‘Tot nader order is en blijft het meest directe, emotioneel efficiëntste instrument de menselijke stem’

In de zomer stopt Mauro elke week één plaat in zijn reiskoffer. Deze week: ‘Le Malouf Constantinois’ (1992) van Simone Tamar uit Algerije.

Helaas, beste orgeldraaiers. Helaas, dubbele neusfluiters, modulaire synthmeesters, waterdrummers, duimpianisten, voorvechters van de cajon op drukke openbare plaatsen. Helaas, petomanen en trotse vrienden van de alpenhoorn. Driewerf helaas. Tot nader order is en blijft het meest directe, emotioneel efficiëntste instrument de menselijke stem.

Het maakt niet uit wat voor persoon je bent. Klootzakken als Frank Sinatra en Axl Rose zullen me blijvend geluk bezorgen. En ook is het mij al een aantal keren overkomen dat een onbekende zangeres op de radio me instant betoverde, die achteraf meestal Adele bleek te zijn. Maar niets of niemand bereidde me voor op de eerste confrontatie met de onwaarschijnlijk fenomenale stem van Simone Tamar. Een iconische zangeres in het genre van de Ma’luf, een Andalusische muziektraditie uit Algerije, Libië en Tunesië. Van Iberische origine en geïntroduceerd door Andalusische vluchtelingen. Niets meer of minder dan typische cross-over. Een onvermijdelijk versmelten met nieuwe invloeden die qua gretigheid en subtiliteit niet moet onderdoen voor de doorsnee lokale popscene in pakweg Kortrijk.

Alleen hebben we het met de Ma’luf over een zeer oude, maar nog altijd beweeglijke muziektraditie. De in Algerije geboren Simone Tamar bleek met haar stem meerdere tijdperken tegelijk te kunnen oproepen. Ze is gestorven in 1982. Toen ik niet zo heel lang geleden de cd ‘Le Malouf Constantinois Vol. II’ op het Club du Disque Arabe-label hoorde, moest ik zowaar bijkomen. Wat een kracht en gevoel. Louterend spul.