Voor de soundtrack bij de apocalyps zouden we Rufus Wainwright inhuren

'Unfollow the Rules' is een uitspraak van Viva Wainwright-Cohen, dochter van Rufus en Lorca, kleindochter van Leonard en Loudon, die op een dag parmantig zei: 'Daddy, today I want to unfollow the rules!'

'Unfollow the rules' is Rufus' negende plaat, en het is weer genieten van die unieke frasering, de elegante arrangementen, elke song een opera, soms kaal, soms overladen, maar altijd operatesk (als dat geen woord is, dan is het er nu één).

Ook present is Rufus' gebruikelijke mix van flamboyante oneliners, gestileerd sarcasme en schaamteloze provocaties. Onderwerpen zijn verlies, verontwaardiging (ook hier krijgt Trump ervan langs) en verouderen (onder protest, wat Rufus betreft). Rufus is nu vader, getrouwd en van middelbare leeftijd, niet langer de decadente Tadzio van weleer. Het kernwoord in zijn lange, zelfgeschreven bio is 'maturiteit'.

'Trouble in Paradise' is de opener en lijkt Rufus' motto: een paradijs zonder problemen zou hij na zes seconden ondraaglijk saai vinden. 'This One's for the Ladies (That Lunge!)' is een woordspeling op 'ladies who lunch', rijke weduwen die liefdadigheid zien als een alibi om zwaar te lunchen. Een intrigerende, mysterieuze song die eigenlijk veel te goed is voor het onderwerp.

'Romantical Man' is nog maar 'ns een song over zijn echtgenoot Jörn (het huwelijkscontract bepaalt dat Rufus op elke plaat een ode aan hem wijdt). In dat nummer sneert hij ook 'Critics can't stand a melody'. Alle veralgemeningen zijn fout, met inbegrip van deze, maar áls dat waar is, dan fuck critics, want melodie is net één van die talenten waarin Rufus excelleert. Roem en status worden ook sarcastisch gefileerd in 'You Ain't Big', dat het midden houdt tussen silly country en iets van Randy Newman. 'Damsel in Distress' is een song over hoe jaloers zijn moeder Kate was op Joni Mitchell, die alles was wat Kate had willen zijn. 'My Little You' is een korte maar overvloedige ode aan dochtertje Viva.

Producer Mitchell Froom (die eerder met Paul McCartney, Neil Finn en Randy Newman werkte en dus weet hoe hij topsongwriters moet aanpakken) verrichtte hier professioneel werk dat vooral uitblinkt in subtiliteit.

De titeltrack 'Unfollow the Rules' is intiem en verstild en bewijst dat Rufus op z'n best is als hij de ongein en het sarcasme even laat rusten. Voor de soundtrack bij de apocalyps, als die ook subtiel mag zijn, zou ik Rufus inhuren.

Ik ben in goed gezelschap als ik Rufus prijs: Leonard Cohen, David Bowie, Sting, Michael Stipe, Elton John, Joni Mitchell en Peter Gabriel gingen mij voor.

In de documentaire 'Unmaking Unfollow the Rules' - deels voor, deels tijdens de quarantaine gedraaid - krijg je een beeld hoe werken in de studio was: gezellig, zolang het voor iedereen duidelijk was dat Rufus zijn plaat maakte en niet die van de producer of wie dan ook. Want Rufus is gelijke delen genie en diva. De docu geeft ook een beeld van de hipsterbaarden die hij en zijn echtgenoot tijdens de lockdown lieten woekeren - vooral die van Jörn wint moeiteloos de wisselcup Warren Ellis.