Concert★☆☆☆☆
Tijdens de set van Sky Ferreira op TW Classic veranderde plaatsvervangende schaamte in bedroevend medelijden
Wie recent nog een airbnb’tje in het stadscentrum van Aleppo boekte, zag dáár de essentie van het optreden van Sky Ferreira: zachte schoonheid, tot puin herleid.
Tijdens het allereerste nummer - twintig minuutjes fashionably late - viel het nog mee. Sky Ferreira, met heroin chic-zonnebril à la Kate Moss, friemelde verwaaid aan haar oortje, zag spoken en beefde zich een delirium bij elkaar, maar haar stem trók het: ‘24 Hours’ was een herinnering aan die tijd in 2013 toen la Ferreira - een wilde voorloper van Olivia Rodrigo - nog een enige spagaat maakte tussen pop en indierock. Magazines joelden, jongens en meisjes vielen als een blok, de toekomst glimlachte lief. Tot een negen jaar lange stilte volgde, waarvan je je nu afvraagt: moest die wel doorbroken worden?
Vanaf dat moment in de set - vijf minuten bezig en vanwege de vertraging meteen over halverwege - ging het via ‘Boys’ en de sowieso al tegenvallende nieuwe single ‘Don’t Forget’ bergaf als een losgeslagen mijnkarretje. Het duurde niet lang. Tegen ‘You’re Not the One’ veranderde plaatsvervangende schaamte in bedroevend medelijden - Sky rilde als een blad in de wind! In ‘Innocent Kind’ schreeuwde ze alles uit haar longen: zoals een regenemmertje leeg kieperen in een woestijn waar het al jaren niet meer geregend heeft. Wat zeiden de festivalbordjes erover? Er was geen publiek meer om ze vast te houden.
‘Nobody Asked Me (If I Was Okay)’ bleek als afsluiter een profetische titel te zijn, want welke dikkenekkerige oetlul van een manager vindt het nu een prima idee om zijn of haar cliënt in déze staat - afkickend dan wel lurkend van de heroïne - op tournee te sturen? Wie zijn de mensen die nog de laatste stuiver willen knijpen uit het brandende wrakhout dat ooit de fiere driemaster Sky Ferreira was? Wie hélpt haar?
Na een laatste zwalpende uitje langs, over en vooral náást de toonbalk beende de drummer richting uitgang, wierp de bassist zijn gitaar neer - héél goeie band, dat wel - en keek Sky Ferreira onbezorgd, glimlachend om zich heen: hoezó is het al gedaan? Mag ik niet nóg? Een onwillekeurig beeld vanop de de set van ‘Something’s Got to Give’, de allerlaatste, nooit vervolledigde film van Marilyn Monroe, schoot te binnen: glanzend in het water, glorieus met - onder meer - de tanden bloot. Marilyn glimlachte ook altijd, maar je zag haar nooit beven.
Hoe noem je dat, een holle, steeds verder afzwakkende afspiegeling van wat ooit kracht had, veel beloofde, móói was? Sky Ferreira was op TW Classic een allertreurigste echo.
Beleef TW Classic vanop de eerste rij in onze liveblog.
