columnspinal serge
Van Morrison hield een speech van één zin in het bijzijn van zes agenten
Elke week buigt Serge Simonart, Humo’s eminentste popkenner ten westen van Clement Peerens, zich over muziek van vroeger en nu.
Door corona zijn duizenden concerten afgelast. Dat was altijd weer balen, maar nooit waren de gevolgen zo surrealistisch als na de annulatie van de shows die Van Morrison in juni 2021 zou geven in zijn thuisstad Belfast.
Van is oldskool en zweert bij tradities. Elk jaar treedt hij trouw op in de ballroom van het Europa Hotel, op een boogscheut van Cypress Avenue en al die andere lokale landmarks die hij al bezong. De kleine zaal biedt de fans een buitenkans om hun idool op maximaal 10 meter afstand te zien. In zo’n intieme setting zet de vaak norse en wispelturige Morrison ook altijd een tandje bij. Hij speelt langer, maakt grapjes, en zet obscure songs of (door hemzelf) moe gehoorde klassiekers op de setlist die hij in grotere zalen achterwege laat. Iedereen blij.
Met het einde van de pandemie in zicht leek Van die traditie vorig jaar te kunnen hervatten – er waren zelfs vier shows gepland. Fans hadden al ruim op voorhand tickets geboekt en kwamen ingevlogen uit IJsland, Canada, Zuid-Afrika. Maar drie uur voor het eerste concert zou beginnen, vaardigde de gemeenteraad uit dat livemuziek dan toch nog niet toegelaten was – en dus ook die van de heilige Van niet. Iedereen níét blij: fans hadden jarenlang gespaard voor dit tripje, voor sommigen zou het het 500ste (!) Van Morrison-concert worden, aanhangers uit Guatemala zouden hem voor het eerst zien.
Voor het Europa Hotel was corona sowieso al een financiële aderlating geweest. Ook de lucratieve Van Morrison-concerten afgelasten was geen optie. Gelukkig kreeg de directeur een lumineus idee. Van Morrison was al ter plaatse, dus waarom niet de fans een gratis diner aanbieden in het gezelschap van hun idool? (Ook al is die niet de spraakzaamste tafelgenoot ter wereld.) En waarom niet een concertfilm van de zanger laten afspelen op een inderhaast gehuurd groot scherm?
En zo zagen we het absurde, surrealistische beeld van Van Morrison die, in het bijzijn van zes agenten, een speech van één zin hield (‘Als ik zing, arresteren ze me’) en vervolgens stuurs naar zichzelf keek op dat scherm terwijl alle andere aanwezigen stiekem naar hém staarden en zijn begeleidingsgroep op het podium bleef staan. Zonder hun instrumenten aan te raken, natuurlijk, want ook dat was die avond illegaal.
