CD★★★☆☆
Voor ‘Earthling’ trommelde Eddie Vedder zoveel bekende vrienden op dat we het eigenlijk geen soloplaat meer mogen noemen
Eddie Jerome Vedder (geboren als Edward Louis Severson III) volgt na gedane arbeid bij Pearl Jam een onorthodox parcours. Zijn eerste soloplaat was een soundtrack (‘Into the Wild’ staat hier soms op terwijl wij na tien dagen quarantaine de roodborstjes uit onze kinbegroeiing plukken), de tweede was opgetrokken rond een obsessie met de ukelele. Voor de derde, ‘Earthling’, trommelde hij zoveel bekende vrienden op dat we het eigenlijk geen soloplaat meer mogen noemen.
De vaste earthlings waarmee Snelle Eddie (57) zich omringt: Red Hot Chili Peppers-drummer Chad Smith, ex-Pepper Josh Klinghoffer en Glen Hansard op gitaar, en Grammy-winnend producer Andrew Watt op bas. Sluiten aan: Ringo Starr, Elton John, Stevie Wonder én Vedders vader, wijlen Edward Severson Jr., via een oud audiofragment.
In schril contrast met de gelijknamige Bowie-plaat uit 1997 kijkt deze ‘Earthling’ dertien tracks lang niet één keer naar de toekomst. Van ‘Invincible’ tot ‘On My Way’: zo klonk dadrock de voorbije vier decennia. Daar is niets mis mee wanneer het klinkt als ‘Power of Right’, een voldragen song waarin Eddie zich hoorbaar uitleeft. Of als het mooie, breed uitwaaierende ‘Invincible’, waarin hij zijn maat 46 vanaf de eerste minuut op de larger than life-pedaal zet. Andere hoogtepunten? ‘On My Way’, een nostalgietrip waarvoor Vedder zijn zangpartij onder water lijkt te hebben opgenomen. En ‘Brother the Cloud’ (opgedragen aan zijn verongelukte broer) en het denderende ‘Good and Evil’ hebben het meest weg van Pearl Jam.
Minder geslaagd: ‘Picture’, een bluegrassduet (!) met Elton John, komt uit de afdeling Wijzen & Lachen. Single en americanaballad ‘The Haves’ is bij momenten ondraaglijk melig. In ‘Try’ is Stevie Wonder weliswaar op dreef op mondharmonica, alleen jakkert dat nummer zo ongenadig snel en blijgemutst voort dat zijn bijdrage eerder klinkt als een cartooneske ‘Crazy Frog’-kazoo dan als een soulvol blueske. En ‘Mrs Mills’ – ‘No one takes a Mrs. Mills home/Because no one’s born to feel like they are owned’ – is een opbeurende, vaagweg lollige ode aan een burleske danseres, maar ruikt van ver naar The Beatles (niet alleen omdat dit de song is waarin Ringo meedrumt) en van dichtbij naar gebrek aan inspiratie.
Eddie heeft de voorbije dertig jaar meer dan genoeg bewezen: hij mag van ons een opgewarmde bolus op plaat zetten, en we zullen ’m nog met plezier beluisteren. ‘Earthling’ is aanzienlijk beter dan dat.
Eddie Vedder, ‘Earthlings' verschijnt op 11 februari .
