Twee comebacks, een gitarist die geen gitaar meer speelt en een waanzinnige sprong in de vijver van de rock: de platen die deze week uw aandacht verdienen

Er komt elke week meer goeie muziek uit dan er tijd is om die te beluisteren. Voor wie graag recht op zijn doel af gaat, selecteerde Humo’s muziekredactie vijf platen die dringend te degusteren dan wel te negeren zijn.

dEUS - ‘How To Replace It’ ★★★★½

Voor ‘Following Sea’, de vorige dEUS, moeten we terug naar 2012. Oké, de groep heeft al die jaren niet zitten niksen: elk optreden en elk zijproject zal wel naar ‘How to Replace It’ hebben geleid. Maar de vooraan gekeilde titeltrack komt écht met de hoogdringendheid van een groep die een onderduik van een dik decennium achter de rug heeft.

De pauken doen denken aan ‘Zu Asche, zu Staub’ uit de serie ‘Babylon Berlin’ en aan ‘NNNAAAMMM’ (voluit ‘New No New Age Advanced Ambient Motor Music Machine’) van Einstürzende Neubauten. Het is een knipoog naar ‘Aujourd’hui c’est toi’ van Francis Lai, uit de soundtrack van de Franse sixtiesfilm ‘Un homme et une femme’.

dEUS zal nooit meer even dwars zal gaan liggen als midden jaren 90: daarvoor hebben ze in al die bezettingen sinds ‘The Ideal Crash’ te veel metier in huis. Maar dat nagespeelde of gepitchte stukje soundtrack doet terugdenken aan het prille dEUS met hun grote sample-oren gespitst in de richting van Charles Mingus en Frank Zappa. ‘How To Replace It’ (de song) is met paukenslag, trompet, hoorn, strijkers (en met Tom Barman die aan het eind ‘Now break it up!’ roept) hun beste opener sinds ‘Pocket Revolution’ begon met ‘Bad Timing’. Voilà!

‘Must Have Been New’ komt met akoestische én elektrische gitaar en met een heus achtergrondkoor. ‘Dream Is a Giver’ is dan weer veel parlando, piano, synths en percussie. Wat beide songs gemeen hebben: de hoofdpersoon ziet het allesbehalve deugddoende inzicht niet aankomen. ‘How to Replace It’ lijkt af en toe over een relatiebreuk of een familieruzie te gaan, in ‘Pirates’ kun je bijvoorbeeld niet naast het ludduvuddu luisteren. Maar wij bleven aan een groter thema van drie woorden plakken: ‘these modern blues’. Hoger dan in ‘Faux Bamboo’ heeft Barman nooit gezongen. In ‘1989’ gaat hij dan weer met zijn beste Leonard Cohen-bariton in duet met Lies Lorquet van Mintzkov: ‘But back in 1989 / I fought the battles that were mine / I think they happened’. Barman is als tekstschrijver nergens vrijblijvend, neemt gelukkig ook niet altijd alle ruimte in, en is er altijd vandoor net voor het gezemel kan worden.

Sylvie Kreusch krijgt het funky ‘Simple Pleasures’ aan het wankelen door gewoon ‘Do you feel it?!’ te roepen. En ‘Love Breaks Down’ is een echte – en een echt mooie – liefdesballade, met violist Klaas Janzoons aan de piano en gitarist Mauro Pawlowski op strijkers en backing vocals.

Afsluiter ‘Le Blues Polaire’ komt met een valse metalstart en met het Frans van Serge Gainsbourgs alter Gainsbarre, die vanachter een wodka-Red Bull mensen bestudeert ‘in posthistorische tijden’. Terwijl wij de Franse werkwoordsvorm in ‘que je me rappelasse’ opzoeken (de subjonctif imparfait!) vallen in de tekst het verleden en het moment samen in een Parijse hotelkamer, en doet Janzoons’ helderst klinkende piano ons uitgeleide. Magnifiek! (gvn)

Paramore - ‘This Is Why’ ★★★☆☆

De eerste woorden van de eerste song van de eerste Paramore-plaat in zes jaar: ‘If you have an opinion / Maybe you should shove it / Might be best to keep it / To yourself’. Vrij vertaald: ‘Steek die mening in uw hol.’ In dat geval: Mien, waar is het glijmiddel?

‘This Is Why’ is de comeback van een band die tijdens zijn afwezigheid een almaar groter fenomeen werd in de pop-, emo- en pretpunkerij. Er wordt behoorlijk veelbelovend begonnen: de openings- en titeltrack is recht in de radijzen, zo springerig als vroege Franz Ferdinand en snediger dan de gemiddelde Green Day.

‘Paramour’ is Amerikaansch voor ‘maîtresse’, ‘Paramore’ gewoon een slechte woordspeling. The Hayley Williams Experience was een betere naam geweest voor een band die vooral als vehikel dient voor zijn frontvrouw, een charismatische valse rosse die in 1988 in Mississippi geboren werd en 14 jaar later al haar eerste platencontract kreeg.

In hun eerste jaren was Paramore uitgesproken tegen alles wat God verbiedt en werden de gitaren gesponsord door Disney Channel. Bekendste zin uit een review uit die tijd: ‘Voor een band die hard wil overkomen, zijn ze meer Partridge Family dan Pantera.’ (Vrij vertaald: ‘Meer Vanessa Chinitor dan Channel Zero.’)

En toch sloegen ze aan: Billie Eilish, Miley Cyrus, Grimes, Willow Smith, Soccer Mommy, Lady Gaga, Taylor Swift en Lil Uzi Vert groeiden op met Paramore en outten zich als diehard fans. Zo wordt de generatiekloof natuurlijk wel alleen maar groter, in acht genomen dat hun ‘Misery Business’ op Spotify meer luisterbeurten heeft dan alles van Sex Pistols en MC5 samen.

De laatste jaren waren louterend. Enkele Paramoreleden trokken de deur achter zich dicht (en lieten een afscheidsdrol achter op Williams’ drempel). Voor de frontvrouw waren achtereenvolgens een depressie, een echtscheiding en twee soloplaten (goeie, geen fantastische) weggelegd.

‘It was a break, not a break-up,’ zeggen ze nu. Het heeft hoe dan ook voor een frisse wind gezorgd: Paramore klinkt van ‘The News’ tot ‘Thick Skull’ ineens als een soort Bloc Party voor vegans. Dat is... beter dan het lijkt. Een Britse recensent schrijft: ‘’This Is Why’ staat vol millennialmalaise, tienerverdriet voor de ‘Masked Singer’-generatie.’ Iemand moet het doen. De woorden ‘C’est comme ça’ klinken in de gelijknamige song (een curieus buitenbeentje) als ‘circumcised’. ‘Big Man Little Dignity’ is een vrolijk maar flauw niemendalletje, ‘You First’ is een flauwe maar niet uit het hoofd te krijgen gitaarsong.

‘This Is Why’ klinkt cleaner dan ‘All We Know Is Falling’ (2005) en minder plat dan ‘Paramore’ (2013). Het geheel wordt door de band zelf aanbevolen voor iedereen met ‘diepgewortelde wraakgevoelens’, ‘agorafobie’ en ‘een interesse voor ‘American Psycho’'. Speciaal!

Samengevat: draai deze plaat niet na Tool of Meltheads, maar tussen Yungblud en Muse past hij perfect.

Samengevatter: Paramore is terug en zou zomaar eens headliner op Pukkelpop kunnen worden. (fvd)

Civic - ‘Taken by Force’ ★★★½☆

Civic zijn vijf aussies uit Melbourne die op de schouders van The Stooges, MC5 en Radio Birdman zijn gekropen. Ze lieten ‘Taken by Force’, hun tweede plaat, producen door Rob Younger, frontman van Radio Birdman en New Christs. Civics taakomschrijving: de dagelijkse sleur uitdrijven met vinnige, harde rock, en daarna een biertje.

Civic werkt het best in porties van drie: ‘Blood Rushes’ bijvoorbeeld, met daarbij ‘Wars or Hands of Time’ en ‘Born in the Heat’ - dat laatste gebeurt weleens down-under. In ‘End of the Line’ wordt gerockt met de urgentie van een niesbui. ‘Time Girl’ heeft de beste awrights - geen tikfout. En in ‘Trick of the Light’, tot nog toe hun aaibaarste song, had de gitaarsolo van Ron Asheton van The Stooges kunnen zijn. Morgen opnieuw drie op een rij. (gvn)

Ramkot - ‘In Between Borderlines’ ★★★½☆

Sinds hun klaterende overwinning in De Nieuwe Lichting 2021 is de raket van Ramkot alleen maar hoger gaan vliegen. Twee jaar na hun titelloze ep uit 2019 volgde de ep ‘What Exactly Are You Looking For’, ze schreven de soundtrack van de nieuwe Streamz-reeks ‘War Junkies’ en beginnen dra aan een knoert van een tournee: het parcours en de werkijver van het trio dwingen bewondering af.

Die knoert van een tournee hangt op aan ‘In Between Borderlines’, hun debuutplaat. Daarop springen de ruwe basten uit Gent als waanzinnigen in de grote vijver van de rock, waar ze zich vervolgens als een vis in het water voelen.

Dit is lawaai met een grote L, met genoeg aandacht voor fijne melodieën, hier en daar wat falsetstemmetjes en grote meezingbaarheid. Het levert een plaat op vol radiohits en singles, perfect passend in het rijtje waarin ook Kyuss, Millionaire en de duizenden bands van Josh Homme en familie thuishoren. Alsof de Mojavewoestijn tot aan de Overpoort reikt.

Zeven keer gaat men royaal van bil, alleen de titeltrack is een oosters klinkende uitzondering op hun eigen regel, en die luidt: vooruit met de geit.

Meer van dat! (mc)

John Frusciante - ‘:II.’ ★★½☆☆

Dat John Frusciante een soloplaat heeft gemaakt waarop hij geen noot gitaar speelt, mag voor de gemiddelde snaaraficionado een teleurstelling heten. Zijn fans zal het niet verbazen: Frusciante leefde zich al eerder nadrukkelijk uit in elektronica. Nieuw is dat hij dit keer een van voren tot achteren uit nagenoeg ondoorwaadbare ambient opgetrokken werkstuk heeft gemaakt.

Ik kan u daarover een aantal dingen zeggen. Dat ‘:II.’ met tien tracks twee cd’s beslaat en ruim een uur en vijfenveertig minuten van je tijd vraagt, bijvoorbeeld. Dat je je in die tijd geregeld afvraagt waar je in godsnaam naar aan het luisteren bent. Dat je soms gewoon vergéét dat je een plaat hebt opstaan - zo stil kan het worden. En dan ineens denkt: hè, waar komt dat geluid vandaan? Juist! Ik had een plaat opstaan.

‘:II.’ is een hele trip waarop ik interessante dingen heb gehoord, maar waar ik wellicht net niet genoeg zin in had. Ik heb er één keer naar geluisterd, en ik weet niet of het nog eens zal gebeuren.

Er is van ‘:II.’ ook een vinylversie beschikbaar die ‘.I:’ heet. Die bevat minder songs maar ook één track die niet op de digitale versie staat. Ik heb voorlopig niets gelezen over mensen die ervoor naar de winkel hollen. (jub)

Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs - ‘Land of Sleeper’ ★★★☆☆

De stonerversie van de zeven biggetjes haalt op haar vierde plaat andermaal het zware geschut boven. De metaltraditie indachtig zit Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs niet verlegen om een theatraal gebaar, maar het gaat immer gepaard met een dikke grijns. Deze Britten hebben dus meer gemeen met Motörhead dan met Mastodon. Uiteraard horen we echo’s van riffmeesters Black Sabbath, maar vooral de schaduw van Lemmy Kilmister hangt over ‘Land of Sleeper’. ‘Big Rig’ dendert Motörhead-gewijs te pletter tegen een slepend crescendo. ‘Mr. Medicine’ en ‘Pipe Down’, waar gedender gedonder wordt, roepen zelfs de geest van Hawkwind op, Lemmy’s ándere band.

De formule klopt: Pigs x 7 = rocken als de beesten. (sm)

Luister ook naar onze playlist:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: