Wat Valerie June doet is tamelijk mooi, maar al vaak beter gedaan

Is het feit dat iets al vele malen beter werd gedaan een reden om het af te wijzen? Ik ben von Kopf bis Fuss welwillend ingesteld om Valerie June goed te vinden, maar net zoals op haar vorige worp bevat deze plaat niets buitengewoons. Ligt het aan mij, of wordt de markt overspoeld door onderling inwisselbare zangeressen?

Eind vorig jaar zong Valerie June lockdowngewijs bij de open haard a capella en zichzelf begeleidend, dus halfnaakt, een klein uur lang complexloos een prille best of. Dat ze dat aandurft, bewijst dat ze kan zingen. Maar ze zong ook af en toe vals, en haar cover van ‘What a Wonderful World’ op banjo was, hoe goedbedoeld ook, middelmatig. En al is de muziek die ze maakt allerminst plastic, beter dan tamelijk goed zijn deze songs nooit, en daar mag een woke Afrikaans citaat (‘Alleen een idioot test de diepte van het water met beide voeten’) niets aan verhelpen. De New York Times – bij monde van ook maar een boerenlul zoals ik – noemde ‘You and I’ ‘één van de beste songs van 2020’. Het was dan ook een zwak en kaal tropenjaar. En ik vind ‘Two Roads’ beter. Bekwaam geproducete, smaakvolle r&b, elegant georkestreerde rootsy folkpop, vleugjes soul, psychedelia lite en een halve echo van Van Morrison. Tamelijk mooi. Maar al vaak beter gedaan.