U2 in Boston (1992): ‘Een alien in glimmend pak’

Dertig jaar lang ging Mark Coenen op kosten van de baas, maar dikwijls tegen zijn zin, naar concerten. Te warm, te koud, mensen van 2 meter 20, wc's vol kak: redenen genoeg om liever thuis te zitten. Toch heeft hij vele prachtconcerten meegemaakt op rare locaties over de hele wereld. Negen weken lang leest u hier de ooggetuigenverslagen van de Introvert van het Concert. Deze week: U2, Boston Gardens, 17 maart 1992.

Een concert van U2 in Boston, op 17 maart, wanneer de Ieren, ook die van Boston, Saint Patrick's Day vieren: zelden een betere reden om de grote plas over te steken.

Ons selecte gezelschap stond onder de geïnspireerde reisleiding van (ss), u en ons allen welbekend, wat niet alleen handig was omdat hij door zijn enorme lengte overal terug te vinden was, maar tevens omdat waar hij ook komt de mensenmassa, als was hij Mozes en zij de Rode Zee, gewoonweg splijt. Serge kende ook de beste restaurants, tot grote wanhoop van de man van de platenfirma, die bij terugkeer een kolossale onkostennota moest indienen.

De dag voor het concert leidde Serge ons rond in Boston met een stop in het Cheers-café op Beacon Street, alwaar wij een kleinigheid tot ons namen.

'Hoeveel verdient dat nu, producer bij Studio Brussel?' vroeg hij minzaam. Zijn licht misprijzend snuiven bij mijn antwoord deed mij bij terugkomst meteen om loonsverhoging gaan bij de baas.

De plaatselijke Studio Brussel, WZLX, had tickets beloofd aan 25 koppels als ze zich verkleedden in reclamezuilen voor de zender: een paar duizend luisteraars daagden op, met gigantische verkeersproblemen tot gevolg. Vóór het concert hadden de Bostonians, en niet alleen die van Ierse afkomst, al flink ingepilst met bier dat voor de gelegenheid een gifgroene kleur had. Dat hebben Pixies geweten: zelden zo'n ongeïnteresseerde kluit gezien bij het voorprogramma, waarbij ook de zaallichten aanbleven. Leuk is anders. Na een miniset droop de groep mismoedig af, waarna er nog een setje kwam van de vaste dj BP Fallon.

Daarna was U2 aan de beurt, dat onvervaard en sans gêne opende met tien onbekende songs van hun kraakverse 'Achtung Baby'. Na 'Trying to Throw Your Arms Around the World' deed de groep een miniconcertje op een klein podium midden in het publiek. Larry zingt 'Dirty Ol' Town', alles wat groen is, ontploft.

ZOOTV was de eerste, maar niet de laatste extravagante spektakeltoer van U2. Trabants uit voormalig Oost-Duitsland die de zaal verlichtten, grote videowalls met schitterende visuals, een liveverbinding met Sarajevo en Bono die naar president Bush in het Witte Huis probeerde te bellen: alles werd uit de kast gehaald. Het had minder van een concert dan van een postmoderne kunstinstallatie, een kakofonie van geluid en beelden uit oude sitcoms, oorlogsverslaggeving à la CNN en vreemdsoortige kookprogramma's.

En daartussen Bono, die gemuteerd was tot een dementerende Elvis Presley: een in glimmend lederen pak ronddansende alien.

Bij de afrekening na de tour bleek dat de groep nét break-even had gedraaid omdat de productiekosten zo hoog waren.

Alles voor de kunst.