‘Waarom zouden vrouwen niet net zo vrij én lullig als mannen mogen zijn?’

Tracey Thorn schrijft af en toe een boek en ze doet dat, voor wie de Everything But the Girl-zangeres de voorbije 20 jaar uit het oog verloor, verrassend goed. Haar ‘Bedsit Disco Queen’ is één van de mooiste popmemoires die we kennen, en in het nieuwe, geestige ‘My Rock ’n’ Roll Friend’ schrijft ze virtuoos over de rol van de vrouw in de muziekindustrie. ‘Ik ben níét zomaar het poppetje op de voorgrond.’

HUMO Hoe ben je tot het schrijven gekomen? Was je de muziek zat?

TRACEY THORN «Geenszins! Maar na 2000, toen Everything But the Girl stopte, ben ik in een soort lange winterslaap gevallen. Eindelijk tijd om mezelf opnieuw uit te vinden, zonder druk van buitenaf. Ik heb van alles geprobeerd, van breien tot dj’en (lacht). ‘Opschrijven wat ik allemaal heb meegemaakt’ is waar ik bleef hangen.»

HUMO Je schrijft aanstekelijk en associatief, als een sappig verhaal in de kroeg dat niet lang genoeg kan duren.

THORN «Die moet ik onthouden voor de achterflap van mijn volgende boek. Het heeft een tijdje geduurd voor ik wist dat er een schrijver in mij zat. Niet door een gebrek aan zelfvertrouwen – ik had twintig jaar teksten geschreven voor een succesvolle popgroep: ik wist dat ik een pen kon vasthouden – maar omdat ik niet wist wie erop zat te wachten.»

HUMO ‘My Rock ’n’ Roll Friend’ gaat over je vriendschap met Lindy Morrison. Wie is zij?

THORN «Met mijn eerste groepje speelde ik in het voorprogramma van haar band The Go-Betweens, waarin zij drumde. Zij was alles wat ik niet was: extravert, druk, stoer... Ik dacht: ‘Dit is het soort vrouw dat ik ook wil worden.’ Ze was een voorbeeld voor me. Lindy is tien jaar ouder dan ik, ze wees me op tal van valkuilen.»

HUMO Zoals?

THORN «Everything But the Girl was een duo: mijn man Ben Watt en ik. Je wilt niet weten hoe vaak men automatisch dacht, én nog steeds denkt, dat hij het ‘genie’ is en ik het poppetje op de voorgrond. Maar in het boek beschrijf ik ook veel situaties die Lindy meemaakte: een vrouw die al dertig jaar drums speelt en die toch bij élke show door een mannelijke techneut haar eigen instrument uitgelegd krijgt. Om gillend gek van te worden! Maar dat is nog niks bij wat ik female non-existence noem.»

HUMO Dat is inderdaad hét leidmotief in het boek: de kwalijke trend waarbij vrouwen uit de geschiedenis gewist worden.

THORN «Het is misdadig wat Lindy is overkomen. Samen met haar toenmalige man en een vriend heeft zij The Go-Betweens opgericht. Nadat het huwelijk op de klippen was gelopen, werd ze zonder pardon ontslagen. Daarna ging de band ook uit elkaar, maar voor de Go-Betweens-reünie, in 2000, werd ze niet uitgenodigd. Ze werd zelfs niet meer genoemd in de promoteksten. Maar Lindy schreef mee aan alle platen die The Go-Betweens, zeker in Australië, tot een legendarische act maakten. Ze is gewoon bij het oud vuil gezet.»

HUMO Wat zegt dat over de muziekwereld?

THORN (schouderophalend) «Dat het eraan toegaat zoals in de rest van de wereld, zeker? Als vrouw moet je beter uitkijken dan een man om niet gepakt te worden: mijn boek is een manier om dat aan de kaak te stellen. Maar ik wilde vooral ook gewoon een goed verhaal vertellen. Vóór je lezers denken dat het een pamflet is...»

HUMO Er valt genoeg te lachen: Lindy is een, euh, aparte vogel.

THORN «Om niet te zeggen dat ze vaak simpelweg onuitstaanbaar is (schatert). Er zit ook een ranzige punkrocker in haar, een Iggy Pop-achtige schelm die de idiootste dingen doet. Zelfs als ze me irriteerde, dacht ik vaak: dit is hoe het moet zijn. Een vrouw die zonder excuses net zo leuk, maar ook net zo vrij, net zo lullig en net zo onmogelijk als een man mag zijn.»

Tracey Thorn, ‘My Rock ’n’ Roll Friend’, Canongate