Uit de platenkast van Mauro
‘Transmaniacon’ van RTX bevat knuffelrock op heroïne met de autotune op 11
Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘Transmaniacon’ (2004) van RTX.
Ik hou wel van ouderwets jongensvertier, want – tja, waarom ook niet, hè? Onlangs nog zag ik in een winkelvitrine de destijds uitgesproken op knapen gerichte avonturenstrip ‘De geheimzinnige vijand’ van De Blauwe Sperwer pronken, het kostte me toch even moeite om die niet te kopen. Om dezelfde reden heb ik zowat alle Blue Öyster Cult-platen in huis. Met songs over tijdreizen, occulte samenzweringen en buitenaards leven. Maar zonder tenminste een dame of twee, zeg maar gerust drie in de buurt, blijft voor mij geen enkel onderwerp lang interessant.
Enter de allesbehalve saaie Jennifer Herrema. Bekend als helft van het avant-garageduo Royal Trux. Met Neil Hagerty van Pussy Galore, die ooit op cassette hun eigen remake uitbrachten van The Rolling Stones’ ‘Exile on Main St.’. Een versie zo geperverteerd dat ze Jagger en co. doet klinken als Steely Dan. Voilà, dat is zowat de scene waaruit Herrema komt. Haar eigen band, RTX, debuteerde in 2004 met ‘Transmaniacon’, naar een nummer van Blue Öyster Cult. Een plaat die ik nog even sensationeel perfect vind als bij de eerste luisterbeurt. In al mijn naïviteit dacht ik dat de totaal onverschrokken Herrema hiermee wereldwijd zaken zou veranderen, als een abstractere Courtney Love, maar helaas. ‘Heavy Gator’ klinkt nochtans als een On-U Sound-dubremix van Mötley Crüe. ‘PB+J’ is knuffelrock op heroïne met de autotune op 11. En de meer dan 7 minuten lange afsluiter ‘Resurrect’ is een koortsdroomversie van Bon Jovi, met Herrema in de rol van psychotische Madonna. Illegaal goed.
