Wat een tijdloze pracht herbergt ‘Homegrown’ van Neil Young

Geen idee wiens idee het was, maar wat een topidee: alles maar dan ook álles van Neil Young, de indrukwekkendste der salix babylonica Canadiensis, verzamelen op een kloeke, zeer doorzoekbare website waar geregeld nieuwe onontdekte parels worden gestrooid voor de verwende varkens die wij fans eigenlijk zijn, als je daar even over nadenkt. Men surft hiervoor naar neilyoung­archives.com en zet een hoofdtelefoon op.

Young heeft zijn tijd niet verscheten tijdens de coronacrisis en nam op zijn prachtige ranch in ­Colorado kampvuursessies op, gefilmd door (de zoveelste) mevrouw Young, die tegenwoordig luistert naar de naam Daryl Hannah. Sjorhout-­Werchter, met de ondergaande zon als lichtshow.

Op de laatste sessie – niet toevallig ‘Barnyard’ geheten – wordt de oude bard geregeld overstemd door zijn pluimvee, dat vrijuit meekakelt op nummers uit zijn grote songbook. Een lama steekt zijn kop door het hek, een paard hinnikt, ganzen waggelen voorbij, Neil leunt tegen een paal, maakt een grapje tegen zijn vrouw en ziet dat het goed is. Vervolgens zet hij ‘Homegrown’ in. En wij mogen dat allemaal beluisteren en bekijken voor 19 dollar per jaar. Soms ligt het geluk in een klein hoekje.

De sessies beginnen in de sneeuw en eindigen in de stralende zon: we zitten onderhand al drie seizoenen met dat ellendige virus opgescheept, maar de fan in mij wil niet dat die filmpjes stoppen: het zijn prachtige voorbeelden van het versatiele talent van één van de allergrootsten.

En dan heb ik nog niets gezegd over ‘Homegrown’, de nieuwe oude plaat die Young 45 jaar na opname eindelijk op de wereld los­laat. Echt nieuw is ze ook niet omdat we van de twaalf nummers al vijf hebben gehoord. Maar wat een tijdloze pracht, ook na 45 jaar.

Young schreef het ­album toen hij aan het scheiden was van Carrie Snodgress, een actrice op wie hij verliefd was geworden toen hij haar zag in haar eerste film. De scheiding was lastig en dat maakte somberman nog somberder: de teksten van de plaat lezen als een op rijm gezette uitvaartplechtigheid voor een liefde die was maar niet bleef duren. ‘Ooh, the feeling’s gone, why is it so hard to hang to your love?’

Wie ’s mans output in de jaren 70 turft, merkt dat hij in amper een paar jaar het ene hoogtepunt na het andere maakte. Vergeleken daarmee was de dubbele three­peat van Michael Jordan en de Chicago Bulls klein bier. In een krappe vijf jaar, van 1970 tot 1975, maakte hij ‘Everybody Knows This Is Nowhere’, ‘Harvest’, ‘On the Beach’, ‘Tonight’s the Night’ en ‘Zuma’. Én ‘Homegrown’ dus.

Laat u ontroeren door de simpele songs en de navrante teksten, draai een joint op ‘Homegrown’ en ‘We Don’t Smoke It No More’, wals een walsje op ‘Try’. Geniet van het spelplezier ondanks het grote liefdesverdriet.

De mensheid bestaat 125.000 jaar en wij leven in dezelfde tijd als Neil Young. Hoeveel geluk kan een mens hebben?