cd★★★☆☆
‘Unlimited Love’ van Red Hot Chili Peppers telt vier songs die we op Werchter willen horen
Kiedis en co.: al bijna veertig jaar hofleverancier van salonfunk en aperitiefsoul, maar de laatste jaren ook te vaak volgers van de gemakkelijkste weg.
Gitarist John Frusciante, 52 intussen, was aanwezig bij en medeverantwoordelijk voor de beste en de slechtste momenten van de groep. De beste: ‘Higher Ground’, ‘Scar Tissue’, ‘Give It Away’. De allerslechtste: ‘Snow (Hey Oh)’, de ruzies met Anthony Kiedis. In 2009 trok hij de Peppers-deur nog eens achter zich dicht, om acid house te maken onder de vlag Trickfinger. Hij werd vervangen door Josh Klinghoffer, al langer een vriend des huizes, die zijn sporen had verdiend bij onder meer PJ Harvey en Beck.
Nog een dik decennium en twee bijzonder matige Peppers-platen verder werd Klinghoffer onverwacht richting gat van de timmerman geduwd, en dus viert ‘Unlimited Love’ de third coming van Frusciante. Zijn vorige Peppers-periodes werden ingeluid met respectievelijk ‘Mother’s Milk’ en ‘Californication’: mijlpalen.
De titel van track 3, ‘Aquatic Mouth Dance’, doet denken aan die van (heel) oude krakers en smaakmakers ‘Stone Cold Bush’, ‘Apache Rose Peacock’ en ‘Sexy Mexican Maid’, maar kan de daaraan vastgeknoopte muzikale verwachtingen niet inlossen, ook al is Flea hier duidelijk op dreef. Single ‘Not the One’ begint even melig als de plaattitel, maar herpakt zich in de tweede helft. ‘Poster Child’ is spielerei aan een te korte ketting. Anthony Kiedis was ooit de hitsigste frontman ten westen van Evan Dando, in het seksloze ‘White Braids & Pillow Chair’ en het stemmig ingetogen, folky ‘Tangelo’ toont hij zijn andere wang. In ‘One Way Traffic’ komt de vermaledijde Peppers-mantra ‘Hey oh, hey oh’ ineens weer boven water.
‘Unlimited Love’ is de zevende door Rick Rubin geproducete Peppers-plaat. De groep ging de voorbije drie decennia alleen vreemd met ‘The Getaway’, opgenomen met Danger Mouse. Volgens de studiogeruchten voelde Rubin bij de opname van één song plots tranen over zijn baard biggelen. Ons geld staat op het beestige ‘The Heavy Wing’, waarop Frusciante plots dertig lentes jonger lijkt. (Goede tweede: ‘The Great Apes’.)
Kaarten op tafel: dit is niet de beste verzameling Peppers-songs, maar ‘Unlimited Love’ is ook geen formuleplaat, en je hoort – niet alleen in de flarden jolig studiogekakel tussendoor – dat ze zich tijdens de opnames in hun sas gevoeld moeten hebben. Maar hoeveel van de nieuwe songs willen we straks op Rock Werchter horen? Dat zijn er vier – ‘Not the One’, ‘The Heavy Wing’, ‘The Great Apes’ en ‘Black Summer’ – en dus vier meer dan van de vorige twee platen.
‘‘Blood Sugar Sex Magik’ is een plaat om biefstukken bij te bakken en met de geliefde bij tekeer te gaan op de wijze der bokken,’ schreef Humo in 1991. Op ‘Unlimited Love’ mag dat vervangen worden door respectievelijk tofu en konijnenseks: moet kunnen.
