‘Untitled (Black Is)’ van SAULT is ongegeneerd activistisch

'Untitled (Black Is)' is ongegeneerd activistisch. De eerste zin van opener 'Out the Lies' luidt bijvoorbeeld: 'The revolution has come'. Het is ook niet helemaal duidelijk wie achter het Londense SAULT zit: gecombineerd met de zwart-grijze hoes zorgt dat voor een heerlijk mysterieuze sfeer.

Het zou pas echt mooi zijn geweest mochten uit het niets opduikende muzikanten een geluidsfile naar de BBC hebben gestuurd met de belofte om gerechtjes van bij de Chinees naar de radiostudio te brengen als de plaat nog die avond werd gedraaid. En heel misschien is dat vorig jaar zelfs gebeurd, toen SAULT '5' en '7' uitbracht: goeie platen vol voorbijrijdende disco- en soultreinen, met soms wat funk erbij in de trant van het New Yorkse ESG.

Omdat Little Simz ooit lovend was over SAULT, denk ik vandaag over het voorin zittende 'Stop Dem': de donkere bassen zouden van haar kunnen zijn, en de metalige schreeuwstem waarmee ze treitert als in een speelplaatsliedje ook.

Het producersoverzicht komt naar verluidt van Inflo - in het echt Dean Wynton Josiah Cover - die eerder met Michael Kiwanuka werkte: sinds ik dat weet, hoor ik Kiwanuka op deze plaat op wel meer plekken meedoen dan alleen in het Fela Kuti-achtige 'Bow'.

'Sorry Ain't Enough' komt in de stijl van Solange: hier mag je aan de Engelse soulzangeres Cleo Sol denken, die er het meest van verdacht wordt zowat alles van SAULT te zingen. Als dat zo is: driewerf wauw!

'Wildfires' is intens maar ook relaxed: een geweldige danstune in de trant van 'Mi Mujer' van Nicolas Jaar. Het is hét hoogtepunt van een plaat zonder een spoor van opschepperij. Zalvende intercomvrouwenstemmen komen regelmatig de kleur zwart uitleggen: het kan veiligheid zijn, of 'een reddingsboot na een SOS.' Je hoort nergens 'Fuck the police!' Je hoort 'Voed jezelf op' en 'Wees je eigen baas'. Maar in 'X' wordt wel Malcolm X geciteerd ter hoogte van 'Do not be surprised the chickens have come home to roost', wat zoveel betekent als 'Ooit komen je slechte woorden en daden je halen.'

'Hard Life' begint zwaar en traag, maar na de prachtige wending moet ik aan Lauryn Hill denken. 'Don't Shoot, Guns Down' doet het met drums, sirenes en een dubknop die tot in de backings is te horen. 'Black' is een oosters motiefje dat overgaat in zelfzekere r&b. Het fantastische 'Monsters' doet denken aan David Holmes.

De finale komt regelrecht uit de Londense gospelkerk: 'Miracles' doet het met woohoo's en een beestige soulsample, 'Pray up Stay Up' is een oude tune die 'Untitled' sierlijk naar de uitgang doowopt.

Berichtje aan al wie - overigens geheel terecht - voor een soundtrack bij deze tijden aanklopt bij Run the Jewels, IDLES of Zwangere Guy: als het ooit eens een uurtje niet als kaboooom moet klinken, laat u dan een keer inpakken door elegant Londen.