We begrijpen niks van zijn muziek, maar eerlijk is eerlijk: Joost op de Main Stage was fantastisch

Zou het kunnen dat Joost, voluit Joost Klein, zo populair is omdat iederéén Joost had kunnen zijn? Omdat zijn teksten oppervlakkig genoeg zijn en voldoende onnozele rijmpjes bevatten om na één keer horen te kunnen meebrullen? Omdat hij er net zo uitziet als u en ik? ’t Is te zeggen: zoals u en u. Dat hij een volksmenner is die zijn gelijke niet kent, hielp mede een heel eind om het publiek voor de Main Stage de tijd van hun leven, dan wel het weekend te bezorgen.

Even vooraf: kent iemand Dikke Dennis nog? Zijn naam beschrijft hem aardig, hij was de mascotte van het Nederlandse Peter Pan Speedrock, en was ook in de periferie van El Guapo Stuntteam terug te vinden. Joost had zijn eigen ge-update Dikke Dennis meegebracht. Hij kwam topless het podium op, gehuld in een vlag van SC Heerenveen en jutte het publiek op voor de intrede van de jonge meester.

Joost had er meteen geweldig veel zin in, gooide ‘Door de Kerk’ er al vroeg tegenaan en sprak het volk toe: ‘Mensen, ik ben thuis. Ik ben fucking thuis.’ Het ding bij Joost is dat je, hoe banaal zijn bindteksten bij momenten ook mogen zijn, zíét dat hij het meent.

Nog zo’n paar open deuren waar de gemiddelde jongere zich instant in kan vinden: ‘Het is oké als je je kut voelt, het zijn maar emoties.’ Of: ‘Bij verlies komt weleens verdriet kijken. En woede is iets raars, soms moet dat eruit.’ Geen speld tussen te krijgen.

Dat gold ook voor zijn muziek: die joeg hij er in een rotvaart door – hakkeuh!!

Maar er waren ook de liedjes voor en over zijn ouders, ‘Papa en mama’ en ‘Florida 2009’. Bij dat laatste leek hij het zelf niet droog te houden, ging zitten en trok de vlag waarmee Dikke Dennis 2 daarstraks had staan zwaaien over zijn kop. ‘Daar sta je dan bij de crematie van je pa / Na al die tijd van vluchten sta je stil en denk je na / Dit is nooit meer vla, nooit meer vla voor de tv / Nooit meer samen, samen kijken naar ‘DWDD’’. Noem mij gerust een softie van de bovenste plank, maar bij die ‘nooit meer vla voor de tv’ kreeg ook ik het moeilijk.

Maar genoeg gesnotter, het was tijd om een blik meebrullers grand cru open te trekken. ‘Meeuw’ uiteraard, ‘Albino’, en het onweerstaanbare, op festivalmaat uit de pen gepleurde ‘Summervibes 2019’. ‘Ik stond op Pinkpop, Lowlands, Pukkelpop, Zwarte Cross / Ging top, total loss, hip-hop’. Ja, dat mag iets meer zijn, maar hier vandaag voor de dierbare gelovigen voor de Main Stage hoefde het totaal niet.

Kreuners-cover ‘Ik Wil Je’ kwam er ook nog van, in tegenstelling tot op Rock Werchter zonder Walter Grootaers dit keer, maar wel met collega YouTuber Acid, alias Nathan Vandergunst. Die laatste zorgde in de bissen nog voor de indrukwekkendste stagedive van het weekend: los over de frontstage van de Main heen, dat zou zelfs weleens een nieuw record kunnen zijn.

‘Ik heb geen familie, jullie zijn mijn familie,’ zei Joos, en omdat niet iedereen hem een knuffel kon gaan geven, deden ze het onderling op het podium maar. Afsluiten deed hij in drie talen: ‘Dit was er één om nooit te vergeten. Ich liebe dich, ich küss deine Augen, ich küss dein Herz. Salukes!’ Joost op de Main Stage was fantastisch, maar met zijn muziek heb ik eigenlijk helemaal niks.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: