Wie Dire Straits negeert, mist een kleur in de regenboog van de popmuziek

Sommigen vinden Mark Knopfler en bij uitbreiding zijn band en zijn sound oersaai, anderen vinden die uniek. Ik neig naar het tweede.

Deze box beslaat het hele studioparcours, vanaf de uitgepuurde, sfeervolle eerste cd's - inventieve en subtiele luxefolk, uitgebracht terwijl de punk raasde: daar moet je lef voor hebben. Opvallend daarbij is hoe gevarieerd die songs klinken binnen Knopflers gekozen idioom. Zelf vind ik hun grootste hit 'Money for Nothing' irritant en hun MTV-hits en de latere ietwat pompeuze powerpop te commercieel. Ik hou meer van ingetogen songs als 'Water of Love', 'Six Blade Knife' en 'Follow Me Home': de perfecte soundtrack bij een strandvakantie, veel meer dan loungey muzak uit Ibiza dat is.

Tussen die twee uitersten vind je mooie folkpop à la 'Single-Handed Sailor', subtiele blues als 'Fade to Black', groovy buitenbeentjes als 'Skateaway' en de minisoundtrack 'Private Investigations' (Pink Floyd als folkgroep). Wie ontkent dat Mark Knopfler een meestergitarist is, in een stijl die hij grotendeels zelf heeft uitgevonden (fingerpickend, slide-, slaggitaar en solo spelend, vaak tegelijk, met elf vingers en toch meestal understated), is doof of van slechte wil. Dat Knopfler Dire Straits heeft ontbonden op het hoogtepunt van hun roem, spreekt ook boekdelen over hem. Dire Straits is een genre op zich. Wie deze muziek negeert, mist een kleur in de regenboog van de popmuziek.