Vallende blaadjes, nieuwe plaatjes
Van Alex Turner tot Arno: 25 albums om dit najaar naar uit te kijken
Herfst! Hoog tijd om te oogsten, ook in de platenwinkel. De nieuwe releases zullen ons de komende maanden als overrijpe peren in de schoot vallen. Maar waarnaar éérst geluisterd? Humo presenteert: 25 elpees om met een stijve nek naar uit te kijken, van bospoepers en Bulgaarse koren tot bassisten met bokshandschoenen.
Oliver Sim
‘Hideous Bastard’
9 september
Het langverwachte solodebuut van de bariton van The xx is gelijke delen barok en tragiek. De songs klinken weelderig, stijlvol en vrolijk – als een soort wufte Robert Palmer-musical – maar gaan grotendeels over hoe Sim (33) al sinds zijn 17de met hiv moest leren leven.
Deze aap draagt een gouden ring, want: de singles ‘Romance with a Memory’, ‘Fruit’ en ‘Stranger in a Room’ doen het allerbeste vermoeden.
Sampa the Great
‘As Above, So Below’
9 september
Kort door de bocht: Sampa the Great (geboren als Sampa Tembo) is de Zambiaans-Botswanees-Australische Little Simz. ‘As Above, So Below’ (ook de titel van een horrorfilm uit 2014) kan bogen op gastbijdragen van onder anderen Denzel Curry, Joey Bada$$ en Kojey Radical, en volgt op het nogal wat prijzen winnende ‘The Return’ (nog een titel van een horrorfilm, uit 2006).
Sampa ziet het groots, want: behalve een hiphopplaat is ‘As Above, So Below’ ook een viering van zamrock, een psychedelisch genre uit Sampa’s moederland.
Marcus Mumford
‘(SELF-TITLED)’
16 september
Het solodebuut van Marcus Mumford, meneer Carey Mulligan en uitvinder van de banjo. Drie weken geleden vertelde hij in een onthutsend eerlijk interview voor het eerst over hoe hij rond zijn 6de seksueel misbruikt werd, en in het eerste vers van de vooruitgeschoven single ‘Cannibal’ zingt hij: ‘I can still taste you and I hate it/That wasn’t the choice in the mind of a child and you knew it/You took the first slice of me and you ate it raw’.
Van alle markten thuis, want: volgens intimi is dit de beste, eerlijkste plaat die de Mumford & Sons-frontman al maakte.
Mura Masa
‘Demon Time’
16 september
‘R.Y.C.’, de tweede van de voor 50 procent uit rosse wenkbrauwen opgetrokken Alex Crossan, was een onverwachte maar voldragen nostalgie- en gitaarplaat. Voor opvolger ‘Demon Time’ (werktitel: ‘Fun’) mag u uw elastieken benen weer uit de verpakking halen. De plaat is ‘een soundtrack voor tussen één en vijf uur ’s nachts, wanneer een mens domme dingen begint te doen’.
Van de duivel geen kwaad, want: met gastbijdragen van onder meer Shygirl, Slowthai en Gretel Hänlyn kán dit niet slecht worden.
Whitney
‘Spark’
16 september
Max Kakacek en Julien Ehrlich waren ooit lid van Smith Westerns en zijn als Whitney voor eeuwig en een schrikkeljaar verbonden met hun grootste (en enige) hit: ‘No Woman’, kandidaat voor mooiste song van het vorige decennium. ‘SPARK’ wordt aangekondigd als ‘hun interpretatie van classic pop’.Dat zal vonken geven, want: Kakacek en Ehrlich beweren ‘zichzelf opnieuw te hebben uitgevonden’ en eindelijk ‘het definitieve Whitney-geluid’ bovengehaald te hebben.
Alex G
‘God Save the Animals’
23 september
Op zijn 9de plaat verkent de gehypete slacker Alex Giannascoli veertien tracks lang het thema ‘God en Haar onderdanen’.
Geen kat in een zak, want: ‘Miracles’ en ‘Runner’, twee nieuwe tracks, waren hoogtepunten tijdens zijn recente passage op Pukkelpop.
Christine and the Queens
‘Redcar les adorables étoiles’
23 september
De panseksuele Héloïse Adelaïde Letissier is sinds ongeveer een jaar een man, die zich tegenwoordig bovendien Redcar laat noemen. Muzikaal is de koerswijziging minder radicaal: nieuwe single ‘Je te vois enfin’ is voldragen elektropop, als vanouds.
De sterren staan goed, want: ‘Je te vois enfin’ werd geproducet door Beyoncé- en Kanye West-rechterhand Mike Dean, en op ‘Body’ van 070 Shake was Redcar al in vorm.
The Comet Is Coming
‘Hyper-Dimensional Expansion Beam’
23 september
De Londense jazzgroep Sons of Kemet sloot Pukkel af met hun aller-, allerlaatste concert. ‘Muzikanten van dit niveau vinden elkaar via telepathie, iets anders kan niet,’ schreef Onze Man, ‘en ik sta daar met open mond naar te kijken.’ Maar bandleider Shabaka Hutchings gaat niet met pensioen: de vierde plaat van zijn andere groep, The Comet Is Coming, werd onlangs opgenomen in de Real World-studio’s van Peter Gabriel.
U komt vermoedelijk aan uw trekken, want: brengt het label Impulse, the house that Trane built, ooit bagger uit?
Maya Hawke
‘MOSS’
23 september
Maya Hawke is, behalve de dochter van Uma Thurman en Ethan Hawke, ook al twee seizoenen Robin Buckley in ‘Stranger Things’. ‘Moss’ is haar tweede plaat als singer-songwriter. De videoclip bij de goeie single ‘Thérèse’ gaat over een door de politie onderbroken orgie in het bos: uit het leven gegrepen.
Het is druk in The Upside Down, want: op 9 september verschijnt de officiële soundtrack van het vierde seizoen van ‘Stranger Things’ en op 16 september brengt ook Joe Keery (Steve Harrington in de reeks) onder de artiestennaam Djo zijn tweede uit: het van ver naar Tame Impala geurende ‘Decide’.
Tamino
‘Sahar’
23 september
De langverwachte opvolger van ‘Amir’. Tamino was al goed in gitaar, piano en zang, en voor zijn tweede plaat heeft hij ook de oud (of: Arabische luit) leren bespelen, dankzij privélessen van een Syrische immigrant in Antwerpen. Werkten verder mee: drummer Ruben Vanhoutte, producer Pieterjan Maertens en – sterk gerekruteerd – Radiohead-bassist Colin Greenwood.
Tamelijk veelbelovend, want: Tamino maakte op Pukkelpop al een goede indruk, ook tijdens de nieuwe songs, waarin hij zijn bekende gevoel voor pathos combineerde met een stevige groove.
Willow
‘COPING MECHANISM’
23 september
Ergens tussen de hit ‘Meet Me at Our Spot’ (van haar band The Anxiety), een tournee met Machine Gun Kelly en samenwerkingen met Camila Cabello, PinkPantheress en Yungblud vindt de dochter van Will Smith nog tijd om rockplaten op te nemen: ‘Coping Mechanism’ komt een jaar na ‘Lately I Feel Everything’.
Zet u schrap, want: volgens Willow Camille Reign Smith zelf klinken de nieuwe songs ‘soms als Radiohead, een beetje als Deftones, met af en toe een streep Queen’.
Arno
‘Opex’
30 september
Recht uit de perstekst: ‘Alles begint en eindigt bij de blues. Daar begon Arno Charles Ernest Hintjens in 1970 zijn muzikale traject, en daar stopt het meer dan vijftig jaar later. De chevalier met de rauwste stem ten noorden van de Seine vertrok naar de eeuwige jachtvelden, maar trakteert ons nog op een laatste langgerekte oerschreeuw.’ Inclusief duet met Mireille Mathieu en een pianosong met Sofiane Pamart.
Van je familie moet je het hebben, want: ook de broer en de zoon van Arno werkten mee aan deze postume apotheose.
PIXIES
‘doggerel’
30 september
‘Doggerel’ (Amerikaans voor: ‘plat’ of ‘lachwekkend’) is de vierde postcomebackplaat van Frank Black en co. De groep stond recent twee keer in ons land (op Rock Werchter en op Hear Hear!) en dat was er twee keer niet naast: ze zijn dus in vorm.
Niet van de hond zijn kloten, want: op Hear Hear! speelden Pixies drie nieuwe songs (‘The Lord Has Come Back Today’, ‘There’s a Moon On’ en ‘Vault of Heaven’) en die misstonden niet tussen hun oldies en evergreens.
Slipknot
‘The End, So Far’
30 september
Naar verluidt hun laatste plaat op het gerenommeerde Roadrunnerlabel, en officieel de eerste met een Pfaff in de band: Michael, plaatselijk bekend als Tortilla Face, is de nieuwe percussionist. Frontman Corey Taylor is tegenwoordig dan weer een New York Times Bestselling Author. Eind goed, al goed, want: volgens Shawn ‘Clown’ Crahan is deze plaat nog het best te vergelijken met ‘een iets hardere versie van ‘Vol. 3: (The Subliminal Verses)’ uit 2004.
STAKE
‘LOVE, DEATH AND DECAY’
30 september
De plaat die in juni al werd aangekondigd met het er verre van naast gemikte ‘F*ck My Anxiety’. STAKE was op Pukkelpop bovendien één van de hoogtepunten van het weekend.
Geen mantel der liefde nodig, want: ook de tweede single – ‘Deliverance Dance’, met een videoclip waarin de bassist met bokshandschoenen speelt en Brent Vanneste als een superheld door het zwerk zweeft – was top.
Yeah Yeah Yeahs
‘Cool It Down’
30 september
De vijfde van Yeah Yeah Yeahs – ooit de arty, slimmere, nog coolere variant van The Strokes – is de eerste in negen jaar. Dat het zo lang duurde, kwam onder meer omdat frontvrouw Karen O (vergeefs) een solocarrière van de grond probeerde te krijgen en omdat de inspiratie op was. Karen O: ‘En nu plots – ik zat er al niet meer op te wachten – kwamen de songs er in één keer uitgegulpt. Dat was lang geleden.’
Yeah, want: de plaat werd genoemd naar de gelijknamige song van The Velvet Underground.
Marble Sounds
‘Marble Sounds’
7 oktober
De band rond Pieter Van Dessel vindt zichzelf op zijn vijfde plaat helemaal opnieuw uit en heeft daarvoor de eigen grenzen tot het uiterste afgetast. Het gaat van neoklassiek via Bulgaarse koren en aan Air verwante elektronica tot domweg bloedmooie liefdessongs.
Klinkt goed, want: Van Dessel voegt daaraan toe: ‘Artiesten zeggen weleens dat ze uit hun comfortzone treden, maar ik heb net het gevoel dat ik voor deze plaat voor het eerst echt ín mijn comfortzone ben gestapt.’
Sorry
‘Anywhere But Here’
7 oktober
Sorry (voorheen: Fish), één van de vele hippe bands uit Londen, is nog altijd niet helemaal doorgebroken. Hun tweede plaat moet daar verandering in brengen: geproducet door Adrian Utley (Portishead) en net zozeer geïnspireerd door Randy Newman als door bands zoals Slint en Tortoise.
Geen excuses voor wie dit mist, want: single ‘Let the Lights On’ was al een voltreffer.
‘here it is: a tribute to Leonard Cohen’
14 oktober
Er is een website die alle bijnamen van Leonard Cohen bijhoudt: het zijn er (geen grap) maar liefst 368. De Lord Byron of Rock ’n Roll (of: de Prophet of Despair, de Grand Master of Melancholia, de Duke of Doom) stierf bijna zes jaar geleden. Vriend en producer Larry Klein kon een pak grote namen overtuigen om voor deze herdenkingsrelease elk een Cohen-classic te coveren: van Peter Gabriel (‘Here It Is’) en Iggy Pop (‘You Want It Darker’) via Luciana Souza (‘Hey, That’s No Way to Say Goodbye’) tot Mavis Staples (‘If It Be Your Will’) en Norah Jones (‘Steer Your Way’).
Buig voor de Crown Prince of Pain, want: in een vooruitgeschoven single maakte James Taylor al een heel mooi gebed van ‘Coming Back to You’.
Chibi Ichigo
‘Sabina’
14 oktober
Het geluid van Chibi Ichigo (echte naam: Sabina Nurijeva) houdt, volgens onze getuige op Pukkelpop, ‘het midden tussen enerzijds het soort elektropop dat tegenwoordig uit Nederland overwaait – Merol, Froukje – en anderzijds de beats van Justice en The Chemical Brothers. Als het hitsig mag, klinkt het zelfs als techno of hiphop.’ ‘Sabina’ is haar officiële debuut.
‘Sabina’ komt op het juiste moment, want: Chibi heeft een opgemerkte festivalzomer achter de rug.
Red Hot Chili Peppers
‘Return of the Dream Canteen’
14 oktober
Amper een half jaar na ‘Unlimited Love’, hun op gemengde gevoelens onthaalde twaalfde plaat, is nummer dertien al daar. Flea en co. keren terug naar hun psychedelische, funky en silly roots.
Reserveer vast een barkruk, want: de perstekst vermeldt dat ‘deze plaat alles is waar we voor staan en waar we ooit van hebben gedroomd. Hij is gemaakt met het bloed van ons hart.’ Olé!
Arctic Monkeys
‘The Car’
21 oktober
De zevende Arctic Monkeys neemt volgens de eerste berichten de draad op waar ‘Tranquility Base Hotel & Casino’ die vier jaar geleden liet liggen, ‘maar dan luider’. Nieuwe tracks heten onder meer ‘Jet Skis on the Moat’, ‘There’d Better Be a Mirrorball’ en ‘I Ain’t Quite Where I Think I Am’, allemaal opgenomen in een klooster in Suffolk.
De aap komt uit de mouw, want: volgens een recent interview met Alex Turner hoeft u van zijn band ‘nooit ofte nimmer’ nog hitgevoelige en op loeiende riffs gebouwde singles als ‘R U Mine?’ te verwachten.
Dry Cleaning
‘Stumpwork’
21 oktober
Niet meer dan een stuk roze zeep en een toef schaamhaar: toch een mooie hoes! Debuut ‘New Long Leg’ haalde in 2021 zilver in Humo’s Platen van het Jaar, en Dry Cleaning gaat op dat elan verder: producer John Parish (PJ Harvey, Sparklehorse, Arno) bleef op post en er staan opnieuw veel culinaire verwijzingen op de plaat. Quote: ‘Wat cocaïne was voor Aerosmith, is eten voor ons.’
Geen droog brood, want: single ‘Don’t Press Me’ (naar verluidt een conversatie tussen zangeres Florence Shaw en haar brein) bevat alles wat de Londense band zo goed maakt.
The Haunted Youth
‘Dawn of the Freak’
4 november
Alle eerdere mooie, van Amerika tot Zimbabwe gedraaide singles (‘Coming Home’, ‘Teen Rebel’, ‘Broken’) van Joachim Liebens en de zijnen staan ook op dit langverwachte debuut, and then some. Helden en voorbeelden: The Cure, My Bloody Valentine en DIIV.
Zot zijn doet geen zeer, want: ‘Tekstueel zijn de songs vaak hard, maar muzikaal straalt de plaat verlossing en verbinding uit: het is oké om je soms fucked up te voelen,’ zegt Liebens.
Leftfield
‘This Is What We Do’
2 december
De eerste twee platen van Leftfield (van het duo blijft alleen Neil Barnes over) waren opwindende classics in de elektroprehistorie. Comebackplaat ‘Alternative Light Source’ (2015) was al minder tijdloos.
Toch niet links laten liggen, want: de signalen rond hun vierde zijn niet slecht: single ‘Pulse’ is vintage Leftfield, en met Grian Chatten (Fontaines D.C.) wist Barnes op zijn minst één uitmuntende gastzanger te strikken.
