Voor ‘Saturday Moon’ van Chantal Acda trekken we een vers blik superlatieven open

Eén song ver op ‘Saturday Moon’, de vijfde soloplaat van Chantal Acda, en er dient al een vers blik met superlatieven te worden opengetrokken.

Het motiefje waarmee de Congolese gitarist Rodriguez Vangama zijn intrede doet, vormt de ruggengraat voor een song waarin strijkers even weelderig als nederig hun ding doen, een koor Acda voluptueus van backings voorziet, om je na iets meer dan vijf minuten met een glazige blik in de ogen achter te laten. Ik moest denken aan de beste song die The Walkabouts nooit geschreven hebben.

De titeltrack, daar hadden we het over, zet de toon voor een plaat die van schoonheid de norm maakt, ook al wordt er af en toe iets aan stukken gereten (luister naar de gitaarsynth van Alan Sparhawk van Low in ‘Disappear’). Acda wist wel meer goed volk te strikken voor ‘Saturday Moon’: Alan Gevaert (dEUS) speelt bas, Eric Thielemans drumt, Bill Frisell, Shahzad Ismaily (Tom Waits) en Borgar Magnason (Sigur Rós, Björk) spelen gitaar, en Chris Eckman vertelt in de bio over de eerste keer dat hij haar live zag: ‘I thought of Sandy Denny and Cat Power and Van Morrison and every singer who had ever hijacked my tears and lifted me towards a light.’ Schrijven is overdrijven, maar niet altijd.