Wie even ging plassen tijdens Twenty One Pilots, miste acht nummers én een olifant op een eenwieler: groots was te klein en bombastisch te subtiel

Beerputruimer, parkeerwachter, telemarketeer, orkatrainer, pornofluffer, Ryanair-bediende, Joke Schauvliege-woordvoerder, Overpoort-straatwerker, Pieter Loridon-neuroloog, Dixi-kuiser, letterzetter bij De Morgen... Niet iedereen verdient zijn brood door lulligheidjes te schrijven op festivalweides, maar de grootste kutjob ter wereld moet sinds vanavond toch met een straatlengte voorsprong zijn: Twenty One Pilots-verzekeraar.

Gevaar bleef tot op hét bewuste moment – een crescendo dat evengoed héél snel neerwaarts had gekund – steeds op armlengte. Twenty One Pilots had zich vooral een uitstekend circus getoond, een naar de waanzin lonkende jukebox die elke dertig seconden van stijl en toon wisselde (zelfs van oeuvre: zoveel covers!). Er liepen meer met allerlei rekwisieten zeulende roadies dan muzikanten op het podium. Outfits werden gewisseld, mannen met gasmaskers besproeiden het publiek, mutsen en brillen gingen op en af en op en af, want... Ja, waarom? Een panische angst om te vervelen? Te veel last van aambeien om lang te blijven zitten?

Nummers die als pianoballad begonnen, moesten wel eindigen met trompetten, discoballen én Skrillex-beats. In de Twenty One Pilots-tourbus is het een gouden regel dat een in één trek uitgespeeld nummer een sáái nummer is. Frontman Tyler Joseph en drummer Josh Dun toonden zich zeerovers die zoveel mogelijk genres wilden kapen en uitbuiten. Whisky bij de koffie is lekker, maar Twenty One Pilots goot evengoed Fristi bij de Jupiler: reggae bij dance bij punk bij pop. Als je ze niet tegenhield, hielden ze nog halt bij pakweg Algerijnse diwan-muziek, of erger nog: pleegden ze een zoveelste aanslag op de hiphop. Tyler Joseph horen rappen is zoals Alexander De Croo zien breakdancen.

Het duo omarmt spontaniteit zoals Morrissey gezond verstand. Ik vermoedde een stappenplan. Als Joseph even op de grond ging liggen, was dat niet omdat hem dat in the heat of the moment een goed idee leek, maar omdat dat zo in het script stond. Als Josh Dun een achterwaartse salto maakte, dan moest die zo getimed worden dat de rookkanonnen precíés bij landing begonnen te blazen. Ik vind dat dan een makke salto.

Halverwege werd alles stilgelegd voor een létterlijk kampvuurmoment, met vuurkorf en al. Wat hoorde je daar? Elton John! The Temptations! De begintune van ‘Is ‘t nog ver?’! George Michael! De soundtrack van videogame ‘Halo’! Een Arno-hommage! Als dat zo nog even was doorgegaan, dan kregen we vast nog een breakbeat-remix van de ‘Brabançonne’ of een akoestische pianoversie van ‘Go, Acid!’ Wie even ging plassen, miste acht nummers én een olifant op een eenwieler: groots was te klein en bombastisch te subtiel.

Maar dan! Het moment, de opwinding, het gevaar! Opeens haalde die totale mafketel van een Tyler Joseph het in zijn hoofd om na ‘Car Radio’ - óók zo’n nummer waarvan beslist werd dat ‘t opeens, van de ene seconde op de andere, niet zonder loeiende trancebeats kon – in de verlichtingsmast naast het podium te kruipen. En niet, zoals Roméo Elvis op Dour, drie of vier meter hoog, nee: hélemaal tot hij letterlijk, zonder enige beveiliging, óp de Main Stage stond. Misschien omdat zijn ego daar meer ruimte had: ik heb ‘m eens ontmoet, en hij deed ook tóén al uit de hoogte.

Twee sterren voor de show, maar niet gevreesd: zeer letterlijk gezien bereikte Twenty One Pilots het hoogste niveau van álle Rock Werchter-groepen.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: