Van Bon Ivers ex tot de wilde en wankelende songs van de Pixies: dit zijn de beste debuutplaten (60 tot en met 51)

Terwijl sommige muzikantencarrières het vooral van een lange adem moeten hebben, schieten andere met vuurwerk en scheurende banden uit de startblokken. Welke band of bard zette ooit de indrukwekkendste eerste stapjes? Humo zocht samen met een keure aan professionele muzikale beginners naar de strafste debuutplaten sinds de uitvinding van de popmuziek. Vandaag: van 60 tot 51, van bespreekbare chaos tot keyboards van paardentanden. De debuutdebatten!

60. VINCE STAPLES: ‘SUMMERTIME ’06’ (2015)

Het zwart-witdebuut van de toen 22-jarige Vince Staples, geboren en getogen in Ramona Park in Long Beach. Vertrekpunt: 13 jaar zijn in de zomer van 2006 en voor het eerst echt voelen dat de wereld verbrokkelt. Op ‘Summertime ’06’ zijn de beats minimaal. De hemel is overal grijs. Alle hoop is gaan varen. Ook de vrouwenstemmen komen recht uit schemerland. Hiphop die soms meer als Burial, Joy Division en Tricky klinkt dan als trap of P-funk.

59. NAS: ‘ILLMATIC’ (1994)

‘Illmatic’ is de 21-jarige Nas die zegt: ‘Ik ben bovennatuurlijk getalenteerd en het gaat bij mij allemaal volautomatisch.’ Dit is geen nieuwsuitzending vol Public Enemy-soundbites, maar een realistische, goeie autobiografie én een scan van de blokken in Queensbridge. Boven de meeste tracks hangt een drank- en drugslucht, maar Nas staat scherp. In 1994 ook volstrekt nieuw: ‘Illmatic’ draagt de stempel van vijf (!) producers.

58. CONNAN MOCKASIN: ‘FOREVER DOLPHIN LOVE’ (2011)

ELISAH VANDAELE (Vooruit) «Een weirde Nieuw-Zeelander die niemand toen kende, een redelijk belachelijke plaattitel: de verwachtingen waren niet echt hooggespannen. Maar het bleek wel een meesterwerk. De titeltrack werd door duizend man geremixt, wat bewijst dat het iets in gang heeft gezet. Beetje donker, beetje sexy, lekker jazzy, klinkt als een bel. Er zijn heel veel psychedelische popbandjes, maar dit is something else.»

57. THE SPECIALS: ‘THE SPECIALS’ (1979)

Op ‘Concrete Jungle’ na is er bijna niks van The Specials zelf: ‘A Message to You, Rudy’ is van Dandy Livingstone, ‘Gangsters’ is gewoon ‘Al Capone’ van Prince Buster, die ook ‘Too Hot’ schreef. ‘Stupid Marriage’ pikt van Busters ‘Judge Dread’ tot in de verste kieren en spleten. Care we do not, want producer Elvis Costello mixt punk in de ska, en dat maakt ‘The Specials’ straf.

56. THE SLITS: ‘CUT’ (1979)

KLOOT PER W «Jamaica was eind jaren 70 een war zone, erger dan de Bronx, waar erg veel reggaedoden gevallen zijn. Dat had natuurlijk zijn impact op het genre, dat toen vooral donkere muziek voortbracht. Dat The Slits, de groep rond de geweldige Ari Up, net toen kwamen aanzetten met een soort gemuteerde reggae die net heel vrolijk en speels klonk, een luchtige mix van pop en reggae, nooit heavy, met een bijzonder originele podiumprésence: ja, dat viel op. ‘Cut’ is een tijdloze plaat.»

55. SPARKLEHORSE: ‘VIVADIXIESUBMARINETRANSMISSIONPLOT’ (1995)

Mark Linkous begint aan zijn carrière door in een Londense hotelkamer valium met antidepressiva en alcohol te mixen: hij zakt door zijn benen en blijft 14 uur lang opgevouwen op de grond liggen. ‘Vivadixie’ klinkt depri én broeierig, berustend én als massa’s horzels en motten die bij het vliegenraam spartelen. Nog altijd geen idee wat te maken van het decaporgel, de achterstevoren gespeelde banden, de treinen, de klokken, de ‘van de trap rollende miljonairs’ of ‘de keyboards van paardentanden’. Wondermooi, dat wel!

54. BON IVER: ‘FOR EMMA, FOREVER AGO’ (2007)

Justin Vernons ontroerende eerbetoon aan een oude liefde én een rauwe poging om zijn demonen uit te drijven. De grootste troef is zijn falset: wij denken afwisselend aan Sam Beam van Iron & Wine en Tunde Adebimpe van TV on the Radio. Misschien denkt u bij een eerste beluistering: mooi, maar vanwaar de fuss? Dachten wij ook, maar geloof ons: nog een paar luisterbeurten verder en u weet het. Dit debuut is een must.

53. SUICIDE: ‘SUICIDE’ (1977)

VANDAELE «45 jaar oud, maar een sound die nog steeds actueel klinkt en met songs die niets van hun impact verloren hebben. Zo’n plaat die bij de release zeer wisselvallig onthaald werd door de muziekpers, maar nu een absolute mijlpaal van de rock- én de elektronische muziek genoemd wordt. En het is natuurlijk de allereerste punkplaat zonder gitaren: ook straf.»

52. PIXIES: ‘SURFER ROSA’ (1988)

Geweld klinkt als geweld in songs als ‘Bone Machine’, ‘Break My Body’ en ‘Broken Face’. ‘Gigantic’ en ‘Tony’s Theme’ maken chaos bespreekbaar, en in ‘Where Is My Mind’ wordt levensecht geijld. Steve Albini levert als producer goed werk en geeft rock z’n oertijd terug. ‘Surfer Rosa’: slonzige, wilde en wankele songs van een groep in de groei.

51. THE MODERN LOVERS: ‘THE MODERN LOVERS’ (1976)

Jonathan Richman hing eind jaren 60 in New York rond om van The Velvet Underground foto’s te maken. Hij nam geen heroïne, dronk en rookte niet, hij bleef zelfs van de zonnebrillen en de mayonaise af. Zes van de negen songs op het debuut van zijn groep The Modern Lovers werden door John Cale al in 1972 geproducet, maar bleven dus vier jaar liggen: Richman had op Bermuda calypso ontdekt en vond ‘The Modern Lovers’ te drammerig.

Morgen: de countdown van 50 naar 41

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: