Voor wie ook maar beetje into Bob Dylan is, vormt ‘The Bootleg Series, Vol. 17’ een onmisbare schakel in het verhaal van de Meester

‘Wat is een iguanodon?’ Dat vroeg het zoontje van een vriend me ooit. Waarop zijn vader hem een lijvige encyclopedie schonk omtrent dinosauriërs. Die de kleine meteen teruggaf met de opmerking: ‘Zoveel wil ik niet weten over iguanodons!’

Datzelfde gevoel bekruipt mij ook weleens wanneer de Noord-Amerikaanse volkszanger Bob Dylan (81) weer een nieuwe lading officiële ‘bootlegs’ op de wereld loslaat. Want hoeveel wil ik in godsnaam weten over die wonderlijke man en zijn merkwaardige modern songs? Het gaat bij die bootlegs meestal om een tot de rand gevulde reeks cd’s of vinylplaten met daarop archiefmateriaal dat het inmiddels zeer aanzienlijke oeuvre van Heer Bob in een ruimer daglicht stelt, en zo en passant aantoont hoe een meesterwerk geboren wordt. Vaak wordt er een fraai boekwerk(je) bij geleverd, waarin nooit geziene foto’s en weldoordachte liner notes prijken die zo voor een fraai en vaak nogal duur hebbeding zorgen.

In het begin van dit hopelijk gezegende jaar 2023 werd geboren: ‘The Bootleg Series, Vol. 17’ voluit ‘Fragments - Time Out of Mind Sessions 1996-1997’. En laten we het maar meteen zeggen: voor wie ook maar beetje into Bob is, vormt deze verzameling een onmisbare schakel in het verhaal van hoe de Meester van Duluth uit het dal kwam dat hij in het begin van de nineties voor zichzelf gegraven had. Dit object is, dat had u al door, helemaal opgebouwd rond Dylans universeel bejubelde en commercieel zeer succesvolle ‘comebackplaat’ genaamd ‘Time Out of Mind’ uit 1997. Die plaat schitterde, zei men, dankzij de gouden hand en dito oren van succesproducer Daniel Lanois. Nonkel Bob was klaar voor de 21ste eeuw!

Kenners, en zelfs wij, vonden ‘TOOM’ (zo heet de lp in fankringen) een meesterwerk, en ook vandaag klinkt de originele plaat nog hoogst aangenaam. Dylan zingt tegelijk dreigend en rustig, de songs zijn diepzinnig en lang, Lanois weeft er soundscapes rond die harde dingen zacht doen klinken.

Iedereen content, zou je denken. Behalve eentje. ‘Danny’ was geen slechte kerel, liet Bob zich later graag ontvallen, maar van die songs had hij werkelijk niets begrepen. Van moderne blues nog minder.

Aandachtig beluisteren van ‘Fragments’ geeft de meester enigszins gelijk. Songs als ‘Cold Irons Bound’, ‘Love Sick’, ‘Standing in the Doorway’ of het uitklapbare ‘Highlands’ hebben niet veel tierlantijntjes nodig om onze ziel te treffen. Gepingel en zweverigheid zijn goed voor Lanois, maar niet voor Bob.

Het sluitstuk van dit archiefstuk is dan ook de ‘naakte’ versie van ‘TOOM’, maar de talrijke bonussen, waaronder vaak verbluffende liveversies van nog niet volgroeide nummers, de zoektocht naar een definitieve vorm voor ‘Mississippi’ of ‘Can’t Wait’, maken van deze ‘Fragments’ nu al een waar hoogtepunt in de (never ending?) geheime historie van Bob.