U bent een dikke ajuin als u ‘Jus de Box’ van Arno niet in huis haalt

Verrássen doet ‘Jus de Box’, de nieuwe cd van Arno, nauwelijks – dat kan ook niet meer na de stroom platen & optredens van de man – en bovendien halen niet alle veertien songs het niveau dat we van Arno gewend zijn. Voilà. En toch is de slotsom ruimschoots positief.

Ter zake. Een enkele keer hebben wij op ‘Jus de Box’ het gevoel dat Arno met niet meer dan een flard van een idee de studio is binnengewaaid en dat hij de groep die dag zonder al te veel concrete aanwijzingen aan de waggel heeft gehouden. De ervaring leert dat zoiets nooit voor hoogspanning zorgt. ‘Red Lipstick’ is een bewijs. Ook worden wij soms een beetje tureluurs van de Best of-aanpak – ‘een inventaris’ heet het in het Humo-interview van vorige week – waarbij ook nog eens de Franstalige chansons en de Engelstalige rock-, rap- en reggaesongs vrolijk door elkaar worden gehusseld. Trop is hier too much. En de laatste kritische noot: een meebruller als ‘Les filles de mon quartier’ zal dan wel de platenfirma plezieren, en ongetwijfeld ook toekomstige concertorganisatoren, maar het verbaast ons dat Arno het heeft laten passeren, terwijl ‘de hele groep en ikzelf het arrangement eigenlijk niet zien zitten’ en hij verderop in het Humo-interview toch aangeeft ‘dat de platenfirma mij zeker niet moet vertellen welke muziek ik moet maken’.

Maar tot daar de kritiek, want we moeten stilaan verantwoorden waarom wij ‘Jus de Box’ dan toch drie sterren hebben gegeven. Omdat er nog altijd niemand beter met rauwe, goesting gevende stadsblues overweg kan dan Arno, tiens, en seks de aandrijfmotor van goeie rock blijft. Laat u niks anders wijsmaken. En ook: omdat wij al niet meer kunnen wáchten om een aantal van de nieuwe nummers live te horen, zulke prijsbeesten zijn het. ‘Hit the Night’, bijvoorbeeld, is een invitatie om er eens goed in te vliegen (en drie dagen later wakker te worden), op toepasselijke muziek gezet: aan Dr. Feelgood en Brinsley Schwarz herinnerende jaren 70-pubrock. Voel u vrij om er ook de straatrat Steve Marriott in te herkennen. Pet af intussen voor de veelbesproken en -geprezen ‘nieuwe’ drummer Mario Goossens, zoals hij ook deze song stut. Even onopgesmukt en brutaal: de bluesrock van ‘From Hero to Zero’. En hoewel het een romantisch (!) liefdesliedje betreft, kerft op dezelfde wijze ook het waarlijk prachtige ‘Jusqu’au bout’ erg diep. Of het Beefheartiaanse (en dus evenzeer aan TC Matic herinnerende), in plat Oostends gezongen ‘Een boeket met pisseblommen (ostendais)’ – ook één van de hoogtepunten op de soundtrack van ‘Ex-drummer’. Of het walsje ‘Douce’, iets tussen Tom Waits, Montmartre, Frank Zappa en night time in the big city. Of ook nog ‘Toute la nuit’, dat in een licht reggaesausje is gedipt. Of. Of. Of. U bent een dikke ajuin als u de cd niet in huis haalt.