‘Wednesdays’ van Ryan Adams is een typische driesterrenplaat, maar we geven ‘m het nadeel van de twijfel

Het is allemaal niet niks, wat we over Ryan Adams te weten zijn gekomen. Kort samengevat: op zijn best is Adams een rokkenjagende rotzak, op zijn slechtst een rokkenjagend roofdier waarvoor zelfs minderjarigen niet veilig zijn.

Nu wemelt het in de rockgeschiedenis van dat soort types (Jerry Lee Lewis, Bill Wyman: de lijst is lang en pijnlijk), maar the times they are a-changing. Twee jaar na het schandaal is Adams terug. Hij dropte ‘Wednesdays’ schijnbaar vanuit het niets op alle streamingdiensten, de fysieke release zou voor dit voorjaar zijn. ‘Trust the art, not the artist,’ zegt Bruce Springsteen, maar dat is lastig als Adams start met ‘I’m Sorry and I Love You’, een draak van een song, opgetrokken uit melodrama en slachtoffergedrag. Het is bijna provocerend: heeft-ie dan niets geleerd? De rest van de plaat is gelukkig anders. ‘Wednesdays’ klinkt zoals de hoes eruitziet: een ouderwetse folkplaat vol bruintinten. Adams is op zijn sterkst en geloofwaardigst als hij simpelweg goede verhalen vertelt, zoals in ‘When You Cross Over’ of in het titelnummer. Een paar keer wordt hij persoonlijk: ‘My demons, alcohol and freedom’ en ‘I became the poison and the pain,’ zingt hij in ‘Poison & Pain’, samen met afsluiter ‘Dreaming You Backwards’ de beste song van de plaat. ‘Wednesdays’ is noch een compromisloos meesterwerk, noch een compromisloze biecht. Het is een typische driesterrenplaat: goed, niet schokkend. En een halve ster eraf omdat we hem het nadeel van de twijfel geven. Ryan, er is meer nodig, jongen.