Tien jaar zonder soullegende Solomon Burke. 'Een vrouwenleven redden, daar zeg ik nooit neen tegen’

De Amerikaanse soullegende Solomon Burke overleed vandaag tien jaar geleden op 70-jarige leeftijd in het vliegtuig op Schiphol, na een vlucht van Los Angeles naar Amsterdam. In de jaren zestig scoorde hij hits als 'Cry To Me', 'Everybody Needs Somebody (to love)' en 'Down in the Valley'. Legendes als Otis Redding en Wilson Pickett aanbaden hem, James Brown was stiekem stikjaloers, The Rolling Stones coverden zijn songs.

In 2002 spraken we met The Bishop - zoals Solomon Burke zich graag laat noemen. Hij ontving ons in de suite van het Amsterdamse hotel Barbizon. Blootsvoets, zijn imposante 200-plus kilogram tot aan de enkels gehuld in een zwart zijden gewaad met bordeaux en beige strepen.

HUMO Tom Wait's 'Diamond in Your Mind' begint met de regel 'I shook the hand of the president and the pope in Rome'. Dat heeft u daadwerkelijk al gedaan.

Burke « Die ontmoeting met de paus is erg belangrijk geweest voor mij. Zonder die ontmoeting zat ik niet in Europa met een journalist over mijn nieuwe cd te praten. Het is begonnen in het jaar 1999: toen heeft De Heer mij in een visioen getoond dat mijn hele leven rond de eeuwwende zou veranderen.

»Nu, eerst zag het er niet te best uit. Mijn oudejaarsavondconcert - de eeuwwende, nietwaar! - werd afgelast! Stel je voor: de avond waarop iedereen met een beetje naam in de entertainmentindustrie optreedt voor veel geld, zou ik thuiszitten.

»Maar op de derde december kreeg ik een telefoontje van het Italiaanse boekingskantoor waarmee ik al jaren werk. Een artiest die zij voor oudjaar geboekt hadden, was ziek, en of ik het niet wou doen, tegen het dubbel tarief? 'Wel,' zei ik, en ik wou ze zeggen dat ze veel geluk hadden dat ik nog niks had die avond... 'Driedubbel tarief,' klonk het aan de andere kant van de lijn. (Lacht) Things were already gettin' better.

»Twee weken na dat optreden in Italië - ik had redelijk wat aandacht gekregen in de pers - krijg ik telefoon van het Vaticaan. Of ik met mijn familie de Verenigde Staten wilde vertegenwoordigen op het Gezinsjubileum dat ze om de vijfentwintig jaar houden?

»Ik denk 'Dit is een grap.' Ze willen The Jackson Family! Of The Osmonds. Maar neen: ze gingen blijkbaar voor de héél grote families (lacht).

»Wij dus naar Rome. Samen met twaalf van mijn kinderen treed ik op voor een grote menigte én voor de paus. Na het optreden vraagt hij me te ontmoeten. Ik sla terstond aan het bidden: 'Ik vraag De Heer mijn kinderen te zegenen, mijn kleinkinderen, mijn familie, mijn vrienden, de hele wereld...'

»En weet je wat de paus mij zegt? 'Ik ben ook een artiest. Heb je mijn cd al gehoord?' (Buldert) On-ge-lo-fe-lijk! Nadien heeft hij me nog zeven keer de zegen gegeven. Zeven keer! Dat doet hij zelden, is mij achteraf gezegd.

»Wel (op fluistertoon) sinds die zegeningen is mijn leven veranderd: ik ben opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame, ik heb een contract van Fat Possum gekregen en u sta ik aan de vooravond van een wereldtournee. That is the power of God.»

HUMO Gaat u akkoord met alles waar de paus en de katholieke kerk voor staan?

Burke «Oh neen. Ik ben een tikje losser als het op seksualiteit aankomt. Ik ben niet bepaald een wandelende reclame voor het celibaat (lacht).

»Hoe kan een priester nu zijn volgelingen over het gezinsleven instrueren als hij zelf geen gezin heeft? Dat kan er bij mij niet in, maar ja, tradities wijzigen is een proces van lange duur. Dat is het voordeel van mijn kerk: ik ben van nul begonnen, met mijn eigen set of rules.»

HUMO U hebt 21 kinderen, 64 kleinkinderen en 8 achterkleinkinderen. Was dat gepland?

Burke «Ik ben er alleszins zielsgelukkig mee, ook al moet ik met enige schaamte toegeven dat ik die kinderen bij verschillende vrouwen verwekt heb. Maar zelfs daarin zie ik de hand van God.

»De moeders van mijn kinderen zijn Afro-Amerikaans, Indisch, Chinees... als de familie samenkomt, is het net alsof de hele wereld zich verenigt. Daar zit veel schoonheid in.»

HUMO Maakt u zich geen zorgen over uw gezondheid?

Burke «Absoluut. Ik ben te zwaar. Ik ben nu al vijfentwintig kilo kwijt en daar moeten er nog eens vijfenzeventig bovenop. Ik heb mezelf anderhalf jaar gegeven, en ik voel dat het me zal lukken.

»Ook dat is een mooi gevolg van mijn succes: ik reis veel, treed veel op, ben constant in beweging. Vorig jaar sleepte ik mijn fat ass van mijn bureau naar mijn limousine en van mijn limousine naar mijn tv-fauteuil. Maar het is wennen, hoor. Ik moet opnieuw leren bewegen. Maar God helpt me.»

HUMO U bent ook begrafenisondernemer.

Burke «The first one to pick you up and the last one to let you down (lacht).»

HUMO ... bent u nog bang van de dood?

Burke «Neen. De dood interesseert mij niet. Zolang ik leef, wil ik volop leven. (Begint te preken) Geef mij geen bloemen als ik overleden ben, geef ze mij nu, terwijl ik ze nog kan ruiken en voelen! Geniet van het leven en laat de dood voor wat hij is!

»Je moet niet bang zijn voor de dood en voor de doden al helemaal niet. Ik ben nog nooit beschimpt of belogen door een lijk. De levenden, daar moet je bang voor zijn (lacht).

»Angst voor de dood heb ik niet, maar ik ben er wel nog niet klaar voor. Ik hoop dat ik - voor ik ga - toch een paar tekenen kan zien van de vrede waarvoor ik ijver, dat God me toont dat het met deze wereld 'de goede kant opgaat'.

»Ik hoop dat ik tegen die tijd ook een beter mens ben geworden. Want dat is nog steeds mijn grootste streven, son.»

Dit interview verscheen in Humo 3239/41 op 1 oktober 2002.