CD★★½☆☆
‘Therapy’ van Anne-Marie heeft iets, maar niet altijd genoeg
Anne-Marie Rose Nicholson (30) had, in een wereld met vlotter beschikbare testcapaciteit, over een kleine maand het hoofdpodium van Pukkelpop gesierd. Om het publiek op te warmen voor Liam Gallagher, en om met ‘FRIENDS’ en ‘2002’ op zijn minst énkele van de grootste pophits van de voorbije jaren te berde te kunnen brengen.
Haar adelbrieven heeft ze lang geleden al op de post gedaan: op haar zesde speelde ze (naar verluidt overtuigend genoeg) mee in ‘Les Misérables’ op West End; haar ‘Rockabye’ (een feestfähige song met Clean Bandit en Sean Paul) behaalde in 2016 de in Engeland felbegeerde nummer één op Kerstmis; ze had hits met haar goede vriend Ed Sheeran, maar ook met David Guetta en Marshmello; in 2018 was ze in eigen land goed voor de best scorende debuutplaat van het jaar; intussen is ze ook coach in ‘The Voice UK’. Toch not miss voor iemand die in haar tienerjaren vooral karateka was.
Sinds 2020 is roze haar nieuwe kleur, en nu is ‘Therapy’ haar tweede plaat. De eerste muzikale indruk is dat ze tijdens voorgaande lockdowns vooral hunkerend heeft uitgekeken naar de heropening van de kermissen. Verder weinig klachten.
In openingssong ‘x2’ houdt ze vervelende vriendjes, zeurende vriendinnen en moeilijke mensen allerhande overtuigend af met het dreigement: ‘Have you ever seen a bitch lose it?’ Volgens Spotify hebben nu al meer mensen geluisterd naar ‘Our Song’, haar nieuwe duet met Niall Horan, dan naar het volledige oeuvre van pakweg Arab Strap. Moet kunnen, maar niet noodzakelijk van harte.
Klompen aan: in ‘Unlovable’ wordt het vrolijke hoempapa-gehalte nog vijf streepjes hoger gedraaid. Ze heeft het over die tienerjaren in de middelbare school dat ze haar vriend had bedrogen en vervolgens door haar volledige vriendenkring systematisch genegeerd werd. Tevens een samenwerking met Rudimental, de drum-’n-bass-sjarels die haar – intussen ook alweer acht jaar geleden – ontdekten en met overtuiging lanceerden.
‘Kiss My (Uh Oh)’ is ofwel een goede sequel op, ofwel een slechte kopie van Lumidees ‘Never Leave You (Uh Oooh, Uh Oooh)’ van intussen ook alweer achttíén jaar geleden. In ‘Way Too Long’ spreekt MoStack ter hoogte van het zinnetje ‘Forget quality, I want quantity’ vooral voor zichzelf.
Op de popprinsessenstamboom zit Anne-Marie een paar takken dichter bij Dua Lipa dan bij pakweg Ariana Grande of Lady Gaga. Goed! Maar dat neemt niet weg dat de song ‘Beautiful’ wel zeer inwisselbare truut is, van minstens 293 in een dozijn.
De nieuwe van Anne-Marie heeft iets, maar niet altijd genoeg.
