Van de sjamanenmuziek van Goat tot de donkere funk van Curtis Mayfield: dit zijn de beste debuutplaten (40 tot en met 31)

Terwijl sommige muzikantencarrières het vooral van een lange adem moeten hebben, schieten andere met vuurwerk en scheurende banden uit de startblokken. Welke band of bard zette ooit de indrukwekkendste eerste stapjes? Humo zocht samen met een keure aan professionele muzikale beginners naar de strafste debuutplaten sinds de uitvinding van de popmuziek. Vandaag: van 40 tot 31, van stierenrijders tot gefluisterde doowop. De debuutdebatten!

40. Parquet Courts: ‘Light Up Gold’ (2012)

Laat u niet misleiden door de stierenrijder op de hoes, die country uitwasemt. Denk liever aan de tempowisselingen van Wire, de achteloze cool van The Strokes en de fuck you-vriendelijkheid van Television. Begrijp dat dit ondanks – nee, dankzij – het gebrek aan originaliteit een spectaculair debuut is voor wie vindt dat Minutemen de beste groep van de jaren 80 was.

39. The Streets: ‘Original Pirate Material’ (2002)

Kristof Michiels (DJ 4T4) «Twintig jaar geleden was mainstreamhiphop ofwel halve r&b ofwel partyrap à la Dr. Dre. Ook uit de underground kwam weinig vernieuwing. Maar toen verscheen ‘Original Pirate Material’, een plaat die klonk alsof Mike Skinner hem in zijn slaapkamer met spuug aaneen had geplakt. Hij werkt vooral als geheel – vorige week hoorde ik opener ‘Turn the Page’ op de radio, en het stoorde me bijna dat ‘Has It Come to This?’ niet meteen erna werd gedraaid. Skinner heeft maar één plaat gemaakt die zo puur was. Vanaf de tweede was het al naar de vaantjes.»

38. The Avalanches: ‘Since I Left You’ (2000)

Van top tot teen uit bestaande geluiden gemaakte collage, bijwijlen lichtjes onnozel, aldoor bijzonder aanstekelijk. Sommige ultrakorte samples zullen we wellicht nooit kunnen identificeren, die van ‘Stool Pigeon’ van Kid Creole & The Coconuts halen we er altijd uit. Wel een beetje raar: in 2000 deed deze plaat nogal druk, vandaag ontspant ze ons.

37. Goat: ‘World Music’ (2012)

Stefanie Mannaerts (drumt en zingt bij Brutus) «Mijn fascinatie voor etnische muziek is begonnen met de soundtrack van ‘Gladiator’, toen ik nog heel jong was. Maar wat de Zweden van Goat op hun eerste plaat doen, had ik nog nooit gehoord. Ze noemen het soms smalend ‘sjamanenmuziek’, maar ik hoor vooral goede melodieën, fantastische zangeressen en een altijd strakke groove. Live, wanneer ze zich verstoppen achter maskers en hullen in een mysterieuze sfeer, is het nog beter.»

36. Billie Eilish: ‘When We All Fall Asleep, Where Do We Go?’ (2019)

Voldragen popgoth, van het getalenteerdste broer-zuspaar sinds Karen en Richard Carpenter. Tevens een bodemloze graal voor fans van de hard-zachtcombinatie van gefluisterde doowop en trap-beats.

35. Jeff Buckley: ‘Grace’ (1994)

Eén late start (negen maanden na de release trok single ‘Last Goodbye’ plots de aandacht), één Leonard Cohen-cover en twee gouden longen, die drie jaar later vol water zouden lopen tijdens een fatale zwempartij in Wolf River Harbor, een zijarm van de Mississippi. ‘Grace’ is de plaat die David Bowie had meegenomen naar een verlaten eiland, als hij er bij leven en welzijn maar één had mogen kiezen.

34. Curtis Mayfield: ‘Curtis’ (1970)

Ook na zijn closeharmonyperiode bij The Impressions bleef Curtis Mayfield aan de gematigde kant van Martin Luther King staan. Oversteken richting Malcolm X en de Black Panthers hoefde niet: Mayfield was al z’n eigen losgeslagen projectiel. Opener ‘(Don’t Worry) If There’s a Hell Below, We’re All Going to Go’ is één van de donkerste funksongs ooit. En dan moet het hartverscheurende realisme van ‘We the People Who Are Darker Than Blue’ en ‘The Other Side of Town’ nog komen.

33. Deftones: ‘Adrenaline’ (1995)

Peter Mulders (speelt gitaar bij Brutus) «Op mijn 14de vond ik Limp Bizkit en Korn wel cool, maar alleen Deftones combineerde de power van die ninetiesmetal met echte melodieën. En niemand zong zoals Chino Moreno. Voor wie ‘Adrenaline’ nog niet kent: begin bij ‘Root’, met die simpele maar straffe riff, die ik zelf nog op bijna elke soundcheck speel.»

32. The Stone Roses: ‘The Stone Roses’ (1989)

‘I Wanna Be Adored’, ‘She Bangs the Drums’, ‘I Am the Resurrection’, ‘Waterfall’: tijdloze, veelgelaagde, tegelijk coole en gevoelige zwijmelrock van de disfunctioneelste band uit West-Manchester. Ian Brown, John Squire, Reni en Mani hebben véél meer rockers beïnvloed dan alleen Richard Ashcroft en de Gallaghers.

31. Lorde: ‘Pure Heroine’ (2013)

Amber Piddington (brengt met Kids With Buns op 15 april debuut-ep ‘Waiting Room’ uit) «De soundtrack van mijn tienerjaren. Omdat ik er zo vaak naar heb geluisterd, maar ook omdat de songs mijn jeugd zo goed beschrijven. Lorde verwoordt perfect hoe het is om in een boring dorpje te wonen en tienermelodrama te beleven. Het ‘wij zijn anders’-gevoel van de Tumblr-generatie, zeg maar. Er zitten veel clichés in haar teksten, maar dan zó juist verwoord dat je begrijpt waarom het clichés geworden zijn. Beetje cynische plaat ook, met een mooi geluid. En een handjevol wereldhits, natuurlijk. Geschreven door een Nieuw-Zeelandse die toen amper 16 was: máf!»

Morgen: de countdown van 30 naar 21

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: