderscheiden worden door een titel, want quasi elk song van The Kid Laroi bestaat over hetzelfde ratelritme waarover hij een dikke laag autotune braakt.

Was Rotselaar het Vaticaan, dan zou je denken dat de bomvolle The Barn extatisch werd van een twerkende paus. Het moet aan zijn charisma liggen, want hoe luid kunnen tieners uit iemands hand eten? Volgens het cliché zijn Australiërs goed in barbecue, maar The Kid Laroi serveerde slecht doorbakken eenheidsworst.

Alle aanwezigen in The Barn bij The Kid Laroi studeren met cum laude af aan de school van het enthousiasme. Een generatie die verweten wordt geen aandachtspanne te hebben, slaagde er wonderwel in opgewonden – en bij wereldhits ‘Stay’ en ‘Without You’: extréém luid – te blijven tijdens wat even entertainend was als een eindeloze herhaling van De Buurtpolitie, Marble Mania of LEGO Masters.

Als ik The Kid Laroi één ding moet nageven, dan wel dat Charlton Howard bloedeerlijk kan zijn. “Eerlijk? Ik was bang om terug te keren”, verwees hij naar zijn show op TW Classic van vorige week. “Dat was écht mijn publiek niet.” Hij had ook gewoon zijn bek kunnen houden, maar door olie op het vuur te gooien, stak hij vuurwerk aan met de vrijgekomen endorfinen.

The Kid Laroi is een charlatan; een lepe vogel waarvan ik hoop dat mijn dochter – nog maar 15 weken oud, maar o wat is ze prachtig – binnen 10 jaar haar kamer niet zal willen behangen met zijn beeltenis. Hoop doet leven.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: