‘The Reprise Albums 1968-1971’ van Joni Mitchell ademen de onschuld, de puurheid en de volle zon van het hippietijdperk

De briljante Joni Mitchell is al haar leven lang het slachtoffer van reductionistische vooroordelen: vooral in de States wordt ze door luie, potdove betweters steevast herleid tot wat ze enkel in het prille begin was, namelijk een Canadees hippiemeisje dat in het beste geval een niet onverdienstelijke muze was van de zogenaamde echte groten, de Dylans, de Cohens en de Youngs. Dat Mitchell vanaf 1974 superieure muziek zou maken met een gelaagde complexiteit en een melodische en zangtechnische perfectie waarvan Dylan & co. enkel konden dromen, dreigt vergeten te worden.

Deze geremasterde box vat haar prille hippiejaren, naar mijn gevoel haar minst goede periode, vier jaar waarin ze schuchter haar weg zocht. Dat de piepjonge Mitchell grote songs als ‘Both Sides Now’ en ‘A Case of You’ componeerde, is al miraculeus, maar de latere orkestrale versies door een oude Joni met tonnen maturiteit, gepokt en gemazeld door het leven, zijn nog vele malen beter. Deze prille songs ademen de onschuld, de puurheid en de volle zon van het hippietijdperk, na de somberte van de Koude Oorlog en de rigiditeit van de generatie van hun ouders. Uit ‘River’: ‘I’m gonna make a lot of money and then quit this crazy game’. Gelukkig voor de mensheid heeft ze dat vijftig jaar lang niet gedaan.