Voor Lewis Capaldi waren emoties op Rock Werchter pas emoties als ze met een bazooka in je gezicht worden geknald

Het moet gezegd: Lewis Capaldi doet dat uitstékend als de door Spotify ingelijfde Schotse komiek die hun door algoritmes ontworpen liedjes met zachte zelfspot inzingt. Soms zou je zelfs zweren dat iets als ‘Before You Go’ of ‘Someone You Loved’ gewoon door een méns is geschreven.

Nee hoor: wie hiervoor al fan was van de sympathieke Brit - ‘kunnen we samen zo gedeprimeerd mogelijk zijn de komende veertig minuten?’ - zal door zijn aantreden op de Main Stage geenszins ontmoedigd zijn in de toekomst nog naar zijn omvangrijke liefdesliedjes te luisteren. Zo gaat dat. Maar ik kan er niet aan doen! Toen ik ‘m in ‘Don’t Get Me Wrong’ naar een parmantig crescendo hoorde zingen, of toen ik tijdens ‘Bruises’ hoorde hoe hij wáchtte op deelname van het publiek, kon ik niet anders dan denken: voor Lewis Capaldi zijn emoties pas emoties als ze met een bazooka in je gezicht worden geknald. En noemen ze dat dan niet gewoon sentiment?

Geinig is-ie wel. Toen hij een stel verward in hun baard krabbende Metallica-fans in het publiek zag: ‘Mijn verontschuldigingen, heren!’ Na drie nummers: ‘Aan iedereen die het maar niks vindt: sorry, het wordt écht niet meer beter!’ Wanneer hem om nieuwe nummers werd gevraagd: ‘Ik was een lazy cunt tijdens de lockdown: in plaats van nieuwe nummers te schrijven, heb ik gewoon gemasturbeerd.’ Maar in de plaats wél Vanessa Carlton coveren? Dat is zoals niet kunnen kakken, maar wel in een ander z’n beerput duiken. Nee? Vooral bijgeleerd vanavond: een live oké gebracht ‘Someone You Loved’ zal desalniettemin nooit méér zijn dan ‘Someone You Loved’.

Laatste bindtekst: ‘Als je genoot van deze set, vertel er dan over tegen iedereen die je ooit ontmoet hebt. En als je het niks vond, keep it to your fucking self.’ Ik zwijg als de nacht.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: