Van Bowie tot The Fall: dit zijn de beste Peel Sessions op YouTube

Voor de legendarische John 'Peel' Ravenscroft in 2004 stierf, waren zijn radiosessies ruim 35 jaar lang één van de meest beluisterde programma's van BBC 1. Met de honderden opnames die blogger Dave Strickson onlangs op YouTube gooide, amuseren wij ons al een poosje rot, en met deze zes vertellen we u graag waarom.

David Bowie and The Spiders From Mars (1972)

Hoewel John Peel na de sessies in '67 en '68 niet echt overtuigd was van zijn talent, kreeg David Bowie na vier jaar een nieuwe kans. Die greep hij met beide handen: met zijn nieuwe begeleidingsband The Spiders from Mars bracht Bowie een rauw 'Hang on to Yourself' en een versie van 'Lady Stardust' die voor elk ijskonijn een goed antivriesmiddel is. Hij zette ze allebei op 'The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars', het meesterwerk dat een halfjaar later een superster van hem maakte.

Elvis Costello & The Attractions (1978)

Peel vond de covers van hits die Ross McManus voor het BBC-programma 'The Joe Loss Show' maakte niks, maar de muziek van z'n zoon lustte hij wel. Nadat Elvis Costello zich bekeerde tot de punk, kreeg hij een tweede uitnodiging. The Imposter bedankte met vier nummers uit 'This Year's Model', zijn eerste plaat met The Attractions. '(I Don't Want to Go to) Chelsea' is een nijdige binnenkomer, 'You Belong To Me' een knetterende buitensmijter.

The Jesus & Mary Chain (1984)

Peel wordt niet voor niets weleens de 'peetvader van de indierock' genoemd: de rakkers van The Jesus & Mary Chain mochten in vijf jaar zomaar eventjes zes sessies spelen. Toen hij ze in de herfst van '84 voor het eerst naar de BBC riep, knepen ze er vier piepende, tussen The Stooges en Phil Spector zigzaggende rockers uit die daarna op het uitstekende debuut 'Psychocandy' belandden.

Nirvana (1991)

Net voordat Kurt Cobain en co. de muziekwereld helemaal op z'n kop zetten, waren ze voor de derde keer te gast. Deze opname werd pas in volle Nirvana-hysterie uitgezonden, maar 'Smells Like Teen Spirit' was er niet bij. Een dreigend 'Drain You' wel, en het hoogtepunt is 'Endless Nameless', dat hier pesterig 'No Title as Yet' heet.

MC Solaar (1994)

Dat mijnheer Ravenscroft de oren wijd openhield, bewees hij door de jonge Parijzenaar Claude M'Barali aka MC Solaar te laten overvliegen. 'Chaque attaque claque et l'impact du rap traque et matraque,' waarschuwde die. En dat zullen we geweten hebben: een onverwachte jungle break, de jazzy hiphop, funk en radde tong vanop M'Barali's tweede plaat 'Prose Combat' zijn hier ontroerend goed.

The Fall (2004)

Als er één band met Peels programma geassocieerd wordt, dan wel deze bende postpunkers: Peel kreeg Mark E. Smith en zijn gevolg maar liefst 24 keer over de vloer. Dat vond hij niet erg, want The Fall was zijn favoriete band. Zijn stelling 'They are always different, they are always the same' houdt ook bij deze laatste sessie stand: de vier punkers zijn weer nors en gebald, maar bij Peel klinken ze als uitgesponnen, zinderende trips.